Fálkinn - 24.02.1964, Síða 42

/
í umfer&ínni
Frainhald af bls. 40.
kjör lögreglumanna og herða
jafnframt á þeim kröfum, sem
gerðar væru til þeirra. Eins
þyrfti lögreglustjóraembættið
vafalítið að geta haft í þjónustu
sinni einhverja menn, sem sér-
þekkingu hafa í umferðarsál-
fræði, og mikið myndi þó ekki
væri nema einn sakfræðingur
punta upp á starfslið sakadóm-
ara.
Sá tími er að kveðja, þegar
menn voru hræddir við sérþekk-
ingu og héldu brjóstvitinu
fram sem því eina rétta.
Shakespeare
Framhald af bls. 13.
verknaðinn og töldu Fenge og
hyski hans hafa fengið makleg
málagjöld.
Er Amlet hafði komið mál-
um sínum heim á Jótlandi
heilum í höfn, hélt hann aftur
af stað til Bretlands til konu
sinnar og tengdaföður. Hann
valdi sér hið fríðasta lið, sem
hann gat fengið og útbjó það
vel. Hann lét gera sér skjöld,
fallega skreyttan og voru á
hann grafnar myndir og rúnir,
er sýndu verk hans. Var þar
lýst öllum þeim brögðum er
hann hafði beitt til að koma
fram föðurhefndunum.
Tengdafaðirinn tók konung-
lega á móti Amlet, sem vænta
mátti. Undir borðum hinn
fyrsta dag tók hann að spyrja
fregna frá Jótlandi og þá hvað
helzt af Fenge. Hann komst
brátt að því, að Fenge væri
ekki í lifenda tölu og að það
væri tengdasonurinn sjálfur,
sem hefði orðið banamaður
fóstra síns og frænda. Breta-
kóngi varð illa við þessi tíð-
indi, því þeir Fenge höfðu
svarizt í fóstbræðralag og átti
því sá, er lengur lifði, að hefna
hins. Varð hann því annað
hvort að verða banamaður
tengdasonar síns eða svíkja
fóstbræðraeiðinn og fannst
hvorttveggja slæmt, eins og
gefur að skilja. En ráð fann
hann samt.
Drottningin í Skotlandi hét
Hærmdrude. Hún var langt i
frá að vera vergjörn, því hún
vildi ekkert með karlmenn
hafa og gekk þessi árátta henn-
ar svo langt, að hún hafði
látið drepa alla þá, sem höfðu
gerzt svo djarfir að biðja um
hönd hennar. Þegar hér var
komið sögu hafði Bretakóngur
misst konu sína, ambáttardótt-
urina, og ákvað hann því að
senda Amlet tengdason sinn á
fund Hærmdrude og biðja
hennar sér til handa. Þóttist
konungur þess fullviss að
drottning myndi láta drepa
Amlet eins og aðra þá er líkra
erinda höfðu farið á hennar
fund. Þannig kæmi hann fram
hefndum fyrir fóstbróður sinn,
án þess þó að þurfa sjálfur að
vega tengdasoninn.
Amlet þóttist vita að eitt-
hvað byggi undir bón konungs,
en hélt þó af stað með fríðu
föruneyti, því ekki vildi hann
láta hugleysi spyrjast um sig.
Segir ekki af för hans, unz
hann kemur á fagurt og grös-
ugt engi skammt frá höll
drottningar. Þar á þeir félagar
og Amlet stingur skildinum
góða undir höfuð sér og sofnar.
Harmdrude fær pata af gesta-
komunni og sendir óðara njósn-
ara af stað. Þeim tekst að kom-
ast framhjá vörðunum og ná
skildinum undan höfði Amlest
svo og bónorðsbréfi kóngsins
úr vasa hans og færa drottn-
ingu hvorttveggja. Er hún sér
skjöldinn ræður hún þegar
sögu Amlets af myndum og
rúnaristum og þykir mikið til
um hvorttveggja: Vit hans og
hreysti. Lætur hún breyta
ýmsu í bónorðsbréfi kóngsins,
þannig að í því standi að hann
biðji Hærmdrude til handa
Amlet sjálfum. Sendir hún
síðan sendimenn sína með
skjöldinn og bréfið og koma
þeir þeim á sinn stað.
Er Amlet kemur til hallar-
innar tekur drottning honum
vel og les bréfið og játast
Amlet og hann verður svo hrif-
inn af drottningu að hann sér
enga ástæðu til að sporna við
fótum, heldur tekur hana sér
fyrir konu og átti þá orðið
tvær.
Heldur Amlet nú af stað til
Bretlands með hina nýju konu
sína og lét mikinn skozkan her
fylgja á eftir sér til vonar og
vara, enda kom í ljós að það
var ekki óþarfa fyrirhyggja. Er
þau komu í grennd við kon-
ungshöllina brezku kom á
móti þeim hin fyrri eiginkona
Amlets. Bar hún sig illa yfir
tiltektum hans og kvað hina
skozku frillu hans vera sér
þyrni í auga. Þó væri það sín
skoðun að kona ætti að elska
mann sinn meira en hún hataði
frillu hans og svo myndi hún
breyta. Við það bættist að Þau
ættu son og hún yrði að elska
föður sonar síns. Vildi hún því
«riSS.»
3«tur aetírar
oaf* »<ð >»an- J eit— .
m awnning. 'Stim* á ‘töiknl*
aema yið.HÍlli?.etofnnnl. Þá |
>r»ri -teikningin
fii-tlle virði. án
nfrite *f tll-
1 Ijoðinu Bjálfu
Sonnilega ein af þesBum
einkennilegu tilyiljun-
um, Bom ylð rekumet
alitaf á í viðekipt'
\ Já,
Tið töpum Bamningi.upp
-Jellljönlr.'
sonnilega. £n pað hVðir aft
rtvær
42 FÁLKINN