Fálkinn - 23.05.1966, Qupperneq 24

BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT
brúnu umslagi með áþrykktu
iVierzlunarnafni herra Fraenkels.
Hann dirfðist varla að taka upp
myndina og skoða hana.
Á sunnudagsmorgun hélt hann
flugleiðis til Frankfurt. Þaðan
ætlaði hann heim rrieð SAS.
SAS-vélin frá Ankara og Vín
átti ekki að lenda fyrr en eftir
klukkustund. Hann gekk inn í
flugstöðvarbygginguna til að fá
sér eitthvað að drekka. Jafnvel
í hinu heimsborgaralega and-
rúmslofti flugstöðvarinnar ríkti
eins konar sunnudagsfriður.
Hann litaðist um eftir auðum
bekk úti í horni og þegar hann
sneri sér í hálfhring, ætlaði
hann varla að trúa sínum eigin
augum. Rakleitt á móti honum
kom Grete Rosenberg.
Grete Rosénbérg hafði upp-
götvað lausan bekk við glugga
þar sem sást yfir flugvöllinn.
Hún hraðaði sér þangað.
Enda þótt hún ynni á ferða-
skrifstofu — eða kannski ein-
mitt þess vegna — voru flug-
stöðvar hennar líf og yndi, flug-
vélar sem lyftu sér eða lentu,
hrærigrautur af tungumálum,
litarháttum og kynþáttaeinkenn-
rrm. Flugstöð var eins og smá
spegill af þjóðfélagi framtíðar-
innar, þar sem engin landamæri
væru til nema á pappírnum og
þar sem væri eðlilegt og sjálf-
sagt að einn væri hvítur og ann-
ar srvartur eða gulur. í mann-
hafi flugstöðvanna fannst henni
hún hjúpuð þeirri hulinsblæju
nafnleysis, sem veitti henni
eins konar öryggiskennd.
Þannig var henniinnanbrjósts,
þegar hún gekk gegnum flug-
stöðvarsalinn í Frankfurt. Hún
sá allt án þess að sjá nokkurn
hlut, fann aðeins að hún var
róleg. Og þá var það sem allt
rann saman í móðu fyrir augum
hennar, en í miðri móðunni
varð eftir lítill gegnsær blettur
og í honum sá hún Lars Sten-
feldt.
Hann stóð þarna farangurs-
laus með sumarfrakka á hand-
leggnum og brúnt umslag sem
stóð upp úr jakkavasanum og
virtist heldur ekki trúa sínum
eigin augum.
Helzt hefði hún viljað þjóta
til hans og fleygja sér í faðm
hans, en henni tókst að hafa
taumhald á ofsalegum fögnuði
sínum.
— Grete, sagði hann og rödd
hans var óskýr. Af öllu fólki
í heiminum — þú hérna?
— Og þú ... bætti hún við.
Hvað ert þú að gera í Frank-
furt?
— Sennilega það sama og þú.
Bíða eftir flugvél.
Bros, sem virtist koma innan-
frá lýsti upp andlit hans. —
Hvert ætlar þú að fljúga? hélt
hann áfram.
— Með Lufthansa til Kaup-
mannahafnar. Og þú?
— Með SAS til Kaupmanna-
hafnar.
— Hvílík vandræði, sagði hún
og brosti. Við leggjum af stað
tuttugu mínútum á eftir ykkur.
En ég ætla að biðja flugstjór-
ann að hraða sér svo við náum
ykkur. Hún brosti áftur. Ég get
ennþá varla skilið það — að
ég skyldi hitta þig hér . . .
— Það er margt í lífinu, sem
ekki verður skilið, Grete. Viltu
sitja hjá mér þarna við glugg-
ann og tala við mig um heim-
spekileg málefni?
Hún kinkaði kolli. Hann dró
fram stól handa henni og bað
um tvö glös af vermút.
Lars Stenfeldt var hálf rugl-
aður yfir hinum augljósa fögn-
uði hennar. Hann hafði vanið
sig á að hugsa um hana sem
feimna, hlédræga og fremur fá-
láta konu. Sú Grete, sem hann
hafði nú fyrir framan sig var
brosmild og hýr með blik í
augunum, sem hann hafði aldrei
tekið eftir fyrr. Það var eins og
öllum áhyggjum hefði verið sóp-
að burt af vegi hennar. Var það
aðeins hið hlutlausa umhverfi,
fjarlægðin frá öllu þarna heima,
sem hafði breytt henni? Eða
hafði eitthvað borið við í lífi
hennar? Hafði hún — hann
reyndi að skjóta hugsuninni frá
sér en hún leitaði á hann misk-
unnarlaust — hafði hún fundið
annan mann, sem var orðinn
henni kær? Sem hún elskaði ef
til vill?
— Ekki þessa ygglibrún, sagði
hún stríðnislega. Þú reynir allt-
af að líta út eins og þú sért að
hugsa um eitthvað sorglegt.
Hann dneypti á víninu.
— Er dónalegt að spyrja hvar
þú hafir verið?
— Þú mátt spyrja um hvað
sem þú vilt, sagði hún. Ég fór
til Austurríkis. Var nokkra daga
í Vín. Svo ferðaðist ég svolítið
um.
Augu hennar voru stór og
opinská og einlæg en hann sá
bældan sársaukann í djúpi
þeirra og iðraðist þess að hafa
spurt.
— Og þú? sagði hún. Hávís-
indaleg ráðstefna þykist ég vita.
Hann hristi höfuðið. — Ég
fylltist þvílíkri örvæntingu þeg-
ar ég frétti að þú hefði farið
burt að ég gat ekki sinnt störf-
um mínum, sagði hann illkvittn-
islega. Svo ég gaf mér lausan
tauminn. Ég er búinn að vera í
Garmisch og leika þar spjátrung
á mjög sæmilegu hóteli. Ein
amerísk, ein þýzk og ein ensk
börðust um mig af mikilli hörku.
— Hver sigraði? sagði hún.
— Ég veit það ekki. Ég laum-
aðist burt áður en verðlaunaaf-
hendingin fór fram.
— Það hefðirðu ekki átt að
gera, sagði hún ásakandi. Karl-
maður á að grípa gæsina þegar
hún gefst.
— Ég gat það ekki. Það var
eitthvað, sem aftraði mér alltaf.
— Gat ekki læknirinn gert
neitt gagn? sagði hún og hló.
— Læknirinn var viðstaddur
allan tímann en hann gat auð-
vitað ekki hjálpað sjúklingi sém
ímyndar sér að hann þjáist af
vonlausri ást.
Hann fékk ekkert svar. En
hún horfði stöðugt á hann og
hvort alvara eða glettni var í
augum hennar, gat hann ekki
ráðið við sig. Það eina sem hann
vissi var að augnaráð hennar
gerði hann óstyrkan.
— Ég vissi að þú hefðir verið
í Garmisch, sagði hún. Ég sá
það á umslaginu, sem þú ert
með í jakkavasanum. Er það
mynd af þessum þrem sem
kepptu um þig?
Hann varð þess allt í einu
vísari, hvers vegna hann hafði
eiginlega farið til Garmisch. Hið
sjálfkjörna hlutverk hans til
hjálpar Grete virtist nú útleikið
en hann tók samt upp ljósmynd-
ina og sýndi henni. Hún skoðaði
myndina án þess að leyna kæti
sinni yfir pokalegum skíðabún-
ingunum. — Að hugsa sér að
þetta skuli hafa verið í tízku
þá. Að þeir skyldu ekki flækja
sig í buxnaskálmunum. Hvað er
annars merkilegt við þessa
mynd?
— Minnir hún þig ekki á
neitt?
— Nei, alls ekki. Ætti hún að
gera það?
— Það veit ég ekki. Mér þótti
bara gaman að sýna þér hana.
Hann lagði myndina aftur í
umslagið og stakk því til frek-
ara öryggis í innri jakkavasann.
Þau sátu enn kyrr um stund.
En Grete leit margsinnis á klukk-
una og Stenfeldt fann að glað-
værðin var orðin að uppgerð
sem átti að leyna einhverju al-
varlegu.
í því kallaði hátalarinn á far-
þega SAS-vélarinnar að koma
að farmiðaafgreiðslunni. Hann
stóð upp og tók um hönd henn-
ar enda þótt hann hefði helzt
viljað strjúka henni um vang-
ann.
— Má ég fylgja þér að hlið-
inu? spurði hún alvörugefin.
— Ef þú vilt . . .
— Ég. vil það, sagði hún lágt.
— Hvers vegna?
— Að koma til einhvers stað-
ar án þess að neinn sé þar að
taka á móti mér hefur mér
aldrei fallið illa, sagði hún'. En
þegar ég fer upp í lest eða flug-
vél á leið burt, þá finnst mér
tómlegt ef enginn er til að
kveðja mig. Maður vill helzt
skilja einhvern eftir sig, ein-
hvern sem saknar manns ofur-
lítið. Hefur þú aldrei fundið til
þess?
Við hliðið tók hann aftur um
hönd hennar. Hinir farþegarnir
héldu á undan í hóp út að flug-
vélinni. Hliðvörðurinn beið ó-
þolinmóður. Lars Stenfeldt var
á þessu augnabliki nærri reiðu-
búinn að missa af flugvélinni til
þess að geta verið hjá henni
stundarkorn í viðbót. En skyldu-
rækni hans náði yfirhöndinni,
Hann laut fram og kyssti hana
í flýti á ennið og hljóp síðan
út að flugvélinni án þess að líta
um öxl.
Hálfri klukkustund síðar sat
Grete Rosenberg einnig í flug-
vélarsæti á leið norður á bóg-
inn. í djúpinu fyrir neðan hana
lágu þunnir bómullarhnoðrar á
víð og dreif. í hugarheimi henn-
ar ríkti þögul angurværð og
kvöl.
Þau voru dæmd til að mis-
skilja hvort annað, hún og Lars.
Ef til vill ekki Lars, en hún ...
Hún lagði ávallt helgustu von-
ir sínar í allt sem hann sagði,
umsneri orðum hans, túlkaði
raddhljóm hans, ímyndaði sér
eitthváð, sem ekki var til. Og
hún gat ekki varizt því þrátt
fyrir það að hún vissi hve sárt
það yrði eftir á.
En eftir hverju hafði hún svo
sem óskað? Engu — nema ef til
vill að hann hefði sagt: Við fá-
Framhald á bls. 44
24
FALKINN