Fálkinn - 06.01.1964, Blaðsíða 28
setla bara að hafa fataskipti
fyrst. Þá heyrði ég Trudy segja
þurrlega:
— Kjóllinn, sem þú ert í, er
kannski ekki nógu góður?
— Jú, jú, en mig langaði samt
allt í einu til þess að skipta,
sagði ég, um leið og ég leit
ergilega á hana og hélt áfram
upp stigann.
Ég vildi fara í nýju, grænu
dragtina mína, með persían-
kragann, sem ég vissi að fór
mér rnjög vel. Ég hafði málað
mig iitillega. Ég þurkaði það
allt framan úr mér og málaði
mig vandlega að nýju.
Johnny stóð og beíð i and-
dyrinu, þegar ég kom.
Hann leit á mig og brosti.
— En hvað þér hafið fallegan
lit í kinnum. Þér virðist ein-
mitt blómgast vel í kuldunum,
andstætt öðru fólki.
Við þessa athugasemd urðu
kinnar mínar auðvitað enn þá
rauðari, og bros Johnnys varð
enn breiðara.
Við vorum að byrja á kaff-
inu, þegar hann spurði, hvort ég
færi bráðlega aftur til Bourne-
mouth.
— Já, í næstu viku, sagði ég
eftirvæntingarfull og greip
andann á lofti.
— Þá gætum við ef til vill
hitzt þar og borðað hádegis-
verð.
— Já, gjarna! svaraði ég
hrifin. Eruð þér oft í Bourne-
mouth?
— Já, raunar, en annars
bý ég í Essex.
— Ó! það var þá alls ekki yð-
ar nafn, sem stóð í símaskránni,
glopraði ég út úr mér. Hann
leit spyrjandi á mig og ég
neyddist til að gera játningu:
— Ég hélt að þér byggjuð í
Lundúnum, og þegar ég sá
nafnið J. C. Brant í síma-
skránni......
— Ég hef litla íbúð hér í
Lundúnum, en ég er þar sjald-
an.
— Þér ferðist ef til vill mik-
ið? spurði ég, áfjáð í að vita
eitthvað um hann.
— Já, ég kann vel við ein-
hverja hreyfingu.
— Er það vegna ánægjunnar
eingöngu, eða ef til vill í verzl-
unarerindum?
Þetta var svo nærgöngul
spurning, að ég blygðaðist mín
fyrir hana, og Johnny dró svar-
ið svo lengi, að ég hélt, að hann
ætlaði alls ekki að svara henni.
Loks sagði hann dræmt:
— Aðallega vegna ánægj-
unnar, þótt ég hafi dálítið gagn
af því líka.
Mér fannst þetta vera dálítið
tvírætt svar, en hann útskýrði
málið ekki nánar. f stað þess
spurði hann „hvort frú
Maitland vildi ekki fá sér einn
kaffibolla í viðbót“ og lyfti
könnunni, en mér féll alls ekki
við þetta „frú Maitland“,
— Ég heiti Katharina, en
flestir kalla mig bara Kathy.
Ég komst ekki lengra, því
Johnny leit snöggt á mig og
svipur hans var mjög ein-
kennilegur. Það var næstum
eins og hann tryði alls ekki því,
sem ég hafði sagt.
Kathy? Nei .... nei, nei.
Ekki Kathy.......
— En Katharina er svo langt
og erfitt nafn, greip ég fram í.
— Ég ætla að kalla yður
Karen, sagði hann snöggt og
ákveðið. Og þótt hann segði
þetta brosandi, var enn þá þessi
óróaglampi i augum hans, og
ég gat ekki stillt mig um að
hugsa um, hvaða minningar
byndu huga hans við þetta nafn,
eða hvers vegna honum væri
svo illa við að kalla mig Kathy.
Hvaða Kathy var hann að hugsa
um?
Ég brann í skinninu af af-
brýðisemi, því það var bersýni-
legt, að hann hafði elskað þessa
hina Kathy. Ef til vill hafði
hún yfirgefið hann. Hvað hafði
eiginlega gerzt milli hans og
þessarar Kathy? Ef til vill
elskaði hann hana enn
þá. ....
Eftir þennan hádegsverð á
Marango héldum við áfram að
hittast. Við snæddum saman
hádegisverð, fórum í leikhús,
snæddum kvöldverði saman, og
ef mér datt Kathy-in nokkru
sinni í hug, þá var það aðeins
mjög lauslega. Hún gat ómögu-
lega verið Johnny eins mikils
virði og ég hafði fyrst ímynda-
að mér, því að hann minntist
aldrei á hana oftar. Að lokum
hafði ég næstum gleymt henni.
En ég átti eftir að minnast
hennar aftur.
í margar vikur hafði ég bók-
staflega lifað fyrir stefnmótin
við Johnny. Við gerðum aldrei
neinar áætlanir, og í hvert
skipti, sem við skildumst, var
ég jafn óviss um það, hvenær
við myndum hittast aftur.
Stöku sinnum liðu margir dag-
ar milli stefnumótanna okkar,
og þá varð-ég mjög taugaóstyrk
og vantreysti öjlu, lífinu sjálfu,
mér og Johnny mest þó Johnny.
En svo hringdi hann loks, og
þá varð ég hamingjusöm aftur.
Mér datt aldrei í hug að fara
á bak við Paul. Hefði hann
spurt mig, myndi ég hafa sagt
honum, að ég hefði verið úti
með Johnny Brant, en Paul
spurði aldrei.
Hann veitti mér heldur alls
ekki næga eftirtekt til þess að
taka eftir því, hversu mjög ég
hafði breytzt, eftir að ég hitti
Johnny. Því ég elskaði hann,
enda þótt öll okkar stefnmót
hefðu verið algerlega saklaus.
Hann hafði aldrei svo mikið
sem haldið í hendi mína.
En svo rann upp sá dagur,
þegar allt breytti^t snögglega.
Það var, þegar hann fór í
fyrsta sinni með mig til „Akur-
lendanna þriggja“.
(Framh. í næsta blaði).
Fram fram fylking
Framhald af bls. 11.
haft þann ósið frá blautu barns-
beini að stinga kutanum sínum
í sitjandann á mönnum sem
henni mislíkaði við. Fyrst í
stað var þetta ekki tekið hátíð-
lega og menn litu til dæmis á
það eins og hvern annan óvita-
skap þegar hún rak kutann
svo kyrfilega í bæjargjaldker-
ann að hann varð að færa bæk-
urnar við púltið það sem eftir
var ársins. En þegar hún rak
kutann næsta vor í bakhlutann
á bæjarverkfræðingnum og þar-
næsta vor í bakhlutann á bæj-
arstjóranum sjálfum, þá hætti
að minnsta kosti þeim hjá
bænum að vera skemmt. Þeir
sendu Kjartan pólití að taka
Rannveigu fasta, og fyrir bragð-
ið varð héraðslæknirinn líka að
taka sautján spor í setjandann
á honum, þó hann kæmi Rann-
veigu að vísu undir að lokum.
Menn voru ekki sammála um
hvað olli því hvað Rannveigu
var laus hnífurinn. Sumir sögðu
að það væri þungt í henni af
því að hún hefði verið ein-
hleyp frá fæðingu. Aðrir bentu
á að hún hefði komið undir
um það leyti sem pólsku skip-
brotsmennirnir gistu barnaskól-
ann, og Pólverjar væru alltaf
með hnífinn á lofti. Svo voru
þeir sem fullyrtu að Rannveig
hefði orðið fyrir slæmum upp-
eldisáhrifum af því að lesa
óhollar bækur í bæjarbóka-
safninu, og þessir menn vitn-
uðu í spjaldskrána í safninu
sem sýndi að Rannveig hafði
lesið Leyndardóma Parísarborg-
ar og Manninn með stálhnef-
ana og Stjórnartíðindi. Loks
komu svo þeir sem sögðu að
Rannveig væri bara að gera
það sem alla ærlega borgara
langaði alltaf til að gera, nefni-
lega að skera yfirvöldin niður
við trog. En þessi kenning þótti
kaldranaleg og langsótt, þótt
hún vermdi margt hjartað
svona í kyrrþey.
í fyrsta skipti sem Rannveig
var dregin fyrir fógetann vac
talað um að senda hana á upp-
eldishæli fyrir óartugar stúlk-
ur, en það fyrirfannst þá enginn
slíkur staður á íslandi, heldur
átti hvert heimili sína óartugu
stúlku. Þá kom til tals að
senda hana í sveit, en þegar
bændur heyrðu málavöxtu,
settu þeir upp hundshaus. Þá
var ekki annað ráð vænna en
gefa henni stranga áminningu
og gerði fógeti það með sams
konar þungum dómarasvip og
hann notaði á forhertustu land-
helgisþrjóta.
En sama ár um haustið er
Rannveig aftur kærð fyrir að
slíðra kutann sinn á ólöglegan
og ómannúðlegan hátt. Hún
vann hjá kaupmanninum um
þær mundir og var verið að
skipa út saltfiskinum hans,
Aumingja' Kjartan pólití mátti
sækja Rannveigu niður í lest á
fisktökuskipinu, og aftur mátti
héraðslæknirinn fara um hann
líknarhöndum, þó hann hefði
Rannveigu aftur undir áður en
yfir lauk. Um vorið endurtók
svo sagan sig og enn vorið þar
á eftir, þegar Ragnheiður var
sautján ára. Menn sögðu að
þetta væri farið að fara á sinn-
ið á Kjartani, auk þess sem
hann var vitanlega allur í ör-
um á vissum stað; og þar að
auki var haft fyrir satt að þetta
væri líka farið að fara á sinnið
á fógetanum, sem orðinn var
allur skældur og snúinn í fram-
an af því að þurfa að setja
upp dómarasvipinn oft á ári,
og sem líka var orðinn allur
skældur og snúinn á sálinni af
því að hafa sífellt fyrir framan
sig sökudólg sem engin lög
náðu yfir.
Sagan hermir að fógetinn.
hafi meir að segja skrifað dóms-
málaráðuneytinu í Kaupmanna-
höfn og beðið um pláss fyrir
Rannveigu á dönsku uppeldis-
heimili fyrir óartugar stúlkur,
en danskan hans hlýtur að hafa
verið bágborin, því að ráðu-
neytið svaraði heldur þurrlega
að hann gæti sjálfur útvegað
sér uartig piger þegar hann
væri í Kaupmannahöfn. Þá
reyndi fógetinnn að tala föður-
lega við Rannveigu og leiða
henni fyrir sjónir að það væri
rangt að reka hníf í fólk.
„Líttu á aumingjann hann
Kjartan pólití,“ segir fógetinn.
„Hann er orðinn eins og út-
saumuð sessa að aftan.“
„En svei mér alla mína
daga,“ segir Rannveig, „ég
meina ekkert illt með þessu.“
„Hvers vegna gerðirðu þetta
þá, góða mín,“ segir fógetinn.
FALKINN