Fálkinn - 06.01.1964, Blaðsíða 42

hún heyrði rödd sína. Hún
raátti ganga í gegnum: Fjöl-
skylduheimsóknir, íhlutun,
eitraðar dylgjur móður sinnar
og íaðir hennar gaf það glað-
hiakkalega í skyn, að hún
ætti elskhuga, þótt hann tryði
því alls ekki.
Hvers vegna þoldi hún það
allt? Var það árangur fyrir-
lesíra minna, hafði ég ávítað
hana fyrir að taka hlutina of
alvarlega og leyfa minnstu
s’ íáatriðum að hafa áhrif á sig?
I-:ún virtist hamingjusamari og
í’ 11 af undarlegri gleði. og ég,
s mhafði álitiðMörtu barnalega
f> 'ir að taka þögn mína sem
k; 'iuleysi, ávítaði hana fyrir
að e'ska mig ekki, af því að
h i talaði ekki.
iarta þorði ekki að segja
m að hún var ófrísk.
Ég hefði viljað sýna ein-
'nverja gleði, þegar ég heyrði
þessar fréttir. En í fyrstu gerðu
þær mig forviða. Eftir að hafa
aldrei hugsað til þess, að ég
gæti verið ábyrgur fyrir
neinu, var ég skyndilega
orðinn ábyrgur fyrir alvar-
legasta hlutnum af öllu. Það
reitti mig einnig til reiði,
að ég var ekki maður til að
taka því sem sjálfsögðum hlut.
Marta hafði aðeins talað af því
að hún var neydd til þess, hún
var skjálfandi og óttaslegin, að
þetta augnablik, sem átti að
sameina okkur, myndi þvert á
móti aðskilja okkur. En ég
sýndi svo mikil gleðimerki, að
óttinn hvarf. Hún bar enn
merki hins borgaralega siðferð-
isuppeldis síns og þetta barn
táknaði, að guð væri að verð-
launa ást okkar, en ekki að
hann væri að verðlauna fyrir
glæp.
En þar sem Marta leit á
þungun sína sem ástæðu fyrir
því, að ég yfirgæfi hana aldrei,
var ég aftur á móti dauðskelk-
aður. Mér virtist ómögulegt, að
við á okkar aldrei eignuðumst
barn, sem eyðilegði æsku okk-
ar. í fyrsta sinn lét ég undan
efnislegum áhyggjum: Fjöl-
skyldur okkar myndu yfirgefa
okkur.
Mér þótti þegar vænt um
þetta barn. Ég vildi ekki vera
ábyrgur fyrir hinni áhrifamiklu
tilvist þess.
Eðlishvötin er leiðsögumaður
okkar, og hún dregur okkur
fyrir örlagadóminn.
í gær óttaðist Marta, að
þungun hennar myndi skilja
okkur. í dag, þegar hún hafði
aldrei elskað mig svo heitt, hélt
hún að ást mín væri að aukast
eins og ást hennar. í gær hafði
ég fyrirlitið þetta barn og i dag
fór mér að þykja vænt um það
og þannig hafði ég minni ást
afgangs til handa Mörtu. f upp-
hafi sambands okkar hafði
hjarta mitt gefið henni ást, sem
það tók frá öðrum.
Og nú þegar ég þrýsti vörum
mínum að holdi hennar, var
það ekki Marta, sem ég sýndi
atlot, heldur barn mitt inni í
henni. Marta var ekki lengur
ástmær mín, heldur sem móðir.
Ég hegðaði mér ekki lengur
eins og við værum ein. Það var
alltaf vitni viðstatt, sem við
þurftum að standa reiknings-
skil á hverri gerð okkar.
Stundum hélt ég, að Marta
væri að skrökva til að ást okk-
ar stæði svolítið lengur og að
ég væri ekki faðir þessa barns.
Eins og sjúkur maður sem
leitar að ró, vissi ég ekki, hvert
ég ætti að snúa mér. Mér fannst,
að ég elskaði ekki lengur hina
sömu Mörtu og að sonur minn
yrði ekki hamingjusamur nema
hann héldi, að hann væri sonur
Jacques. Þessi viðbára skelfdi
mig. Ég yrði að gefa Mörtu upp
á bátinn.
Jacques myndi kannski koma
aftur.
Og eftir þetta sérstaka tíma-
bil myndi hann hitta (eins og
svo margir aðrir hermenn
blekktir af hinum sérstöku
kringumstæðum) dapra og
heimakæra eiginkonu og hátt-
erni hennar myndi á engan hátt
koma upp um slæma hegðun.
En það var aðeins unnt að skýra
fyrir eiginmanninum, hvernig
á þessu barni stóð með því að
hún hafnaði ekki atlotum hans
á leyfisdögum.
Af öllu rifrildi okkar, var
þetta ekki það einkennilegasta
eða sársaukafyllsta. Reyndar
var ég undrandi að mæta svo
lítilli mótspyrnu. Þetta útskýrð-
ist síðar. Marta þorði ekki að
játa fyrir mér, að Jacques hafði
í síðasta leyfi sínu unnið sigur
og með því að þykjast fallast á
óskir mínar, reiknaði hún með
að neita honum í Granville und-
ir þvi yfirskyni að hún væri í
slíku ástandi. Þar sem þetta
hvað tíma snerti myndi á eng-
an hátt standa heima, myndí
þessi lygavefur vera gagnslaus
strax og barnið fæddist, „Uss,“
sagði ég við sjálfan mig. „Við
höfum enn tímann fyrir okkur.
Foreldrar Mörtu verða hræddir
við hneykslið. Þau fara með
hana upp í sveit og láta ekkert
spyrjast út.
Framh. i næsta blaði.
12
FALKINN