Fálkinn - 24.02.1964, Blaðsíða 10

Þegar nýjar verðhækkanir og nýjar verkfallshótanir skapa mér nýjar
áhyggjur, fleygi ég blaðinu og næ í strætisvagninn út til „Porte de Clignan-
court“ til þess að sækja gott skap til Irenu frænku og Maximins frænda.
Þau ættu að fá gullheiðursmerki, þau tvö. Glóandi heiðursmerki úr gulli,
eins stór og undirskálar til þess að bera utan á þeirra stóru, glöðu og góðu
hjörtum Þau skilja listina að lifa, þrátt fyrir það að þau skilji raunverulega
ekki nokkurn skapaðan hlut annan. Frændi er vita heyrnarlaus, en það hefur
ekki minnstu áhrif á hann. Hann er svo dásamlega laus við að heyra allt það
illa og dapurlega. Þegar loksins er hægt að öskra svo að hann verði var við,
grípur hann alltaf vitlaust, en bjartari hliðina. Allan liðlangan daginn, nema
á máltíðum og þegar hann fær sér hádegislúrinn, situr hann á kaffistofunni
„Brosið“ og lætur lífið streyma framhjá sér.
Irene frænka heldur kyrru fyrir heima í litla, skakka húsinu þeirra rétt
hjá. Frænka flissar himinlifandi, þegar fólk gengur framhjá, dröslandi alls
konar dóti sem það hefur orðið sér úti um á torginu. Frænka er alltaf kát
og þar að auki gjörsamlega rugluð.
Þau tvö hvorki eru, né hafa verið gift, hvorki hvort öðru eða nokkrum
öðrum. Þau eru tvíburar. Þau hafa búið saman allt lífið og eiga prýðilega
saman. Þegar frænka gerir einhverja vitleysuna eða fer eftir vitlausum hug-
myndum sínum, og frændi misskilur skýringar, skapast hin fullkomna ringul-
reið og allt drukknar í kátínu. — Jú, í því húsi kemst maður fljótlega í
gott skap.
Löngu áður en ég kem að húsinu, sé ég hina ótalmörgu snjóhvítu hrokkin-
lokka frænku dansa af ánægju, þar sem hún stendur í opnum dyrunum.
Hún hleypur út til að faðma mig á miðri götunni og þá strax er ringul-
reiðinnar káta spiladós komin í gang. Á meðan á kossunum stóð hefur hún
stöðvað umferðina og brotið blómin sem ég kem með.
„Litli engillinn minn, hvað það var fallegt af þér að færa mér blóm!
Eru þau brotin? Ó, það var bara gott, því hái vasinn, þú veizt, veltur alltaf
um koll... Það er að segja, nú veltur hann sem betur fer ekki oftar. Því að
í gær ætlaði ég að þvo hann og gat troðið hendinni niður í hann, en gat svo
ekki náð henni upp aftur. Þá varð ég að hlaup út í kaffihúsið til Maximins.
En það var ekki annað að gera en mölva hann. Sko vasann. En það er heldur
ekkert svo yndislegt sem blóm sem standa reglulega lágt. Á silfurdiskinum,
ja ... eh .. Ég hef bara notað hann undir mjólkina hans kisa. Jæja, við finnum
eitthvað annað Komdu nú innfyrir Við skulum svo sannarlega fá okkur kaffi.
Verulega sterkt, ha!“
Frænka hleypur á undan inn í eldhúsið. „Þetta get ég ekki skilið,“
kallar hún. „Ég hélt endilega... En ekki ein baun í dósinni eða myllunni.
Ég hef víst lánað Madame Lecomte. — Hún var í svo miklum vandræðum í
morgun — og búðirnar opna ekki fyrr en hálf fimm.
En við finnum eitthvað annað. Hvað finnst þér um — um — yndislegt
Madeira í gömlu glösin? — þú veizt — með Heilagri jómfrú. Og köku á ég
líka með rúsínum í. Vertu svo góð að hjálpa mér að leita, því ég get ekki
munað...“
Ég man eftir kökunni frá því 1 síðustu heimsókn. Hún hlýtur að vera
eins og granít núna. Jú, rétt er það, hún notast sem viðhald fyrir pokaröð
sem er að því komin að velta. En Madeirað? Ég leita í neðri skápnum. Stór
hvítlaukur skoppar beint niður í kattarmjólkina á silfurdiskinum.
Frænka flissar: „Gott, þá notum við hann undir blómin. Michou verður
að láta sér nægja að hafa skálina. Og sjáðu hérna, elsku stelpan mín!“ — Frænka
stígur sigri hrósandi niður með flöskuna í fanginu.
Við göngum inn í stofuna með vín og glös. Kakan næst í sundur með
hamri og hníf. Kæri heyrnarlausi frændi sefur friðsamlega hádegislúrinn
Framhald á bls. 28.
SORGARHATTURINN
HENNAR FRÆNKU
10 FALKINN