Stúdentablaðið - 01.05.1998, Qupperneq 12

S k o d u n
1 2
Stúdentablaðiö
Eftir að ég hóf nám í hjúkrunarfræði fyr-
ir tveimur árum hef ég þó nokkrum
sinnum verið ávarpaður af ókunnugu
fólki og spurður hvort ég sé þessi pönkari
sem sé í hjúkrunarnámi og jafnframt hvern-
ig mér hafi eiginlega dottíð þetta í hug. Inn-
an háskólasamfélagsins og víðar, virðist það
þykja í frásögur færandi að pönkari sé í
þessu námi.
Ein kunningjakona mín sem er í verk-
fræði hafði það eftír bekkjarfélaga sínum að
í hjúkkunni væri allt fullt af gellum, tveir
strákar og einn pönkari, þarmeð var það af-
greitt að pönkarar væru kynlausir. Þessi ein-
staklingur hefur líklega verið einn af þeim
sem héngu fyrir utan sali Háskólabíós og
nutu útsýnisins yfir klásushóp hjúkrunar-
fræðinema í ffímínútum. Það er einmitt
þetta útsýni sem veldur þeirri einkar
ánægjulegu staðreynd að ég (og hinir örfáu
strákarnir sem fara í hjúkrun) er öfundaður
af stórum hluta karlmanna í háskólasamfé-
laginu og annars staðar þar sem kynjahlut-
fallið innan hjúkrunarfræðinnar hefur
spursL
Margir karlmenn virðast líta svo á að ég
sé i þeirri aðstöðu að geta upplifað alia
þeirra kynferðislegu drauma og óra. Sumir
spyija jafrivel hvort ég hljótí ekki að vera út-
jaskaður eftír daginn?! Þetta viðhorf truflar
mig, truflar mig afþví að það vekur hjá mér
spurningar um þroskastíg karlmanna, mitt
eigið þarmeð. Hversu margir okkar vaxa
aldrei uppúr hvolpavitinu? Er kannski eng-
inn þroskavilji tíl staðar? Eg er ómögulega
dómbær á eigin þroska en samt finnst mér
stundum eins og ágætlega gangi í eigin upp-
eldi. Eg held ég hljótí að hafa lært eitthvað,
af samstarfi við konur og stúlkur á stofnun-
um síðustu þrjú ár og rúmlega tveimur ár-
um í námi með ca. 250 konum og stúlkum
(og núna einum öðrum karlmanni) að
ónefndum þeim kon-
um sem ég hef sinnt
við aðhlynningar-
störf. Af þessari
miklu umgengni við
kvenmenn hef ég
m.a. lært að það er
hægt að ýta til hliðar
þessari kynferðis-
legu spennu sem er
sífellt að rugla sam-
skipti kynjanna,
lært að við getum
hlegið saman og
gert grín að hvert a’
öðru. í bekkjarpartý-
um, sem eru gjarnan haldin í heimahúsum,
er ég náttúrlega eini karlmaðurinn nema
þegar makar fá að vera með og mér finnst
ég alltaf smella vel í hópinn, sami rugl-
húmorinn í hávegum hafður, við gerum grín
að körlum, konum og kynlifi nema þegar
rætt er um mismunandi reynslu og upplifun
af hjúkrunarstörfum og förum gjarnan sam-
an á klósettíð eins og kvenna er siður. í
starfi og verknámi læri ég enn meira um
manneskjur á þann hátt sem fæstír karl-
menn kynnast nokkurn tímann.
Ails ekki taka þessu þannig að ég telji
mig “skilja konur”. Héldi ég því fram væri ég
að krumpa saman öllu því sem gerir hveija
persónu einstaka og fleygja henni í flokk
með afgangnum af helmingi mannkyns. Þá
gerði ég mig um leið sekan um þá mestu lít-
ilsvirðingu sem hægt er að gera nokkrum
einstaklingi. Hveija persónu verður að skilja
sem heild útaf
fyrir sig og þó
að margir karl-
menn sjái bara
brundtunnur í
stað persóna á
skemmtistöð-
unum eru þeir
ekki heldur all-
ir eins.
Víkjum aftur
að því hvað
pönkari sé að
gera í því
mannlega fagi
sem hjúkrun en
Minn skilningur á fyrirbærunum beintengir
þetta tvennt; pönk og hjúkrun. Einhver
sagði fyrsta pönkarann hafa verið mann að
nafni Díógenes, hann áttí heima í Grikklandi
hinu forna, bjó í tunnu og gekk um strætí
Aþenu með kertaljós í leit að manneskjunni.
Seinni tíma pönkarar spruttu upp úr firringu
grárra verksmiðjuhverfa Bretlands sem
buðu manneskjum ekki upp á neitt nema að
rölta sér í röðina sem fóður fyrir kapital-
ismavélina. Eins afneituðu bandarískir
pönkarar “I buy that’s why I exist” hugsun-
arhættinum og gengu í heimamáluðum
druslum og hlustuðu á heimasoðna tónlist.
Lífsstíllinn og tónlistin hamast gegn glans-
myndum og grímum sem breiða yfir mann-
eskjuna, þess vegna eru pönkarar gjarnir á
að velta sér uppúr ljótleikanum. Það er
spark í afturendann á glansmyndinni, glans-
myndinni sem telur lífið ljótt og óhreint af-
því hún þekkir það ekki, hefur aldrei fengið
tækifæri til að kynnast því. Við fæðumst í
blóði, sársauka og svita og byijum á að orga
af öllum lífsins reiðinnar kröftum. Hver sem
getur séð fegurðina í því ættí að geta skilið
pönkara. Hver sem getur séð fegurðina í
kynlífi, eins blautlegt og það getur verið,
ætti að geta skilið pönkara og um leið skilið
afhveiju hjúkrunarstarfið heillar mig. Þar er
ég í nálægð við lífið, allar hliðar þess og tíl-
brigði, nýt starfsöryggis um nærri allan
heim og síðast en ekki síst fellur þetta starf
undir þá anarkistahugsjón að hægt sé að
bæta þennan heim.
Sem anarkisti trúi ég á kraftinn í einstak-
lingunum. Þetta heimssamfélag okkar er
samansett af einstaklingum og það hefur
alltaf verið átak einstaklinga sem hefur látíð
eitthvað gott af sér leiða fyrir mannkynið.
Ríkisstjórnir hafa aldrei komið neinu í verk
af vití, hvað þá sameinaðar þjóðir eða örygg-
isráð. Ef að kosningar myndu einhverju
breyta hefðu þær löngu verið lýstar ólögleg-
ar. Hvert atkvæði hins almenna kjósanda í
kjörkassa er yfirlýsing um uppgjöf. Uppgjöf
fyrir vélinni sem vinnur stöðugt gegn mann-
eskjunni í einstaklingnum, það er sú vél sem
ég mun vinna gegn.
Sigurður Harðarson
lln for
yí'ir Rín...
íslenskur námsmaður í Danmörku sendi
Stúdentablaðinu fyrir skómmu litla sögu af
samskiptum sínum við Lánasjóð íslenskra
námsmanna. Ekki er einhlítt hvað sjóðurinn
er ósveigjanlegur og virðist ekki einu sinni
geta leiðrétt eigin mistök svo sómi sé að en
látum námsmanninn hafa orðið.
Síðsumars ár hvert leggur maður inn
tekjuáætlun til LÍN sem notuð er tíl að
ákvarða upphæð lána á vetri komandi.
Sumarið 1996 lagði ég inn slika áætlun eins
og lög gera ráð fyrir nema hvað eftír að út
kom fékk ég svolitla aukavinnu þannig að
tekjur mína hækkuðu miðað við áður gerða
áætlun.
I mars er manni síðan gert að skila afrití af
skattskýrslu. Afritíð er borið saman við
tekjuáætlunina og ef mismunur kemur í
ljós, líkt og í mínu tílfelli, er vorlánið skert
sem því nemur. Allt er þetta gott og blessað
nema í desember 1997 berst mér bréf frá
LIN þess efnis að samkvæmt upplýsingum
frá skattayfirvöldum hafi ég verið með meiri
tekjur á liðnu ári en upp var gefið og mér því
gert að endurgreiða 12.600 kr. Með þessu
bréfi fylgdi skuldabréf með himinháum
vöxtum frá þvi í ágúst. Mér þóttí þetta nokk-
uð einkennilegt þar sem afritíð af skatta-
skýrslunni til LIN var samhljóða því sem ég
sendi skattstjóra sem athugasemdarlaust
hafði áætlað opinber gjöld í samræmi við
skattskýrslu mína.
Eg hringdi til LIN og sagði farir mína ekki
sléttar og er mér þar tjáð að þetta mál verði
athugað. Eg heyri ekki meira um það og dró
þá áætlun að þetta hefði verið leiðrétt.
Þegar ég síðan í janúarlok sendi inn stað-
festingu um prófaárangur og ætlaði í fram-
haldi af því að fá haustlánið afgreitt var mér
sagt að ég skuldaði LÍN 12.600 kr. + vextí frá
því í ágúst og fengi ekki krónu í lán fyrr en
að það væri greitt.
Ég útskýrði það sem á undan var gengið
og spurði hvort þetta mál hafi ekki verið at-
hugað á sínum tíma. Daman sem ég talaði
við kannaðist ekkert við það og vísaði á aðra
og svo framvegis. Eftir um það bil 2000 kr. í
gsm-símanum mínum kemur svo í síman
þessi elskulega kona sem ég hafði talað við
í desember og kannaðist hún strax við mál-
ið og útskýrði gaumgæfilega fyrir mér það
sem ég náttúrlega vissi að það hefðu orðið
„mistök í skráningu” þannig að miðað hafði
verið við tekjuáætlun í stað afrits af skatta-
skýrslu þegar umrætt vorannarlán árið áður
var afgreitt.
Ég tók þessu með stóískri ró og sagði að
þetta værí nú svosem í lagi, það væri nú einu
sinni mannlegt að gera mistök, núna yrði
þetta leiðrétt, vextirnir felldir niður og
12.000 kallinn sem hefði átt að draga af lán-
inu mínu vorið áður yrði tekinn núna í stað-
inn.
Vingjarnlega konan var snögg að kippa
mér niður úr sýndarveruleika réttlætísins
með þeim orðum að það væri algjörlega
órjúfanleg regla að námslán væru ekki af-
greidd fyrr en eldri skuldir væru greiddar.
En ég get þó huggað mig við það að í stað-
inn fyrir 12% vexti síðan i ágúst þyrftí ég „að-
eins” að borga 2%.
Ég varð nú mjög æstur og hissa og spurði
hvort þetta væru nú ekki örugglega mistök,
þetta hefði átt að dragast af mér í vor en það
hefði misfarist Konan skildi mig mjög ve!
og sá að þetta var tæpast sanngjarnt en
sagði að hún semdi ekki reglurnar en ég
gæti lagt mál mitt fyrir stjórn LÍN. Ég gal
ekki meir og sagðist senda mann tíl að
borga skuldina með vöxtum. Mín eina von
er að peningarnir hafi komið í góðar þarfir i
þessari guðsvoluðu stofnun.