Fálkinn - 02.12.1963, Blaðsíða 18

Smásaga cflir Bencdikt Viggóson
Sfrenuvælið hljómar. Þetta nístandi
hljóð vekur vegfarendur úr hinum venju-
lega drunga hversdagslífsins og kemur
einnig mörgum mæðrunum til að gá að
börnum sínum og mörgum þjófunum til
að hugsa til brottfarar af vinnustað, jafn
hljóðlega og þeir komu.
Þetta er sjúkrabifreið merkt hinum
rauða krossi í bak og fyrir. Hún þýtur
áfram með ógnþrungnum hraða eftir göt-
um höfuðborgarinnar. Fólk snýr sér við
og horfir með hræðsluglampa í augum á
eftir þessum förunaut dauðans og annarra
hörmunga.
Bílstjórinn er maður skörulegur og ein-
beitnin skín úr hörkulegu andliti hans.
Það vottar fyrir svitadropum á enninu
fyrir neðan einkennishúfuna. Hann er
frekar langleitur og eyrun áberandi stór,
svo að maður hefur það á tilfinningunni
að hann gæti bjargað sér á þeim einum,
ef hann dytti úr brunastiga.
Við hlið hans situr annar brunavörður,
sýnilega mun yngri en sá fyrrnefndi. Hann
horfir brúnaþungur í gaupnir sér og er
þungt hugsi. Bílstjórinn heldur öruggum
höndum um stýrið og tekur hverja beygj-
una á fætur annarri á tveim hjólum, svo
að hvín og syngur í dekkjunum.
„Bara að við komum nú ekki of seint
ofan á allt annað,“ segir sá yngri mæðu-
lega og horfir fram fyrir sig með tóm-
legu augnaráði.
„O — Það bjargast einhvern veginn,"
svarar bílstjórinn og glottir.
„Heyrðu, er hún annars mikið löskuð,
Stjáni“?
Stjáni snýr sér í sætinu og horfir í
gegnum rúðuna, sem veit að sjúkrarým-
inu.
„Já, töluvert, en hún er óbrotin,“ svar-
aði hann óstyrkri röddu.
Glottið hverfur af andliti bilstjórans og
hörkudrættir myndast í kringum munn-
inn.
„Það er alltaf sama handapatið á þér,
þegar kvenfólkið er annars vegar. Og ég,
sem var búinn að segja þér að það væri
öruggast að nota sjúkrakörfuna og að
sjálfsögðu hefði ég aðstoðað þig. En þú
varst þotinn út og kominn með hana í
fangið áður en ég gat rönd við reist.“
Hann kreppir hendurnar um stýrið, svo
að hnúarnir hvítna.
Ég er viss um að þú hefðir ekki staðizt
hana heldur, Gvendur, þó að þú sért gift-
ur og allt það,“ mælir Stjáni af miklum
sannfæringarkrafti.
Og þegar hann hefur þetta mælt, lítur
hann út eins og skólastrákur, sem fer í
fyrsta sinn með Faðirvorið rétt.
Eina svarið sem hann fær við þessum
skynsamlegu rökum sínum er hæðnishlát-
18 FALKINN
ur, svo hár, að hann næstum yfirgnæfir
sírenuvælið. Þó að svar Gvendar hafi ekki
hljómað sérstaklega uppörvandi, þá held-
ur hann ótrauður áfram.
„Ég hélt að þetta myndi blessast, án
þess að nota körfuna, við erum ekki vanir
því í svona tilfellum.“
Gvendur stynur þungan. Bíllinn brunar
áfram með sívaxandi hraða. Þessi hvíti
farkostur er einvaldur á strætum borgar-
innar.
Stjáni kveikir á útvarpinu og fær sér
síðan sígarettu, til að róa taugarnar. Hann
hallar sér makindalega aftur í sætinu og
sogar djúpt að sér krabbameinið. Hann
blæs gráum reyknum frá sér, og hann lið-
ast yfir höfðum þeirra, eins og geislavirkt
ský, þ. e. a. s. reykurinn, en ekki Stjáni.
Götuvitinn framundan sýndi rautt, en
Gvendur brosir aðeins fyrirlitlega og stíg-
ur benzínið í botn ...
„Blóm og kransar afþakkaðir, en þau,
sem vildu minnast hins látna, er bent á
Slysavarnarfélagið ...“
„Æ slökktu á þessu dánarfregnakjaft-
æði,“ biður Gvendur önugur.
„Þú myndir ekki segja þetta, ef það
væri jarðarförin þín, sem væri verið að
auglýsa,“ segir Stjáni og kímir við.
„Nei, sennilega myndi ég segja eitthvað
viturlegra, ef ég mætti mæla eftir dauð-
ann,“ svaraði Gvendur og glottið er tekið
að breiðast út yfir varir hans aftur.
Stjáni styður þumalfingri hægri hand-
ar á yzta takka útvarpsins. Þulurinn hætt-
ir í miðri setningu og aftur er sírenu-
vælið eina hljóðið, sem berst til eyrna
þeirra félaga. Brátt eru þeir komnir á
leiðarenda. Það dregur niður í sírenuvæl-
inu eins og stigið sé ofan á kött. Gvendur
leggur bifreiðinni og síðan stíga þeir út.
En i sama mund kemur til þeirra virðu-
legur eldri maður klæddur í einkennis-
búning brunavarðar. Hann lítur þungbú-
inn á þá og segir:
„Hvað meinið þið með því að hafa síren-
una á?“
„Ja, við vorum svo seinir,“ byrjaði
Gvendur.
„Seinir, nú hvar í andskotanum hafið
þið verið að dóla?“ hálfæpir sá virðulegi.
„Höfum við verið að dóla?“ étur Gvend-
ur upp eftir honum móðgaður. „Nú, ég
hef ekið í botn alla leiðina.“
, Nú jæja, nú jæja,“ tautar hann. „Eruð
þið með hana?“
„Með og ekki með,“ svarar Gvendur
dræmt og skotrar augunum til Stjána um
leið og hann opnar hurðina á sjúkra-
rýminu.
Þremenningarnir horfa inn og virða
hana fyrir sér sorgbitnu augnaráði.
„Hún er öll útötuð í for... og svo
T
„12g er vlss um
að þú liefðir
ekki staðist liana
keldur, Gvendur,
þó að þú sérí
giftur og allí
það — ss mælir
Síjáiii af niikl-
um sannfær-
ingarkraftí.
vantar á hana tvö kerti,“ stynur
sá virðulegi upp, þó að varla sé
hægt að segja að hann sé virðu-
legur, þarna sem hann stendur
og fórnar höndum til himins.
Það er þögn, ógnþrungin þögn,
en Gvendur sér sitt óvænna og
notar kærkomið tækifæri, til að
hreinsa sig af öllum grun.
„Þetta er allt honum Stjána að
kenna, ég sagði honum alltaf að