Fálkinn - 24.02.1964, Síða 21

rann upp fyrir yður urðuð þér
næstum trylltur. En yðar
skarpi heili fann fljótt út, að
þér yrðuð að ryðja Brant úr
vegi og síðan fá mig dæmdan
fyrir morðið á honum. Það
hefði verið hin fullkomna lausn
fyrir yður — þegar við vorum
báðir úr sögunni, myndi enginn
geta afhjúpað yður. En yður
mistókst leikurinn, Maitland!
Við síðustu orð Davids hrökk
Paul örlítið við og andartak
kom á hann hræðslusvipur, en
hann náði sér brátt og gamli
hrokasvipurinn náði aftur yfir-
tökunum.
— Nei, yður skjátlast. Áætl-
anir mínar standast Brant er
þegar dauður, og nú eruð það
bara þið Kathy, sem þekkið
söguna. En dautt fólk talar
ekki...
Ég greip andann á lofti. Var
þetta Paul, sem talaði? Þetta
var tal geðveiks manns.
— Þér hafið brotizt hér inn
f nótt, Henderson, og enginn
veit hvers vegna. Enginn veit
heldur um yður og Kathy. Þér
gætuð hafa brotizt hingað inn
til þess að fjarlægja eitthvað,
sem hefði getað sannað, að þér
hefðuð myrt Brant...
Þetta var allt svo ótrúlegt,
að enn flaug mér í hug, hvort
þetta væri ekki allt saman
draumur, en Paul hélt áfram,
ískaldri og rólegri röddu:
— Kathy vaknaði og stóð
yður að verki hérna niðri. Þess
vegna urðuð þér að drepa hana.
Þér skutuð hana með sömu
byssunni og þér notuðuð, þegar
þér myrtuð Johnny Brant...
Ég var á leiðinni hingað, en
kom því miður of seint til þess
að bjarga Kathy. Ég reyndi að
hindra flótta yðar. Við slóg-
umst, og þá hljóp skotið úr
byssunni, — skotið sem særði
yður banasári, Henderson!
Paul horfði sigri hrósandi á
okkur.
Þetta var sem sagt hans
áætlun. Ég ætlaði að reka upp
öskur og fleygja mér fram fyrir
David, en ég gat hvorki hreyft
legg né lið. Þetta var eins og
hræðileg martröð.
David horfði stöðugt á Paul.
Það varð andartaks þögn, og
loftið var hlaðið rafmagni.
Spennan var óþolandi.
Allt í einu gekk David feti
framar.
Ég lyfti hendinni til að
stöðva hann og ætlaði að æpa:
•— Nei, nei, hann skýtur þig!
En ég kom engu hljóði upp.
Paul lyfti skammbyssunni
örlítið. Það heyrðist smá smell-
ur, þegar hann spennti byss-
una.
Á næsta andartaki reið skot-
ið af.
En það var ekki David, sem
hneig niður. Það var Paul. Um
leið féll skammbyssan úr hendi
hans.
Ég var of örmagna til þess
að gera mér skýrt grein fyrir
öllum hlutunum, en ég sá þó,
að margir lögregluþjónar komu
hlaupandi inn frá veröndinni,
og ég heyrði óskýrt kunnuga
rödd Rutledges yfirlögreglu-
þjóns, er sagði:
— Grípið hana, drengir —
hana svimar!
Svo varð allt dimmt.
Það leið langur tími frá
þessum hræðilegu atburðum
áður en ég gat farið að hugsa
um þá aftur. Ég fékk alvar-
legt taugaáfall, en David vék
ekki frá mér og hugsaði ein-
staklega vel um mig. Ég syrgði
Paul — harmaði þá ógæfu, sem
hann hafði leitt yfir sjálfan
sig. Og svo gat ég heldur ekki
varizt þeirri hugsun að ég hefði
á vissan hátt átt þátt í hinum
hörmulegu afdrifum hans.
Ég hafði aldrei elskað hann.
Ég vissi ekki hvað raunveruleg
ást var, fyrr en ég kynntist
David.
Ótal hugsunum skaut upp í
höfði mér. Það var enn heil-
margt í sambandi við ,,Johnny“
Davids, sem ég skildi alls ekki.
Þegar ég hafði náð mér það
mikið, að ég gat rætt um það,
sem gerzt hafði, spurði ég
David:
— Hvers vegna fórstu með
mig til Akurlendanna þriggja?
Það var þó alls ekki þitt
heimili.
— Áður en ég hitti þig hugs-
aði ég aðeins um hefnd, og
þess vegna leigði ég mér her-
bergi hjá frú Turnley, sem tók
til fyrir Brant. Hún hafði lykil
að Akurlendunum þremur og
ég komst yfir hann og lét gera
mér annan eftir honum. Ég
þurfti að komast inn í húsið.
— Þú talaðir aldrei um
sjálfan þig, David, hélt ég
áfram. Ég varð bókstaflega að
neyða þig til að tala um sjálfan
þig-
— Ég GAT ekki talað um
mig, Karen, því ég vildi ekki
Ijúga að þér. Ekki eftir að mér
þótti orðið vænt um þig. Þar
að auki var ég hræddur um að
missa þig, ef ég segði sannleik-
ann.
— En þegar þú fórst til
Parísar þessa viku, var það líka
í sambandi við . ..
— Ég fór aldrei til Parísar.
Johnny Brant var þar og það
var hann sem sendi þér þetta
skeyti. Það var samsæri hjá
Paul og honum. Ætlunin var
að maðurinn þinn kæmi að þér
í örmum elskhuga þíns, það er
mínum, og í bardaganum, sem
yrði á milli okkar yrði ég myrt-
ur. Eða að minnsta kosti hélt
Brant, að það myndi ganga
þannig fyrir sig. Hann hafði
enga hugmynd um að Paul
teldi hann vita of mikið og
ætlaði að ryðja HONUM úr
vegi fyrst!
— Hvers vegna vildi Paul
láta mig búa hér á Akurlend-
unum þremur? Því það var þó
það sem hann vildi?
— Hann vissi ekki, hvar mig
var að finna, en upp á mér varð
hann að hafa. Þess vegna not-
aði hann þig hér sem beitu
fyrir mig. En hann vissi bara
ekki, að ég hafði sagt Rutledge
yfirlögregluþjóni alla söguna:
um bílslysið, um fangelsisvist-
ina og að ég grunaði Paul um
að hafa drepið Johnny Brant.
Þar að auki sagði ég Rutledge
að ég grunaði Paul um að ætla
að ryðja mér úr vegi, með því
að ginna mig út að Akurlend-
unum þremur. Til allrar ham-
ingju trúði Rutledge mér og
þess vegna kom hann hingað
til þess að reyna að vinna trún-
að þinn. Það tókst ekki, eins
og við bæði vitum. Við ákváð-
um því að leggja gildru fyrir
Paul, án þess að þú vissir.
— Þið notuðuð mig sem sagt
fyrir agn? Ég átti að bíða hér
ein og bíða eftir Pau! ...
David rétti fram hendurnar.
— En ég gætti þín þó allan
tímann. Ég hefði aldrei látið
neitt koma fyrir þig. Þú trúir
því, þegar ég segi það, er það
ekki Karen? Maðurinn þinn
var morðingi. Þú varst miklu
öruggari úti í Akurlendunum
þremur en heima með honum.
Ég vakti yfir þér, dag og nótt,
allan tímann! Ég elska þig,
Karen!
Þegar allt þetta vonda er
liðið hjá, getum við, þú og ég,
gert framtíðaráætlanir okkar
— saman! David tók mig í
faðm sér og ég hallaði höfðinu
að öxl hans — óendanlega
hamingjusöm.
(SÖGULOK).
Því miður verðuin við að hætta við
birtingu á framhaldssögunni, sem birzt
hefur í tveimur siðustu blöðum og
biðjum við lesendur okkar afsökunar
á því. í þessu blaði hefst, eins og les-
endur sjá, ný íslenzk framhaldssaga,
eftir unga íslenzka skáldkonu, Ingi-
björgu Jónsdóttur, AÐ BÚA I BLOKK.
Saga þessi er ósvikin gamansaga, er
segir frá vandamálum fjölbýlishús-
anna, sem flestir þekkja, annað hvort
af afspurn eða eigin raun. Sagan er
myndskreytt af Ragnari Lár.
FÁLKINN 21