Fálkinn - 02.12.1963, Blaðsíða 37

Tvírætt bros
Framhald af bls. 19.
sér, „þú hefur ekki minnzt á
það einu orði hvernig ...“
„Ég er að koma að því,“
grípur Stjáni reiðilega fram í
fyrir honum.
Síðan heldur hann áfram:
„Og sem sönnum herramanni
sæmdi, sveiflaði ég hendinni í
stórum boga, tók ofan húfuna
og brosti með öllum mínum
22 tönnum."
„Síðan heyrðist dynkur,“
botnar Gvendur háðslega, „og
rjómatertan, sem átti að vera
á borðinu hjá slökkviliðsstjór-
anum innan stundar, lá í for-
inni.“
„En sem betur fer kom hún
beint niður, svo að hún
skemmdist ekki mikið, fyrir
utan forarslettur,“ flýtir Stjáni
sér að segja.
„Hvers vegna eru fimm kerti
á henni?“ spyr Gvendur allt í
einu með uppgerðarkæruleysi
í röddinni.
„Voru“, leiðréttir sá virðu-
legi.
Reiðin sýður niðri í honum,
er hann heldur áfram:
„Þau áttu að vera fimm
vegna þess að hann er fimmtug-
ur í dag.“
„Hann verður bara að
ímynda sér að hann sé þrítug-
ur,“ segir Stjáni hálf vandræða-
lega.
„Ha? — Hvað? Þrítugur?“
stamar sá virðulegi.
„Já sko, kertin áttu að vera
fimm, en nú eru þau þrjú, svo
að hann verður að láta hugann
reika 20 ár aftur í tímann.“
„Farðu og segðu honum það
sjálfur og útskýrðu um leið
hvernig þú fórst að því að
glopra henni niður,“ svarar sá
virðulegi meinfýsilega.
Hann lítur reiðilega á Stjána
og heldur síðan áfram:
„Það er ekki nema hæfileg
hegning á þig fyrir þennan
slóðaskap."
Það er eins og skvett hefði
verið framan í Stjána köldu
vatni, svo bregður honum við
þessa skipun.
„En Gvendur, á hann ekki
að koma með,“ spyr hann ör-
væntingarfullur.
„Nei, það er nóg að þú farir,“
svarar sá virðulegi hvasst.
Gvendur brosir feginslega,
en þó ber bros hans dálítinn
vott um meðaumkvun.
„Hann Ásmundur er senni-
lega upp á skrifstofunni hjá
sér núna, svo að það er bezt
að þú flýtir þér þangað,“ mæl-
ir sá virðulegi skipandi og
stjakar ögn við Stjána, eins og
til að gefa orðum sínum frek-
ari áhrif.
Stjáni stynur við og gengur
síðan álútur hægum skrefum
í áttina að stöðinni. Hann minn-
ir einna helzt á mann, sem er
að ganga til aftöku og öllum
beiðnum um náðun hefur verið
vísað á bug.
„Ég vona bara að hann sé í
kaffi, þá slepp ég við þetta í
dag, þó að það sé ekki nema
gálgafrestur," hugsar Stjáni
með sér, er hann gengur upp
stigann, sem liggur að skrif-
stofunni.
En þessi von hans verður að
engu, er hann heyrir dimma
rödd slökkviliðsstjórans hljóma
frá skrifstofunni. Stjáni tekur
ofan einkennishúfuna og lagar
bindið með vélrænum hreyf-
ingum. Síðan bankar hann létt,
en snöggt, þrjú högg á dyrnar.
„Kom inn,“ er sagt innan
frá.
Stjáni opnar hurðina og geng-
ur inn. Gólfið er teppalagt
steingráu teppi út í horn. Á því
miðju fyrir framan gluggann
er stórt og veglegt tekkskrif-
borð og við það situr Ásmund-
ur slökkviliðsstjóri og talar í
símann. Hann tyggur stóran
Havanavindil milli þess, sem
hann svarar þeim, er í síman-
um er. Stjáni stendur teinrétt-
ur og reynir að fara með ein-
hverjar bænir í huganum.
„Hvað er það fyrir þig,“ spyr
Ásmundur djúpri röddu.
Stjáni reynir að bera sig
karlmannlega, hann kreppir
þvölum höndunum utan um
einkennishúfuna og lítur ein-
beittur á slökkviliðsstjórann
um leið og hann mælir stund-
ar hátt.
„Ég og hann Gvendur vorum
sendi eftir ...“
„Nú, já, voruð þið sendir
eftir henni,“ grípur Ásmundur
fram í fyrir honum. „Eruð þið
búnir að ná í hana?“
„Hve — Hvernig í ósköpun-
um vissirðu að við ætluðum að
ná í hana?“ segir Stjáni og er
sem undrunin sjálf uppmáluð.
„Þetta átti að koma þér á
óvart?“
„Nú skil ég ekki. Ég sem
var búinn að biðja Hinrik
um að senda einhvern eftir
henni, sem væri laus. Þurftirðu
að bíða lengi eftir henni?“ spyr
hann og tyggur vindilinn í
ákafa.
„Nei, nei, hún var tilbúin."
Framhald á næstu síðu.
Gefjunaráklæðin breyfast sífellt í lifum
og munztrum, því ræður tízkan hverju
sinni.
Eitt breytist þó ekki, vöruvöndun verk-
smiðjunnar og gæði íslenzku ullarinnar.
Allt þetfa hefur hjálpað til að gera Gefj-
unaráklæðið vinsælasfa húsgagnaáklæð-
ið í landinu.
gefjunaráklæöi
MÖLVARIN •
FÁLKINN 37