Fálkinn - 24.02.1964, Síða 30

Ma&urinn með þúsund andlitin
Russ Martino, hinn frægi
enski grínleikari, stundum
kallaSur „maðurinn með þús-
und andlitin" var á leiðinni til
Regent Street stöðvarinnar, en
þaðan ætlaði hann með 18.06
lestinni til Kensington, þar sem
hann átti að koma fram um
kvöldið. Hann leit á klukkuna.
Hann var óþarflega snemma í
því. Hann labbaði fram og aftur
um stöðvarpallinn, keypti sér
blöð og sígarettur og dálítið af
ávöxtum til þess að narta í.
Þá rak hann allt í einu augun
í nýuppsetta rafmagnsheilavog.
„Styðjið þumalfingri yðar á
stimpilpúðann, látið einn shill-
ing í rifuna, ýtið á hnappinn
og vélin segir yður, hver þér
séuð og gefur nákvæma þyngd
yðar.“
Vantrúaður tók Martino shill-
ing úr vasa sínum, setti hann
í vélina og ýtti á stimpilpúðann
með þumalfingrinum. Raf-
magnsheilinn suðaði, rauð, gul
og græn ljós kviknuðu og svo
þaut kort út úr vélinni í hendi
Martinos^ Hann las:
,.Þér eruð Russ Martino, búið
á 5 Cross Lane, 39 ára, 148
pund á þyngd, notið skó númer
42 og ætlið með 18.06 lestinni
til Kensington.“
Martino las þetta yfir hvað
eftir annað. Hann neitaði að
trúa sínum eigin augum. Þá
hljóp lítill feitur maður að vog-
inni, stökk upp á hana, stakk
pening í rifuna, ýtti með þumal-
fingrinum á púðann og tók
vigtarseðilinn upp.
— Jú, það passar, tautaði
hann, eftir að hann hafði í
flýti lesið, hvað á seðlinum
stæði. Svo henti hann honum
frá sér og talaði að arka áfram.
— Makalaust, finnst yður
ekki? sagði Martino.
— Hvað?
— Sagði vogin yður ekki
nafn yðar, heimilisfang, aldur
og svo framvegis?
— Jú, sagði maðurinn og
kinkaði kolli. En það er ekkert
makalaust við það. Ég starfa
hjá fyrirtækinu, sem framleiðir
þessar rafmagnsheilavogir. Það
er mitt starf að ferðast um og
prófa, hvort þær séu ekki í
fullkomnu lagi. Þetta er svo
nýleg framleiðsla ennþá, skilj-
ið þér!
— Já, — en hvernig í þreml-
inrun getur hún vitað, hver
maður er?
— Fingrafarið, maður! Hún
finnur smáfilmu-persónu-gata-
kort yðar á hundraðasta hluta
úr sekúndu og þá hefur hún
nafn yðar, heimilisfang og fæð-
ingarár!
— En skónúmerið mitt?
— Það er fótósella í þrepinu,
sem þér stigið á.
— Nú, jæja, en hvernig í
skrattanum veit hún þá að ég
ætla til Kensington klukkan
18.06?
— Einfaldlega radar-fótóstat-
gegnumlýsing á lestarfarseðlin-
um. Hann var í brjóstvasa yðar,
ekki satt?
— Nú, þannig já.
— Já, einmitt þannig!
Litli, feiti, önniun kafni
maðurinn hvarf brott og Russ
Martino stóð eftir. Hann ætlaði
að fara að halda áfram, þegar
honum datt allt í einu dálítið
í hug. Fjandakornið, það hlaut
að vera hægt að leika á vogina!
Ef hann dulbyggist nú? Það
gat ekki verið að hann væri
landsþekktur sem maðurinn
með þúsund andlitin fyrir ekki
neitt! Hann þreif í flýti upp
greiðu, breitti greiðslunni, setti
lítið og rytjulegt efrivararskegg
upp, setti upp einglyrni og setti
upp aðalsmannslegan svip. Með
þessum litlu, en áhrifamiklu
hjálpartækjum, hafði hann oft
og mörgum sinnum gert sig al-
gerlega óþekkjanlegan. Hann
steig upp á vogina, ýtti með
þumalfingrinum á púðann, og
borgaði, hlustaði á suðið í vog-
inni og greip vigtarseðilinn.
Þar stóð:
„Þér eruð Russ Martino,
búið á 5 Cross, Lane, 39 ára,
148 pund á þyngd, notið skó
númer 42 og ætlið með 18.06
lestinni til Kensington.“
Auðvitað! Hann hafði hegðað
sér asnalega! Fingrafarið kom
upp um hann, fótósellurnar og
farseðillinn í brjóstvasanum
líka! En bíddu hæg! Maður
gefst nú ekki svona strax upp!
Hann náði í farseðilinn setti
hann í töskuna og fór inn á
næsta salerni. Þegar hann kom
þaðan aftur út eftir fimm mín-
útur var hann dulbúinn sem
gamall sjómaður með tréfót
(tréfótinn notaði hann yfirleitt
þegar hann dulbjó sig sem sjó-
ræningja). Hann staulaðist að
voginni, steig tréfætinum á
þrepið og gætti þess vandlega
að teygja hinn fótinn nógu
langt í burtu. Svo stakk hann
peningi í rifuna, ýtti á púðann
með nefinu og beið.
— Jæja, sagði hann sigri
hrósandi og þreif vigtarseðil-
inn, þá skulum við sjá hversu
Framhald á bls. 39.
30 tíÍLKINN