Fálkinn


Fálkinn - 11.04.1962, Blaðsíða 18

Fálkinn - 11.04.1962, Blaðsíða 18
!Er menn hafa skrifað mikinn fjölda af sakamálasögum, er það næsta óhjá- kvæmilegt, að þeir verði þess heiðurs aðnjótandi að vera beðnir um ýmislegt, sem maðurinn að baki rithöfundarins á erfitt með að leysa. Það er ekki ætlun mín að fara að hallmæla hinni elskulegu, gömlu konu, sem heldur því fram, að ég sé hinn eini rétti til að finna kjölturakkann hennar, sem týndur er. Ég hef ekki heldur í hyggju að móðga þá grandvöru menn, sem eru sannfærð- ir um, að fjarskyldur ættingi þeírra hafi verið myrtur með silfurgaffli. í raun og veru er ég mjög hrærður, þeg- ar þeir leita til mín úrkula vonar, er svo leiðinlega stendur á. Það er ekki hægt að álasa þeim um neitt, þótt þeir séu yfirkomnir af sorg, af því að þeir eiga ekki rétt til arfs. Ég ætla að leyfa mér að draga fram í dagsljósið hér mjög einkennilegt mál, — mál G. N. Torning. Og það er alls ekki til þess að þið séuð laus við mál af sams konar gerð, — síður en svo. Sagan hófst þannig, að eiginlega var ég ekki heima. Ég átti nefnilega von á innheimtumanni. Þá er það kvöld eitt, að hringt er dyrabjöllunni hjá mér. í fyrstu hægt og stillilega eins og mað- ur getur ímyndað sér, að snotur skradd- aradóttir þrýsti vísifingri á dyrabjöllu. En svo fór bjallan að glamra svo vold- ugt og skipandi, að maður gat ímynd- að sér að í staðinn fyrir fagurlega liðað hár og þrýstnar varir á velskaptri konu, væri látúnslegið kaskeyti og stutt- klippt yfirvaraskegg á hranalegum inn- heimtumanni. í eina mínútu eða svo hélt hringing- in áfram, en þá hefur maðurinn séð, að það var vonlaust að reyna að fá mig til að opna, því að þá linnti hring- ingunni. Ég stóð þolinmóður í forstof- unni og beið þess að heyra hin þungu skref fjarlægjast, en ekkert gerðist í þá átt. Aftur á móti kom einhver við bréfakassann á hurðinni, og lítill, hvítur bréfmiði lagðist til hvíldar blítt á botni hans. Þeirri hugsun skaut upp í kolli mér, að hér væri um að ræða sérlega vel út búna tímasprengju. En það er reyndar ekkert til, sem leynilögregluhetjur mín- ar óttast að ég reyni að feta í fóspor þeirra eins vel og ég get. Þess vegna hikaði ég ekki lengi, áður en ég lædd- ist að kassanum léttum skrefum og tók miðann upp. Reyndar virtist þetta vera bara venjulegt boðskort. Og það var í fyrsta skipti, sem ég kynntist nafninu G. N. Torning. Það var prentað með nýtízku stöfum og yfir prentið voru skrifaðar nokkrar línur með blýanti. — Eg veit, að þér eruð heima. Ég sá yður í gegn- um gluggann, áður en ég fór hingað upp. Það skiptir mig öllu, að ég geti talað við yður. Ég er í hættu. Nú já, hugsaði ég. Nú held ég, að ég viti hvað þetta er. Ég þori að veðja um, að þetta er náungi, sem á í vandræðum með konuna sína. Og nú er hann hræddur um, að konan bæti sykurinn í morgunkaffið hans með arseniki. Ég verð að sýna mannkærleik og ljúka upp fyrir manninum, G. N. Torning. Ef til vill mun ég uppörva hann svo- lítið og dreifa huga hans dálítið, ef ég slæ á öxlina á honum og segi vinur, kæri vinur og fleiri orð af þeirri gerð. Ég opnaði smekklásinn og hratt hurð- inni upp, en ekki átti fyrir mér að liggja að slá á öxlina á G. N. Torning og segja kæri vinur. Það síðastnefnda hefði að minnsta kosti komið mjög spánskt fyrir sjónir. Að vísu var G. N. Torning þannig að vaxtarlagi, að vöxt- urinn var drengslegur, þar sem það átti við, en sums staðar var hann hold- ugri en maður gat vænzt. Axlirnar voru ekki heldur vel lagaðar til þess að sýna vináttu í verki, en samt voru það fót- leggirnir, sem mestri skelfingu ollu í hugarheimi mínum. Það varð að klífa tæpan meter upp eftir ójöfnu landslagi frá hinum fallegu rótum, áður en komið var að nefinu, sem teygði sig eins og múli milli tveggja stöðuvatna. Og svo að ég setji ekki ljóta litaklessu á hina fallegu landslags- mynd, dreg ég í skyndi síðasta pensil- farið: Hárið var sem dimmur og drauga- legur skógur, þar sem þunglyndar sálir gátu farið villur vegar. Nú, ég steig aftur á bak með allan þennan Ijóðræna skáldskap í huganum og G. N. Torning fylgdi á eftir. Það var hún, sem skellti hurðinni aftur í lás. — Þér verðið að hjálpa mér, stamaði G. N. Torning svo blíðlega, að ég hafði aldrei trúað, að persóna, sem héti að- eins tveimur bókstöfum að fornafni, gæti slíkt. Það hefur maður fylgt mér eftir al- veg frá biðstöð sporvagnsins .... og ég þarf að fara fram hjá dimma garð- inum .... ég er hrædd. Eg hef lesið Framhald á bls. 35.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.