Fálkinn - 23.05.1966, Qupperneq 50

HVERFISGÖTU 16
SÍMI 2-1355
TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER ouluh
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆD
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KOKhlilJAN H.F.
Skúlagötu 57 — Símar 23200.
fylgdu á eftir Arthur á stíg,
sem lá inn á milli trjánna. Eft-
ir um það bil fimmtíu metra
nam hann staðar.
„Bíðið hérna í tvær sekúnd-
ur,“ sagði hann.
Þau biðu, en hann hélt áfram.
Undir trjánum var niðamyrkur,
og þar var sterkur ilmur af
harpix. Eftir óloftið undir segl-
dúknum var svalt, milt skógar-
loftið mjög þægilegt. Lágt tuld-
ur heyrðist í myrkrinu fyrir
innan.
„Heyrðuð þér þetta, ungfrú
Kolin?“
„Já. Það var gríska en ég
heyrði ekki orðaskil. Það hljóm-
aði eins og varðmaður skipaði
einhverjum að segja til sín og
fengi svar.“
„Hvað haldið þér um þetta
allt saman?“
„Ég held að við hefðum átt
að skilja eftir skilaboð um hvert
við ætluðum."
„Við vissum ekkert hvert við
ætluðum, en ég gerði það sem
ég gat. Ef við verðum ekki kom-
in aftur þegar herbergisþernan
kemur til að gera hreint í fyrra-
málið, þá finnur hún bréf árit-
að til ræðismannsins. í bréfinu
stendur númerið á bílnum og
stutt skýring til höfuðsmanns-
ins.“
„Það var skynsamlegt af yð-
ur, herra Carey. Ég hef nefni-
lega tekið eftir . . .“ Hún þagn-
aði. „Nú kemur hann aftur.“
Heyrn hennar var mjög næm.
Það liðu margar sekúndur, áð-
ur en George gat heyrt fótatak.
Arthur kom fram úr myrkrinu.
„Jæja, gott fólk — þá förum
við. Nú birtir bráðum í kring-
um okkur.“
Þau eltu hann niður stíginn.
Nú var hann ekki eins brattur.
Stuttu seinna kveikti Arthur á
vasaljósinu og George sá varð-
mann halla sér upp að tré með
riffil undir handleggnum. Hann
var grannur, miðaldra maður í
khakibuxum og tötralegri
skyrtu. Hann einblíndi á þau,
meðan þau gengu fram hjá.
Þau voru komin út úr skóg-
arþykkninu og fyrir framan þau
stóð hús.
„Það var annars þorp hérna í
hlíðinni," sagði Arthur. „Nokkr-
ir strákanna jöfnuðu það við
jörðu. Þar stóð ekki steinn yfir
steini, nema húsið okkar og þó
urðum við að tjasla því tölu-
vert saman. Það var að fúna í
sundur. Það átti það eitthvert
fífl, sem var skorinn á háls.“
Nú var hann aftur orðinn hinn
umhyggjusami gestgjafi, hreyk-
inn af húsi sínu og umhugað
um að láta gestina taka þátt í
aðdáun sinni,
Þetta var tveggja hæða hús
með múrhúðaða veggi og slút-
andi þakskegg. Gluggahlerar
voru dregnir fyrir. Varðmaður
stóð við dyrnar. Arthur sagði
eitthvað við hann, og maðurinn
lýsti í andlit þeirra, áður en
hann kinkaði kolli til Arthurs
og benti þeim áð halda áfram.
Arthur opnaði dyrnar og þau
fylgdu á hæla hans inn í húsið.
Þau komu inn í langan,
þröngan gang með stiga og fleiri
dyrum. Olíulampi hékk niður
úr loftinu. Það var ekki mikið
eftir af kalkinu á lofti og veggj-
um. Það líktist nákvæmlega því,
sem það var: hús, sem orðið
hefur fyrir sprengikúlu eða
handsprengju og hlotið bráða-
birgðaviðgerð.
„Þá erum við komin,“ sagði
Arthur. „Setustofa og borðstofa
aðalbækistöðvanna."
Hann hafði lokið upp hurð að
herbergi inn af ganginum. Þar
stóð tréborð og bekkir meðfram
því. Á borðinu voru flöskur,
glös, hrúga af hnífum og göffl-
um og einn olíulampi í viðbót.
Á gólfinu lágu tómar flöskur á
víð og dreif.
„Líklega er enginn heima,“
sagði Arthur. „Hvernig væri að
fá sér smáglas? Gjörið þið svo
vel! Snyrtiherbergið er úti á
ganginum til hægri, ef einhver
skyldi hafa áhuga á því. Ég
kem aftur eftir augnablik.“
Hann fór út og lét aftur hurð-
ina á eftir sér. Þau heyrðu hann
hlaupa upp stigann.
George athugaði flöskurnar. í
þeim var grískt vín og koníak.
Hann gaf ungfrú Kolin horn-
auga.
„Koníaksglas, ungfrú Kolin?"
„Já takk.“ Hann hellti koní-
aki í tvö glös. Hún tók við sínu,
tæmdi það í einum teyg og rétti
honum það, til að hann gæti
fyllt það aftur. Hann fyllti það.
„Þetta er talsvert sterkt, er
það ekki?“ sagði hann til að
þreifa fyrir sér.
„Það ætla ég að vona.“
„Tja — ég hafði nú ekki átt
von á að verða fluttur til her-
bækistöðva. Hvað haldið þér, að
þetta sé?“
„Ég hef verið að velta því
fyrir mér.“ Hún kveikti sér í
sígarettu. „Munið þér eftir
bankaráninu, sem framið var í
Saloniki fyrir fjórum dögum?“
„Já, hvers vegna?“
„Daginn eftir las ég um það
í blöðunum. Þar var nákvæm
lýsing á flutningabílnum, sem
notaður var.“
„Hvað með hann?“
„Það er sami bíllinn og okk-
ur var ekið í í kvöld.“
„Hvað eruð þér að segja? Það
getur ómögulega verið.“
„Jú.“ Hún drakk ofurlítið
meira koníak.
„Já, en það hlýtur að vera
til fjöldinn allur af þessum
brezku herbílum hérna í land-
inu ennþá.“
„Ekki með sérstakar skrúfur
fyrir falskar númeraplötur.“
„Hvað eigið þér við?“
„Ég veitti þeim athygli, þeg-
ar hann lýsti mér til þess að
komast inn í bílinn. Fölsku bíl-
númerin lágu á gólfinu aftast í
bílnum, þannig að tunglsljósið
gat fallið á þau þegar við fór-
um út. Tölurnar sem ég sá,
komu heim við það sem stóð í
blaðagreininni."
„Eruð þér alveg viss í yðar
sök?“
„Mér finnst þetta engu síður
varhugavert en yður, herra Ca-
rey.“
George hnyklaði brýrnar.
„Ef þeir fá snefil af grun um
að við vitum eitthvað ...“ byrj-
aði hann.
(Framhald í næsta blaði).
— Ekki nema mánuður síðan við giftum okk-
ur og þú strax farin að hugsa um að kaupa
þér nýjan kjól!
50 FÁLKINN