Fálkinn - 23.05.1966, Side 47

ÞJÓÐSÖGUR
FRÁ
AFRÍKU
ÖTR76GÐ HDSDÝRANNA
1 fyrndinni lifðu allir fuglar
og dýr á himnum. Einu sinni
var mikil rigning og kuldi. Það
var svo kalt, að öll dýrin skulfu.
Fuglarnir sögðu þá við hundinn:
„Farðu niður og sæktu eld til
að hlýja okkur við."
Hundurinn fór niður, en þeg-
ar hann sá nóg af beinum og
fiski á víð og dreif um jörðina,
gleymdi hann að fara með eld-
inn til skjálfandi fuglanna.
Fuglarnir og dýrin biðu, en
þegar hundurinn kom ekki aft-
ur, sendu þau hanann til að
biðja hundinn að flýta sér upp
með eldinn.
Þegar haninn kom niður sá
hann nóg af baunum, hnetum,
maís og öðru góðgæti, svo hann
sagði hundinum ekki að fara
upp með eldinn, né heldur fór
hann upp með hann sjálfur.
Þess vegna er það, að stund-
um á kvöldin, heyrir þú fugl
syngja: „Nsusu akende bombo!
Nsusu akende bombo! „Það þýð-
ir: „Haninn er orðinn þræll!
Haninn er orðinn þræll."
Þetta er ástæðan fyrir því,
að fuglarnir spotta hanann og
hundinn og úthúða þeim, af því,
að þeir skildu vini sína eftir
skjálfandi í kuldanum en veltu
sér sjálfir í allsnægtum og
hlýju.
ÞEGAR DÝRIN FENGU LIT.
Það er sagt að markötturinn
hafi málað öll dýrin. Markött-
urinn sagði „Ef einhver vill
drepa hafur og færa mér kjötið
af honum, skal ég mála hann
svo hann fái lit.
Hýenan heyrði hvað hann
sagði, svo fór hún og drap haf-
ur. Hún át sjálf kjötið, en færði
markettinum beinin.
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ
„Dódó, af hverju á þessi mynd að vera?“
spurði Bangsi hikandi. „Umm-humm ...
ja . . .“ hyrjaði Dódó og hugsaði sig um
í óðaönn. „Að mínu áliti skiptir ekki
höfuðmáli hvað hún á að tákna, heldur
áhrifin sem henni fylgja“. Hann taldi sig
hafa mikið vit á list, svo að hann hóf
langa ræðu um myndlist að fornu og
nýju. „Þetta er þá sjaldgæf og dýrmæt
mynd?“ sagði Bangsi þegar Dódó varð að
þagna í bili til að draga andann. „Nú fer
ég að skilja af hverju þorpararnir ætl-
nðu að stela henni!“ „Ekki er það ólík-
legt“, anzaði Dódó og dró seiminn. „Án
Markötturinn sagði: „Leggstu
niður”. Hýenan kraup niður, og
markötturinn málaði á hana
ljóta díla og sagði: „Ef einhver
prettai mig, geri ég eins við
hann".
Hlébarðinn fór á veiðar og
drap hafur og færði markettin-
um hann ófleginn. Marköttur-
inn sagði honum að krjúpa nið-
ur og málaði hann í fallegum
lit og sagði: „Ef einhver heldur
orð sín við mig, mun ég gera
eins við hann".
ÞEGAR DÝRIN FENGU RÓFUR.
Það er sagt, að skaparinn hafi
skapað dýrin rófulaus. Dag
nokkurn kallaði skaparinn á
þau og sagði þeim að velja sér
rófu, ^sem væri hverju þeirra við
hæfi. Fyrsti dýrahópurinn kom,
hann valdi sér lengstu og falleg-
ustu rófurnar. Annar hópurinn
kom, þau dýr fengu laglegar róf-
ur. Síðastir komu hérarnir, sem
voru mjög latir. Þeir báðu hin
dýrin að taka frá handa sér róf-
ur. Dýrin völdu sjálfum sér
beztu og fallegustu rófurnar, en
tóku frá stuttar og ljótar rófur
handa hérunum.
Ef þú vilt einhvern hlut vel
gerðan, þá gerðu hann sjálfur.
Vilborg Dagbjartsdóttir þýddi.
efa er peningalegt gildi hennar töluvert,
og það mun hafa freistað þessara skugga-
legu náunga“. Nú heyrðist hinn verstl
gauragangur úr skorsteininum, og kol-
svört fígúra kom í ljós sveipuð sótskýi.
„Góðan daginn, signori", sagði hún. ..Ég
er sóthreinsarinn!"
FÁLKINN 47