Fálkinn - 11.04.1962, Blaðsíða 27

Julian sá hvernig hann kreppti hnefana
og reyndi af öllum mætti að hafa hemil
á skapi sínu.
— Ég er ekki lengur sá, sem ég var,
sagði hann loks. — Ég veit hvað þú átt
við, en ég hef breytzt. Ég elska Doris á
annan hátt en ég hef elskað nokkra
konu áður. Og ég er orðinn fullorðinn,
mundu það.
Með örvæntingarfullu augnaráði
starði Pedro á Bettinu og hann varð að
væta varirnar til þess að geta haldið
áfram:
—Hvað svo sem þú segir og hvað sem
þú kannt að gera til þess að skilja okk-
ur að, mun ég kvænast Doris. Ég kæri
mig kollóttan um peningana og það
gerir Doris líka. Við erum ekki hrædd
við að þurfa að vinna fyrir okkur.
— Þú hefur nú aldrei unnið ærlegt
handtak allt þitt líf, sagði Bettina
kuldalega. — Þú hefur ekki einusinni
tekið nám þitt alvarlega. Og hvað
Doris viðvíkur. . . Hún andvarpaði
þungan . . . Ég skal tala við hana og þá
skulum við sjá til hvað gerist. Hvað
sem öllu líður vík ég ekki frá þeirri
sannfæringu minni, að ykkur sé fyrir
beztu að bíða í eitt ár.
Andartak stóð Pedro og horfði á hana
hatursfullum augum. Síðan hneigði
hann sig og fór.
★
Hægt og hægt seig myrkrið yfir
Túbingen. Andvari bærði þunnar þoku-
slæðurnar, sem allan daginn höfðu legið
yfir þessum litla bæ. Þegar myrkrið
skall á, var orðið stjörnubjart og kalt
í veðri. Það leyndi sér ekki, að vetur-
inn var í nánd.
Húsið í Bursagasse var með öllu
hulið myrkri. íbúar þess höfðu gengið
snemma til hvílu. í hverju herbergi
hvíldi mannvera, sem hafði við sínar
áhyggjur og vandamál að stríða. . .
Bettina, Albert, Julian, Gabriela, Doris,
Minna og Júrgen litli. . . Þessa hljóðu
nótt fengu hugsanir þeirra ósýnilegar
myndir. Hvað mundi gerast? Hvernig
mundi enda þessi saga, sem á ytra borði
var hreinasti gamanleikur, en fyllsta
alvara og annað en gaman öllum þeim,
sem höfðu með höndum hlutverk í
honum. -
Löngu eftir að Gabriela var sofnuð,
lá Julian vakandi og starði út í myrkrið.
Tölur og efnafræðilegar formúlur hring-
snerust í höfðinu á honum. Hann var
orðinn dauðþreyttur en spenntar taug-
ar héldu fyrir honum vöku. Loks seig
á hann eins konar mók. Þannig lá hann
um stund og fann hvernig augnalok
hans urðu stöðugt þyngri og þyngri.
Þá heyrði hann hljóð. Einhver var
að ganga um. Hann reis upp í rúminu
og leit á sjálflýsandi vísa klukkunnar.
Hálf eitt...
Hljóðlega steig hann fram úr rúmi
sínu, smeygði sér í slopp og skauzt út
úr herberginu. Þegar hann kom fram
í forstofuna opnuðust dyrnar á bað-
Doris sat eins og þrumu lostin við hlið Petros
FALKINN
27