Fálkinn - 06.01.1964, Blaðsíða 15

hana, þar sem hún var að tala
við þau. Æfur út í sjálfan mig
fyrir að hafa látið undan ótta
mínum, húðskammaði ég hana
strax og við komum út. Ég
ásakaði hana fyrir að hafa
slæman smekk, fyrir að hafa
gaman af að tala við verzlunar-
fólk. Og það hafði ímugust á
mér, af því að ég truflaði slúð-
ur þess.
Eins og allt, sem göfugt er,
eru hirðsiðir einfaldir. En
ekkert er óskiljanlegra en
formsatriði almúgans. Ekk-
ert myndi hneyksla hann
meira en að sjá gamla her-
togaynju hneigja sig fyrir
ungum prinsi. Þannig er auð-
velt að skilja hatrið, sem bak-
arinn og mjólkursölukonan
báru til krakka, sem truflaði
samræður þeirra við Mörtu.
Vegna þessara samræðna hefðu
þau fyrirgefið henni þúsund
sinnum.
Húseigandi átti tuttugu og
tveggja ára gamlan son, sem
kom heim í leyfi. Marta bauð
honum í te.
Þetta kvöld heyrðum við
reiðilegar raddir: Þau voru að
banna syni sínum að heimsækja
leigjandann nokkurn tíma fram-
ar. Þar sem ég var vanur því,
að pabbi bannaði mér ekki neitt,
varð ég undrandi á hlýðni
bjánans.
Næsta dag sáum við hann
vera að grafa í garðinum. Þetta
var efalaust refsing hans. Hann
var samt dálitið vandræðaleg-
ur og sneri höfðinu undan svo
að hann þyrfti ekki að bjóða
góðan dag.
Þessar smáskærur kvöldu
Mörtu. Hún var nógu skynsöm
og nógu ástfangin til að skilja,
að hamingjan er ekki komin
undir áliti nágrannanna, en
hún var eins og þau skáld, sem
vita að sannur skáldskapur er
bannfærður, en þrátt fyrir
sannfæringu sína, þjást stund-
um af því að vera neitað um
lof þeirra, sem þeir fyrirlita.
Sorgarstjórnarfulltrúar koma
alltaf við sögu í ævintýrum.
Herra Martin, sem bjó fyrir
neðan Mörtu, var gamall maður
með grátt skegg, af göfugum
ættum, og var fyrrverandi borg-
arstjórnarfulltrúi í J........
Hann hafði látið af störfum
fyrir stríð og vildi þjóna landi
sínu, hvenær sem tækifæri
gafst.Hann var ánægður með að
hafa vanþóknun á sveitarstjórn-
armálum og lifði í kyrrþey
með konu sinni, og þau tóku að-
eins á móti fólki og fóru í heim-
boð um áramótin.
Mikil hreyfing var í íbúðinni
fyrir neðan okkur, og við heyrS-
um það enn þá betur, þar sem
við gátum heyrt í herbergi okk-
ar minnsta hljóð á fyrstu hæð.
hreingerningamenn komu og
vinnukona Marinhjónanna
hreinsaði silfurtauið úti í
garðinum með hjálp húseig-
andans og hreinsaði spansgræn-
una af koparljósakrónunni. Við
komumst að því hjá mjólkur-
sölukonunni, að af einhverri
dularfullri ástæðu væru Martin-
hjónin að undirbúa samkvæmi,
sem ætti að koma á óvart. Frú
Martin hafði farið að bjóða
borgarstjóranum og beðið hann
að leyfa sér að kaupa átta lítra
af mjólk. Vildi hann einnig
leyfa mjólkurbúinu að búa til
handa sér?
Þau fengu leyfið og þegar
dagur rann upp (föstudagur)
kom heil tylft eða meira af
fyrirfólki þorpsins á hinum
ákveðna tíma ásamt konum sín-
um, sem allar voru stofnendur
kvenlegra hjálparfélaga eða
félaga til aðstoðar hinum
særðu, þar sem ein var forseti
oghinar meðlimir stjórnarinnar.
Húsfreyja tók á móti þeim í
dyrunum eins og til að sýnast
tolla í tízkunni. Hún hafði gert
mikið úr þeirri dularfullu
skemmtun sem í vændum var.
Allar þessar konur prédik-
uðu sparsemi og fundu upp
mataruppskriftir. Þannig var
góðgæti þeirra úr mjöllausum
kökum og rjóma búnum til úr
mosa o. s. frv. Hver ný sem
kom, sagði við frú Marin: ,,Ó
það virðist ekki líta út fyrir að
vera mikið, en samt hugsa ég,
að það bragðist vel.“
Herra Marin gerði sér mat úr
samkomunni og ruddi brautina
fyrir endurkomu sína í stjórn-
málin.
Það, sem átti að koma á óvart
í samkvæminu var Marta og ég.
Einn af lestrarfélögum mín-
um sem var sonur eins af
eldri mönnunum sagði mér
frá því. Gerið ykkur í hugar-
lund undrun mína, þegar
ég heyrði að ein af skemmt-
unum Marinhjónanna var að
staðsetja sig undir svefnherberg
inu okkar seint á kvöldin og
hlusta á okkur elskast. Efalaust
hafa þau öðlast smekk fyrir
slíkt og vildu nú auglýsa hann.
Auðvitað földu Marinhjónin,
sem voru virðulegt fólk, sið-
leysi sitt undir skikkju sið-
vendninnar. Þau deila and-
styggð sinni með öllum virðu-
legum manneskjum í hrepps-
félaginu.
Gestirnir voru setztir. Frú
Martin, sem vissi að ég var hjá
Mörtu, hafði sett borðið undir
svefnherbergið. Hún hefði átt
að handleika sprota hljóm-
sveitarstjóra og láta hljóm-
sveitina leika crescenu og di-
minunenda. En ég vissi hvað til
stóð og við þögðum. Ég
hafði ekki þorað að segja
Mörtu frá ástæðunni fyrir
samkomuni. Ég hugsaði um
hinn breytta svip frú Martin
með augun á visum klukkunn-
ar og óþolinmæði gesta henn-
ar. Loks um klukkan sjö, fóru
gestirnir og voru daprir,
muldrandi, að Marinhjónin
væru svikarar.
Hinn væntanlegi bæjarstjórn-
arfulltrúi hafði lofað krafta-
verkum. Að því er frú Gran-
gier varðaði, litu hefðarkon-
urnar nú á samkvæmi hennar
sem auðvelda aðferð að ná sér í
eftirmat.
Borgarstjórinn, sú mikil-
væga persóna hafði aðeins sýnt
sig í nokkrar mínútur. Þessar
fáu mínútur og átta pottarnir
af mjólk ollu því að fólk stakk
saman nefjum og sagði að
borgarsljórinn liti dóttur Mar-
tinhjónanna hýru auga, en hún
kenndi við þorpsskólann.
Gifting frú Martin hafði þeg-
ar orsakað nokkurt. umtal,
að hún hafði gifzt lögreglu-
þjóni, sem sýndist varla
sæmandi af skólakennara.
Ég gekk svo langt í illgirn-
inni að neyða þau til að heyra
það, sem þau höfðu viljað láta
aðra heyra. Ég gat ekki þag-
að yfir þessu lengur og eiga
það á hættu að særa Mörtu. Ég
sagði henni hver hefði verið
Framhald á bls. 37.
FALKINN
15