Fálkinn - 02.12.1963, Blaðsíða 29

Drengur eða stúlka
Framh. af bls. 15.
og segir að hann og konan sín
vilji reyna kenningu hans, til
að verjast því að þau eignist
son. Því það væri mikil hætta
á að hann myndi fæðast með
blóðsjúkdóm. „Okkur langar til
að eignast barn núna og værum
yður mjög þakklát ef þér vild-
uð hjálpa okkur. Ef við eign-
umst dóttur er engin hætta á
að hún fæðist með blóðsjúk-
dóm.“
í Kaupmannahöfn hefur til-
raunastofa að undanförnu verið
að athuga sannleiksgildi kenn-
* ingar minnar, og þeir hafa
komist að sömu niðurstöðu og
ég, segir Asger dýralæknir
ánægður. En efnafræðingar eru
* ekki allir á sama máli og Asger
Lindberg frá Smidstrup. Þeir
segja að kyn barnsins sé komið
undir tilviljun, sem mannfólk-
ið getur ekki ráðið við, alla
vega ekki enn þá, tilkynna þeir
Varlega.
Hér segir Asger, „er ég mörg-
um árum á undan minni sam-
tíð. Og eftir svo sem 50 ár
þekkir hvert skólabarn kenn-
ingu mína.“
Ef kenning þessi hefur virki-
lega leyst ráðgátu náttúrunnar,
það að geta eignazt dreng eða
stúlku, — og fyrir frjóvgun
að geta ákveðið hvort það eigi
að vera drengur eða stúlka, þá
myndi það auðvitað gleðja
mörg hjón, ef þau t. d. hefðu
eingöngu eignazt dætur að fá
*þá son. Eða þvert á móti.
En er það þá svo skemmti-
legt fyrir mannfólkið að vita
hvort það muni eignast dreng
*eða stúlku?
Margir vísindamenn vona að
þetta sé grundvöllurinn. Og
búast við töluverðum erfiðleik-
unj, fleirum en hægt er að sýna
fram á hér, að skilja karlsáð-
frumu frá svo frjóvgunin komi
rétt út.
En dýralæknirinn Asger
Lindberg er sannfærður um, að
hans stærðfræðilegi útreikn-
ingur á leyndarmáli náttúrunn-
ar sé sá eini rétti.
De Gauile
Framhald af bls. 9.
sjálfstraust nýsveinsins, er
settist einn í skóla, án þeirrar
Vegtyllu, sem allir hinir hlutu.
Þar sem áður stóðu glæsileg-
ar byggingar Saint-Cyr liðsfor-
ingaskólans í nágrenni Ver-
salahallar, eru nú aðeins sléttir
húsgrunnar, hreinsaðar rústir í
fögrum skrúðgarði.
Þegar Þjóðverjar hernámu
Frakkland í seinni heimsstyrj-
öldinni, léku þeir þann gráa
leik að skjóta og sprengja liðs-
foringjaskólann í rústir. Þannig
vildu þeir lítilsvirða franska
herstjórnarlist og kenna Frökk-
um í eitt skipti fyrir öll, að þeir
skyldu ekki leyfa sér að halda
sig til jafns við þýzku ofur-
mennin í hermennsku.
De Gaulle var nærri tvítug-
ur, er hann gekk að hliði her-
skólans í Saint-Cyr. Bleikgular
byggingar hans risu þá í virðu-
legum stíl upp af völlunum
með sömu ummerkjum og þeg-
ar Napoleon stofnaði liðsfor-
ingjaskólann þar árið 1808 til
að ala Frakklandi upp úrval
foringjaefna.
Aðalhliðið var listilega gert
úr margslungnu smíðajárni.
Yfir hliðinu breiddi risastór
örn keisarans út gullbronsaða
vængi sína. Á flötinni fyrir inn-
an stóð myndastytta hins lág-
vaxna manns með þríhyrnda
hattinn og hægri hönd undir
vestisbarði.
Hér var frjálsræðið meira en
í herbúðunum í Arras. Andinn
líktist meir því, sem tíðkast í
háskólum. Hópur stúdenta ör og
glaðvær lifði hér sín hamingju-
sömustu ár, rökræddi um til-
veruna og námsefnið.
í þessu nýja umhverfi fór de
Gaulle allt í einu að hugsa um
útlit sitt, halda sér til. Hann
var glæsilegur á velli, hærri
og hnarreistari en flestir aðrir
í skínandi hátíðabúningi sín-
um með fjaðurskrýddan hjálm-
inn.
Hann tók þátt í félagslífinu,
samdi meira að-segja gaman-
leikrit í ævintýrastíl á skemmt-
un og lék sjálfur eitt hlutverk-
ið. Hann kunni að gera að
gamni sínu, þó að síðar á æv-
inni hafi því verið haldið fram,
að hann skorti kímnigáfu.
Einn skólafélagi har.s minnist
þess, er hann stóð upp og flutti
utanbókar nefræðu Cyrano de
Bergerac, hins nefstóra skálds,
og stílaði hana upp á sjálfan
sig.
Um helgar fengu liðsforingja-
efnin frí og tóku járnbrautar-
lestina til Parísar í skrautleg-
um einkennisbúningum sínum.
Þetta voru mestu mannsefni
Frakklands.
Það var hávaði og söngur í
lestinni, og þegar þeir komu
inn til Parísar, fóru þeir að
heimsækja skemmtistaðina með
glaðværð sinni og glettni, og
óðar lafir stelpa á hverjum
fingri þá.
En de Gaulle hafði lítt lært
að umgangast veika kynið.
Hann fór fremur heim til að
ræða við föður sinn á kvöldin
um hermál Frakklands.
Ekki er hægt að segja, að de
Gaulle hafi verið sérlega vin-
sæll meðal skólafélaga sinna.
Hann eignaðist fáa vini. Enn
eru margir á lífi, sem minnast
hans frá skólaárunum. Þeir
kölluðu hann „langa spergilinn“
eða „stóra hanann". Hann var
kuldalegur og háðskur í við-
móti, persóna hans eins og
lokuð inni í skel. Einn bezti
vinur hans var Alphonse Juin,
sem síðar átti eftir að verða
bandamaður hans, marskálkur
og yfirmaður Frakkahers. Þeir
sátu löngum úti í skógarrjóðr-
unum umhverfis Saint-Cyr og
ræddu fjörlega um orustur,
hertækni og leyndardóma for-
ustuhæfileikans.
í slíkum viðræðum gat de
Gaullle gleymt sér, en smám
saman lærði hann að virða skoð-
anir annarra. Hann kallaði þær
ekki „absurde“ við fyrsta tillit,
heldur tók þær til yfirvegunar
með vaxandi dómgreind og var
oft lengi að bræða þær með
sér á mótum hiks og vissu, þar
til hann komst að ákveðinni
niðurstöðu.
En hann undi sér ekki í
kennslustundunum. Sami upp-
reisnarandinn og áður. Hann
langaði oft til að hrópa sitt „ab
surde“ upp í opið geðið á göml-
um steinrunnum prófessorum.
— Þetta er hörmulegt og fá-
ránlegt, hugsaði hann oft. Þeir
kenna okkur aðeins að heyja
stríðið 1870 upp á nýtt.
Hann varð áhugalítill í tím-
um, en sat þó á sér að móðga
ekki hina virðulegu kennara,
sem myndu ráða vitnisburði
hans við lokapróf. Einstaka
sinnum varpaði hann þó spurn-
ingum nýja tímans fram:
„Herra prófessor, getur til-
koma flugvélanna ekki breytt
þessum kenningum?“
,,Flugvélarnar?“ svaraði
kennarinn. „Þær eru ágætar til
íþrótta. En í hernaði? Einkis-
virði!“
Eins og allt var í pottinn bú-
ið, var erfitt að ímynda sér, að
de Gaulle yrði útskrifaður frá
Saint-Cyr með hæstu einkunn.
En nú einsetti hann sér að ná
háu prófi. Og hann hafði slíkt
stálminni, að lærdómur var
honum áreynslulaus. Hann gat
þulið r.ær því orðrétt heila blað-
síðu úr bók, eftir að hafa lesið
hana yfir einu sinni. Og þegar
lokaeinkunnir voru birtar á
burtfararprófi 1. október 1912,
var hann meðal tíu efstu af um
700 útskrifuðum liðsforingjum.
„Vegna góðrar frammistöðu,
de Gaulle, megið þér sjálfur
velja yður bækistöð,“ sagði
skólastjórinn og bjóst við, að
hinn ungi maður myndi kjósa
sér foringjastöðu í riddaralið-
inu, með þeim glæsibrag og
virðingu, sem því fylgdi.
En ungi liðsforinginn haíði
þegar sínar sjálfstæðu skoðan-
ir á riddaraliðinu, auðvitað í
andstöðu við hinar ríkjandi
kenningar. „Ég held, svaraði
hann og brosti drýgindalega, —
að ég kjósi 33. fótgönguliðs-
hersveitina í Arras.“
Breytingar höfðu verið gerð-
ar á stjórn setuliðsins í Arras
síðan de Gaulle var þar tveim-
ur árum áður. Nýi sveitarfor-
inginn hét Philippe Pétain, og
var þá orðinn 56 ára gamall.
En segja má, að ævi hans hafi
byrjað um sextugt.
Hér hittust þessir tveir menn
í fyrsta skipti, og hvorugan
renndi grun í, hvernig örlögin
höfðu fléttað líf þeirra saman,
fyrst í einlægri virðingu og
vináttu, síðar í fullum fjand-
skap, sem risti niður í dýpstu
sálarfylgsni þeirra.
De Gaulle hlakkaði til að
mæta Pétain. Hann hafði þeg-
ar heyrt talað um hrottaskap
hans, og því meir langaði hann
til að kynnast sterkum persónu-
leika hans. Þá hafði hann
kynnzt skoðunum hans í her-
fræðum, sem ekki höfðu fundið
náð fyrir augum þeirra, sem
þá fóru með völdin. Yfirher-
stjórnin hélt enn við hernaðar-
aðferðir ársins 1870, en Pétain
hélt því fram, að þær væru úr-
eltar, nú myndu hraðskeyttar
fallbyssur og vélbyssur setja
svip sinn á hernaðinn og út-
rýma riddaraliðinu, þar sem
það væri varnarlaust gegn
þeim. Byssustingja'ið yrði einn-
ig lítils virði, nema það væri
slutt öflugu stórskotaliði.
Þessar kenningar voru eins og
talaðar úr huga de Gaulles.
Er honn kom til herbúðanna,
var það hans fyrsta verk að
ganga til skrifstofu sveiíarfor-
ingjans til að heilsa upp á hann.
Hann barði að dyrum, og eft-
irvænting hans var mikil. Allt
í einu opnuðust ayrnar, og
frammi fyrir hor.um stóð
grimmdarlegur maður með
hvasst ránfuglsnef, loðnar
augabrúnir, stingandi augu,
úfið og þykkt yfirvararskegg.
„Það er ekki mótttökutími
núna,“ hrópaði þetta illfygli og
skellti hurðinni á nýja liðsfor-
ingjann.
En bráðlega lærði Pétain að
meta hinn unga foringja, sem
var svo fróður og hafði sjálf-
, Framliald á bls. 41.
fXlkinn 20