Fálkinn - 24.02.1964, Síða 8

1. kafli.
r FLUTNIN G ARNIR.
Einu sinni bjó ég í kjallara
vestur í bæ.
En því miður fer það oft
þannig að enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur og
kjallarann minn kunni ég ekki
að meta fyrr en ég var flutt í
blokk.
Þegar ég bjó þar, fannst mér
allt að.
Sennilega var ástæðan sú
sama í kjalaranum og hún er i
blokkinni — ég er alltof trúuð
kona. Hvaða aðra ástæðu er
hægt að finna fyrir því, að ég
skuli taka orð biblíunnar svona
hátíðlega?
Já, ég á við þann stað, þar
sem stendur: Aukist og marg-
faldist og uppfyllið jörðina.
Það munar heldur engu að
við hjónakornin séum upp á
eigin spýtur búin að þrefalda
mannkynið. Geri aðrir betur
Þegar ég bjó í kjallaranum
höfðum við aðeins tvöfaldað
íbúatölu jarðarinnar, en jafn-
vel það fannst mér nóg.
andskotarnir voru orðnir að
blessuðum börnunum og lágu
steinsofandi í rúmunum sínum,
sátum við foreldrarnir 1 stof-
unni okkar og töluðum um það
,hve vænt okkur þætti um
elsku börnin, þegar þau væru
loksins sofnuð.
„Heyrðu,“ sagði ég einu
sinni. „Ég er orðin hálfþreytt
á að búa í kjallara.“
„Jæja,“ svaraði elsku maður-
inn minn. ,,Því þá það?“
En ef hann hefði aðeins haft
vit á því að útskýra fyrir mér
alla kosti kjallarans í stað þess
að setja upp þennan ógurlega
undrunarsvip hefði ef til vill
farið betur en fór.
Nú varð ég bara reið.
„Ég vil fá mitt eigið hús,“
sagði ég. „Ég vil ekki hokra
í kjallaraholu allt mitt líf. Ég
vil vera á tuttugustu hæð, ein-
hvers staðar þar sem ég sé út
um gluggana.“
„Það sést ágætlega út um
gluggana hér,“ sagði elsku
maðurinn minn með þessu al-
býlishúsi eða blokk eins og
allir kalla það.
Svona er það alltaf, þegar
peningarnir eru ekki fyrir
hendi. Þá kaupirðu ekki það,
sem þú girnist mest heldur það,
sem þú getur fengið. Því miður
er það svo að engar íbúðir eru
jafn ódýrar í innkaupum og
íbúðir í blokkum.
Það er eitthvað í sambandi
við fleiri íbúðir og þar af leið-
andi lægri byggingarkostnað.
En satt að segja eru íbúðir í
blokk aðeins ódýrari í byrjun.
Seinna meir kemur allur kostn-
aðurinn fram í þeim ókjörum
af taugaróandi og hjartastyrkj-
andi pillum, sem maður þarf
að neyta.
Ég vissi a. m. k. ekki hvað
það er að hafa taugar fyrr en
ég var flutt í blokk.
Ég get vel skilið að fólk
skyldi hópast saman í stein-
skúta á ísöld í þeirri von að
halda betur á sér hita margir
saman en ein og ein hræða út
af fyrir sig.
En nú á dögum Hitaveitunn-
búð og biðja um marga pappa-
kassa.
Ég verð að játa það, að mér
þótti bara gaman að sjá hvað
kaupmaðurinn var sorgmædd-
ur yfir að missa mig. Það eru
ekki margir kúnnar, sem þurfa
önnur eins ókjör í matinn og
ég.
Svo þurfti ég að rogast heim
með alla pappakassana. Það
voru margar ferðir.
Nú var ég nefnilega hætt að
vera góður kúnni og þá var
engin ástæða til að senda
sendilinn heim til mín með
alla þessa pappakassa, sem ég
hafði ekki borgað eina krónu
fyrir.
Svo þurfti ég að pakka niður
í alla pappakassana. Það er
nefnilega ekki nóg að hrúga
öllu niður og láta svo ráðast
hvort eitthvað kemur brotið
eða ekki. Ég þurfti að vefja
bréfi utan um hvern einasta
disk og hvern einasta bolla.
Og niður með hliðunum þurfti
ég að troða bréfum.
Það var líka vissara, því

Við höfðum aðeins tvö her-
bergi og það var of lítið. Það
er líka einhvern veginn þannig
með kjallara að inn í þá leita
heimilislausar bjöllur, pöddur,
köngulær, ánamaðkar og marg-
fætlur. Svo ekki sé minnst á
allan skítinn í gluggakistunum
og öll þau tonn af mold og saur,
sem litlar lappir dreifa yfir
gólfin.
Þá vissi ég ekki, hve mikið
betra er að fá óhreinindin beint
inn á gólf heldur en að láta
jafna þeim vandlega niður á
sextíu og sex tröppur.
Þá lágu líka aðeins fjórar
tröppur niður til mín. Nú
þarftu að ganga upp sextíu og
sex, ef þú hefur í hyggju að
heimsækja mig og fá þér kaffi-
sopa.
Þá vissi ég ekki heldur, hve
pöddur geta verið meiri au-
fúsugestir en ýmsir aðrir. Engin
padda hringir dyrabjöllunni
fimm sinnum á dag að meðal-
tali til að kvarta.
En svona er að vera kona,
og það heimsk kona.
Á kvöldin þegar krakka-
8 FÁLKINN
genga skilningsleysi karlmann-
anna.
„Gagnsæir eru þeir,“ svar-
aði ég, „en mér væri sama þó
ekkert sæist út um þá. Mér
finnst ekkert varið í að horfa
á skítug stígvél og hælaskakka
skó.“
„Nú,“ sagði elsku maðurinn
minn og leit aftur í glæpareyf-
arann sinn.
Þetta fannst mér nokkuð
langt gengið. „Ég vil fá hús,“
sagði ég reið.
„Hús kostar peninga,“ sagði
húsbóndinn. Við eigum enga.
Það var þá, sem ég tók þessa
örlagaþrungnu ákvörðun, sem
hefur eitrað alt mitt íf.
Ég ákvað að nöldra og
kvarta, kveina og veina unz
ég fengi einhvers staðar inni
annars staðar en í kjallaranum,
sem ég elska svo heitt í dag.
Rifrildið og nöldrið endaði
nefnilega með því að fjárhag-
ur fjölskyldunnar, sem var bág-
borinn fyrir, var gerður enn
bágbornari. Heimilisfaðirinn
keypti íbúð á fjórðu hæð í fjöl-
ar gerist svo sannarlega engin
þörf á því að vera ekki aðeins
með sína eigin fjölskyldu í
eftirdragi heldur og tugi ann-
arra mannvera, sem engum
koma við.
Kannski er þetta einhver
eðlishvöt, sem enn eimir eftir
af. Ég á við að þessi félagsþörf
og hyggja hafi orðið til af ytri
nauðsyn og orðið að innri þörf.
Ja, þið skiljið hvað ég á við
Sem sagt við fórum ekki að
hokra með húsgrunn upp í
sveit, við fluttum í blokk.
Elsku maðurinn minn hatar
flutninga eins og allir aðrir
karlmenn, sem ég hef kynnst.
Hinsvegar er hann að því
leiti ólíkur öðrum karlmönn-
um, að hann gerir alvöru úr
því að losna við flutningana. í
þetta skipti stakk hann af til
Kaupmannahafnar og skildi
mig eftir aleina með húsgögn-
in, pottana og börnin.
Strákunum fannst stórkost-
lega gaman að flytja enda gekk
svo sem nóg á.
Fyrst þurfti ég að fara út í
mennirnir, sem fluttu voru
ógurlegir kraftajötnar. Einn
þeirra beyglaði stóra blikk-
dollu, sem ég nota undir hveiti,
svo að ég hef aldrei komið lok-
inu á hana síðan.
Mér fannst þetta bæði erfitt
og þreytandi. Sonum mínum
fannst þetta hins vegar stór-
kostlegt. Hérna hafði ég eytt
mörgum árum í að kenna þeim,
hve ljótt það væri að tæta nið-
ur bréf og svo tók ég mig til
og gerði það sjálf.
En það var ekki um annað
að gera. Ég er hrædd um að
það hefði farið mesti glansinn
af íbúðinni, ef ég hefði hvorki
átt bolla að drekka úr kaffið
mitt eða öskubakka til að
slökkva í sígarettunum.
Ekki hefði það heldur verið
nein skemmtun að hlusta á
öskrin í elskulegum manninum
mínum, ef hans dýrmætu plöt-
ur hefði brotnað eða blað rifn-
að úr bókunum.
Plötuspilarann eða radíó-
grammofóninn eins og hann
er kallaður þurfti ég líka að