Fálkinn - 14.11.1962, Qupperneq 22

ÞAÐ er komið svartamyrkur, þegar
Kristín snýr aftur heim til mylnunnar.
Húsagarðurinn er auður og hvergi Ijós
í glugga, nema hjá Selmu. Faðir hennar,
Glomp-feðgarnir báðir, Kilían og Mar-
teinn eru allir saman komnir niðri í
veitingakrána.
Þangað vill Kristín ekki fara. Hana
langar til að vera einsömul. Þess vegna
fer hún upp í herbergi sitt og klæðir
sig úr. Stundarkorn liggur hún endi-
löng í sæng sinni og horfir yfir í vegg-
inn. Endurskin frá útiljósunum niðri í
þorpinu leikur um loftið, og daufur
ómur tals og tónlistar berst til hennar
neðan af markaðstorginu.
En svefninn lætur á sér standa. Nýjar
og nýjar hugsanir leita á hana og valda
henni áhyggjum. Eilíf hringrás órólegra
þanka. Marteinn Goritskí. Marteinn
Brunner. Þessi tvö nöfn hljóma svo
hörkulega hvort gegn öðru. Hún hefur
sagt föður sínum að hún geti ekki gifzt
Páli Glomp, af því að hún elski hann
ekki. En elskar hún þá Martein Gor-
itskí? Það eru liðin svo mörg ár.
Hvellt blístur hrífur hana frá heila-
brotum sínum.
— Kristín, er hrópað hásum rómi
neðan úr húsagarðinum. Það er Páll.
sem kallar. Og enn hrópar hann:
— Kristín!
Hún liggur hreyfingarlaus og þegj-
andi.
Skömmu seinna er Páll tekinn að
knýja á dyrnar að herbergi hennar.
— Kristin! ljúktu upp!
Kristín stígur fram úr rekkjunni. —
Hvað gengur á? kallar hún fram um
lokaðar dyrnar.
— Hvað gengur á? Við erum að dansa
niður frá hjá Krummaker, en þú liggur
hér og sýgur upp í nefið! Eða þú ert
kannski ekki ein?
Kristín lætur sem hún heyri ekki
móðgun hans.
— Ég er þreytt og mig langar til að
sofa.
— Mín vegna mættir þú líka gjarna
halda áfram að sofa, stúlka mín! En
sá gamli þinn er orðinn hringlandi
bandvitlaus. Ef þú verður ekki komin
niður til Krummakers innan tíu mín-
útna, þá sækir hann þig. Hann er
dauðadrukkinn, gamli maðurinn!
Kristínu hryllir við að hugsa til þess
að þurfa að fara niður í veitingakrána.
En hún þekkir föður sinn og veit að
hann muni standa við hótun sína.
— Segðu honum að ég komi undir
eins!
Hún smeygir sér í rauðröndótta taft-
kjólinn og festir hárið saman í hnakk-
anum með stórri spennu. Andartak
stendur hún og horfir á mynd sína í
speglinum. Fölt andlit með dökkum
baugum undir augunum. Nú hefði
henni sannarlega verið þörf á svolítilli
snyrtingu, en hún hefur aldrei átt vara-
lit eða andlitsduft í eigu sinni. Þá dett-
ur henni í hug, að hún eigi þó kóral-
festina. Hún lætur hana á sig, það
glampar á blóðrauða steinana við Ijóst
hörund hennar.
Páll stendur úti í húsagarðinum
þegar hún kemur niður, og bíður
hennar. Hann vill endilega faðma hana
og kyssa.
— Vertu ekki að þessu! Hún ýtir hon-
um frá sér.
— Hættu að vera með þessi látalæti,
anzar hann ergilega. — Erum við trú-
lofuð, eða erum við ekki trúlofuð?
Hann þrífur til hennar á ný. Hún ætlar
að víkja sér til hliðar en hrasar og verð-
ur að styðja sig við handriðið. Páll notar
tækifærið, grípur um mjaðmir hennar
og þrýstir stúlkunni að sér.
— Slepptu mér, segir hún og grípur
andann á lofti. Svo beygir hún sig frá
honum aftur á bak og lætur hnýtta
hnefana ríða á honum.
— Selma! æpir hún.
En hann leggur höndina hörkulega
yfir munn hennar. Svo lofar hann henni
að berjast um og hlær bara að henni.
— Annar eins kettlingur.......
Skyndilega losar hann takið og slepp-
ir henni. Hún hefur klórað hann með
nöglunum niður báðar kinnar.
— Villidýrið þitt!
Hann finnur blóðið vætla niður báða
vanga og renna niður hökuna. Strýk-
ur framan úr sér með handarbakinu.
INNAN úr veitingastofu Krummakers
gjalla við hlátrar og háværar samræð-
ur. Gluggarnir standa galopnir og þéttir
reykjarmekkir berast út um þá. í
danssalnum kveða við pákutónar og
hornablástur, fótatak í dunandi dansi,
köll og skrækir. Hvarvetna er sama
mannþröngin.
Kristín ætlar að þrengja sér gegnum
þyrpinguna og kemur þá auga á Kil-
ían. Hann stendur við innganginn eins
og hann sé að bíða eftir einhverjum.
Þegar hann sér Kristínu. flýtir hann
sér í átt til hennar.
— Aðeins andartak, Kristín.........
— Ekki núna Kilían. Ég þarf að kom-
ast til pabba undir eins, svarar hún
og færist undan. Hún telur sig vita hvað
hann vill henni. Auðvitað hefur hann
þegar fengið vitneskju um, að þau
Páll og hún. ....
— Þú ert þá búin að frétta það?
Hann kom með áætlunarbílnum. Það
er tæp klukkustund síðan.
— Hver er kominn? spyr Kristín.
En í sama bili þrengir Páll sér milli
þeirra.
— Viltu gera svo vel að skipta þér
ekkert af mínu konuefni!
— Konuefni þínu? Segir Kilían
háðslega og snýr sér að Kristínu. —
En veiztu það Kristín, að þessi bein-
asni gengur hér fyrir hvern mann og
segir öllum í salnum, að þið séuð trú-
lofuð! Þú ættir bara að heyra þá hæð-
ast að honum!
Páll vindur sér snöggt við, en verður
þá litið á hina kraftalegu hramma
Kilíans og tekur þann kost að stilla
sig, og segir:
— Lát þú hann þá heyra það, Krist-
ín! Kynni að vera að hann tryði þér!
Kristín spennir greipar af alefli. Hverju
á hún að svara? Eins og á stendur, væri
jafn hættulegt að játa því og neita.
— Ef ég væri trúlofuð núna, hlyti
ég að bera hring, segir hún hikandi.
— Þvættingur! grípur Páll framí. —
Hvort við erum búin að opinbera, eða
ætlum að fara til þess, finnst mér í raun-
inni nákvæmlega það sama.
Kilían stendur gleitt og kímir glað-
klakkalega til Páls. — Svei mér ef mig
furðar ekki eigilega á því. segir hann,
— en ég hef alltaf staðið í þeirri mein-
ingu að Kristín væri trúlofuð fyrir
löngu síðan. Trúlofuð Marteini Gor-
itský!
Kristín bítur á vörina. Hvaða ráðum
á hún að beita til þess, að fá Kilían til
að þegja?
— Hver er það sem er kominn, Kilían?
spyr hún til þess að brjóta upp á öðru
umræðuefni.
Kilían horfir stundarkorn á haria, án
þess að svara.
— Veiztu það ekki?
— Nei!
Páll leggur höndina óþolinmóður á
öxl hennar.
— Hvað varðar okkur um hver er
kominn? Við förum inn að dansa.
Komdu!
Þá segir Kilían: — Það er Marteinn
Tíundi hluti hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
22 FÁLKINN