Fréttablaðið - 03.10.2009, Side 26

26 3. október 2009 LAUGARDAGUR
É
g leit ofan af efsta
dekki 120 feta snekkj-
unnar og horfði á
sólsetrið við Mið-
jarðarhaf. Það var
föstudagskvöld í lok
maí við upphaf hinnar árlegu
Formúlu 1 helgar í Mónakó, lík-
lega eins mesta glamúr viðburðar
heims. Fyrir framan mig voru um
80 manns, þeirra á meðal sumir
ríkustu manna Bretlands, sem
horfðu upp til mín með eftirvænt-
ingu. Þeir voru að bíða eftir að ég
syngi Tom Jones lagið Delilah. Það
hafði orðið einkennislag mitt, það
eina sem ég kunni. Ég hafði sung-
ið það fyrir fimm manns og fyrir
1500 manns, í veiðikofum, einka-
þotum, í slöngubát og í farþega-
flugvél. Í þetta sinn þekkti ég ekki
megnið af áhorfendunum, þeir
voru flestir nær allsgáðir og það
sem verra var, söngvarinn var það
líka. Mér var það fullkomlega ljóst
að söngur minn byggðist frekar á
styrk en gæðum. Það síðasta sem
ég vildi gera var að hefja upp raust
mína við þessar aðstæður. Eftir að
lagvilltir félagar mínir hófu að
syngja bakraddir óumbeðnir gaf
ég eftir. Það var ef til vill vegna
þess að ég var óvanalega allsgáður
að söngurinn reyndist bara þokka-
lega góður. Félagar mínir og við-
skiptavinir voru yfir sig hrifnir.
En hvernig í veröldinni hafði það
gerst að ég væri að syngja Delilah
á lystisnekkju í Suður-Frakklandi
fyrir hóp milljarðamæringa? Rúm-
lega áratug áður hafði ég ætlað
mér að verða sagnfræðikennari á
Íslandi.
En veislugleðin var við völd,
sérstaklega á Íslandi, og það virt-
ist nánast viðeigandi að syngja
á snekkju í Mónakó. Um þessar
mundir þaut íslenska hagkerfið
áfram eins og hraðlest. Við urðum
vitni að meiri fjármunamyndun en
nokkru sinni áður í sögunni.
Pabbi í sérsaumuðum Armani-
fötum
Hin sterka króna bjó til falsk-
an kaupmátt og leiddi til neyslu-
sprengingar. Fólk fékk ekki nóg af
flatskjáum og nýjum bílum. Eldri
kynslóðin hristi höfuðið yfir
unga fólkinu sem keypti
nuddpotta, trampólín og
súkkulaðigosbrunna. Sala á
kampavíni jókst um 82 pró-
sent milli ára. Meira var
selt í verslun Bang
& Olufsen í Reykja-
vík en í nokkurri
annarri versl-
un danska fyr-
irtækisins utan
verslunarinnar í
nýríkri Moskvu.
Þótt ótrúlegt
sé voru fleiri
Range Rover
bílar seldir á Íslandi
árið 2006 en sam-
anlagt annars stað-
ar á Norðurlöndun-
um! Þegar ég var
fimmtán ára hafði
ég einu sinni farið í
frí til útlanda. Venju-
leg fjölskylda fór nú
einu sinni til tvisvar
á ári til útlanda.
Ég hefði átt að
kveikja á því að eitt-
hvað óvenjulegt væri
á seyði þegar ég fór í
kvöldmat heim til foreldra minna
og pabbi tók á móti mér í sérsaum-
uðum Armani jakkafötum. Fram
til þessa hafði pabbi einkum verið
þekktur fyrir að girða bindið ofan
í buxurnar og kaupa einungis skó
ef þeir voru á útsölu. Hann lét sér
það í léttu rúmi liggja þótt skórn-
ir væru oftast nokkrum númerum
of stórir – frægustu kaup hans áttu
sér stað er við bjuggum um tíma
í Noregi á áttunda áratugnum. Þá
keypti hann skauta á flóamarkaði
sem voru heilum fjórum númer-
um of stórir á hann. Sparnaðurinn
við þessi góðu kaup hvarf snarlega
þegar hann þurfti að kaupa fimm
pör af ullarsokkum til að geta notað
skautana. Slík var sala Armani á
Íslandi að fyrirtækið hóf að senda
hingað klæðskera frá Ítalíu til að
sauma jakkaföt eftir máli. Bróðir
minn hafði farið með pabba í búð-
ina og keypt handa honum jakkaföt.
Þetta voru mikil viðbrigði.
Áramótaveislurnar
Fáir á Íslandi hefðu heyrt mín getið
ef ekki væri fyrir síðustu tvær ára-
mótaveislurnar sem ég hélt í Lond-
on árin 2006 og 2007. Þessar veislur
áttu sér langan aðdraganda og byrj-
uðu í Kópavogi. Ég bauð um 60
manns í fyrstu veisluna sem hald-
in var heima hjá mér í Mánalind í
janúar 2003. Flestir gestanna voru
æskuvinir og fjölskylda en þarna
voru einnig vinnufélagar og nokkr-
ir viðskiptavinir. Allir skemmtu sér
vel og vinir mínir úr Breiðholtinu
þrýstu mjög á mig að halda næstu
veislu í London en ég var þá nýflutt-
ur út. Sú veisla var heldur ekki stór
í sniðum. Ég bauð um 80 manns á
veitingahús í London. Veislan tókst
frábærlega vel. Ég varð því fljótt
áhugasamur að skipuleggja nýja
veislu að ári. Hún fór fram í jan-
úar árið 2005 og nú komu rúmlega
hundrað manns á veitingastaðinn
Oxo Towers þar sem hápunktur-
inn var óvænt flugeldasýning yfir
Thames ánni á miðnætti.
Nokkrum vikum eftir að ég
flutti til Bretlands árið 2003 var
mér boðið á góðgerðarsamkomu í
náttúrugripasafninu í London. Mér
fannst þetta vera einhver magnað-
asti staður sem ég hafði komið á.
Hét ég því að halda einhvern
tíma veislu þarna. Það gerði
ég síðan árið 2006. Þá hafði ég
búið í tæp þrjú ár í London svo
að ég bauð rúmlega 200
manns og þetta var í
fyrsta sinn sem ekki
einungis Íslend-
ingum var boðið
heldur einnig mörg-
um breskum sam-
starfsmönnum og
viðskiptavinum.
Dálæti mitt á
„Delilah“ var þá orðið
vel þekkt. Þegar viðstadd-
ir sáu fjölmenna hljómsveit
ganga á svið þótti mörgum
sem fullmikið væri lagt í
undirspilið miðað við söng-
hæfileika gestgjafans. Ég
fór upp á svið til þeirra,
gekk að hljóðnemanum
og sagði: „Í staðinn fyrir
ódýru íslensku útgáfuna
skulum við gera þetta
í alvöru og fá besta
söngvara heims!“ Sir
Tom Jones spígspor-
aði upp á svið. Marg-
ir gestanna héldu að
þetta væri einhver eft-
irherma og einn bresk-
ur vinur minn sagði
mér síðar að hann
hefði hlustað á ein fimm lög áður
en hann áttaði sig á að þetta væri
sjálfur Tom Jones. Ég hitti meist-
arann baksviðs fyrir uppákomuna
og þegar ég var að útskýra með
hvaða orðum ég myndi kynna hann,
hrökk upp úr mér: „Í staðinn fyrir
ódýru íslensku útgáfuna, hér er
ódýra velska útgáfan!“ Steinrunn-
in andlitin á fylgdarliði hans gáfu
til kynna að þarna hefði ég geng-
ið of langt.
Í laxveiði með sjónvarpskokknum
Gordon Ramsay
Í júlí var ég orðinn mjög bjartsýnn
á framtíðina og skipulagði laxveiði-
ferð til Íslands með hópi viðskipta-
vina okkar. Ég og Henrik Gustafs-
son höfðum reynt að skipuleggja
ferð fyrir helstu viðskiptavini
okkar í Bretlandi í nokkur ár en
einhvern veginn hafði aldrei orðið
neitt úr því. En nú tókst okkur loks
að setja saman góðan hóp sem við
fórum með í tveggja daga veiðiferð
í Laxá í Kjós.
Þó svo að með okkur í för hafi
verið nokkuð þekktir viðskipta-
menn var það koma hins fræga
kokks, Gordon Ramsey [svo!], sem
vakti mesta athygli í Reykjavík.
Gordon hafði verið viðskiptavin-
ur S&F í nokkur ár og hafði sterk
tengsl við Iain Stewart, fram-
kvæmdastjóra einkabankaþjón-
ustu okkar. Iain hafði aðstoðað Gor-
don snemma á ferli hans og er hans
getið í ævisögu kappans. Ég hafði
einungis rekist á Gordon einu sinni
áður en kom að laxveiðiferðinni,
þegar við Iain hittum hann ásamt
Chris Hutcheson, sem var bæði við-
skiptafélagi hans og tengdafaðir, á
hádegisverðarfundi fyrr um árið.
Þar ræddum við um hvernig við
gætum þróað viðskiptasamband
okkar frekar.
Gordon er geðþekkur maður
með mikla kímnigáfu en er frekar
ör og með snert af athyglisbresti.
Áður en ferðin hófst voru gestirn-
ir beðnir um að senda upplýsing-
ar um hæð sína og skóstærð svo
að við gætum útvegað þeim rétta
stærð af vöðlum. Þegar upplýsing-
arnar komu frá Gordon hélt ég að
um að mistök væri að ræða – hann
hafði skrifað að hann notaði skó-
stærð 50. Við erum um
það bil jafn háir en ég
nota bara skó í stærð
43 þannig að þetta
leit undarlega út.
En upplýsingarn-
ar reyndust rétt-
ar. Eftir allmikla
leit tókst okkur að
finna vöðlur sem
pössuðu á Gordon þó
að vöðluskórnir líktust
helst trúðaklossum.
Við fórum með gestina út á lífið
á föstudagskvöldinu áður en veiðin
hófst. Þegar ég pantaði borðið á
Sjávarkjallaranum fannst mér
sanngjarnt að láta framkvæmda-
stjórann vita að Gordon yrði einn
af gestunum. Maturinn var mjög
ljúffengur en þjónarnir voru ansi
hreint taugaóstyrkir í nálægð við
kokkinn fræga. Kaldhæðnisleg
kímnigáfa hans varð síðan til þess
að diskarnir skulfu enn frekar í
höndum þeirra. Eftir matinn fórum
við á Café Oliver þar sem við dvöld-
um til fimm um morguninn. Þegar
við komum þangað beindist athygli
margra gestanna fljótlega að borð-
inu okkar, sérstaklega vegna veru
Gordons. Þótt hann hafi þá ekki
verið mjög þekktur á Íslandi – ég
þreyttist ekki á að útskýra fyrir
honum að allir vissu hver Jamie Oli-
ver væri en hann væri óþekktur –
þekktu hann nógu margir til að það
fréttist fljótt að það væri einhver
frægur við borðið okkar. Hispurs-
lausar íslenskar ungmeyjar sýndu
Bretunum því mikla athygli sem
sumir í hópnum áttu ekki að venj-
ast. Einn af gestunum okkar sagði
við þetta tækifæri: „Það hefur ekki
verið reynt jafnmikið við mig síðan
ég var síðast á súlustað!“
Laxveiðiferðin var sérlega vel
heppnuð fyrir utan veiðina sjálfa.
Það var óvenju mikið sólskin, logn
og 25 gráðu hiti, sem er frábært ef
þú vilt ná þér í lit en skelfilegt ef þú
ætlar að ná þér í lax. En útsýnið í
Hvalfirði á slíkum dögum er ótrú-
legt og var gestunum okkar nokk-
ur huggun þó veiðin væri lítil. Einn
gestanna var hins vegar himinlif-
andi með veiðina þótt hún væri lítil.
Það var reyndasti veiðimaðurinn í
hópnum, Ray Kelvin sem stofnaði
og á meirihluta í tískuvöruverslun-
arkeðjunni Ted Baker. Þrátt fyrir
að Ray væri mikill stangveiðimað-
ur hafði hann aldrei veitt sjóbirting
og var því alsæll þegar honum tókst
að landa einum slíkum á öðrum
degi. Til að gera honum ferðina enn
minnisstæðari bauðst Gordon til að
elda sjóbirtinginn með
því að ofnbaka
hann í blautu
dagblaði –
sem var aðferð sem Ray mælti ein-
dregið með. Á meðan hann horfði
á Gordon elda fyrsta sjóbirtinginn
sinn í veiðiskálanum leit hann út
yfir sólsetrið í Hvalfirði, leit svo
á mig og vitnaði í þekkta auglýs-
ingu með því að segja: „ef Carls-
berg skipulegði veiðiferðir væru
þær svona!“
Seinna um kvöldið fórum við
í keppni í sjómanni. Eins og allt-
af tapaði ég mjög fljótlega. Þrátt
fyrir að keppnin hafi verið jöfn
við nokkra íslenska félaga mína
stóð Gordon uppi sem sigurveg-
ari – upphandleggsvöðvar hans
höfðu greinilega styrkst við potta-
og pönnuburð. Ég var síðan minnt-
ur á þessa niðurlægingu nokkrum
vikum síðar þegar ég fékk persónu-
legt bréf frá Gordon þar sem hann
hæðnislega baðst afsökunar á því
að hafa unnið.
Frá íslensku laxveiðiánni fór ég
með Þórdísi á frönsku Rívíeruna
þar sem við hittum gamla æsku-
félaga úr Breiðholtinu og fórum í
siglingu um Miðjarðarhafið sem ég
hafði skipulagt. Fyrir gamla skóla-
félaga var þessi ferð draumi líkust.
Síðasta dag ferðarinnar fórum við í
hádegisverðarboð á La Voile Rouge,
eitt frægasta strandveitingahúsið í
St. Tropez. Andrúmsloftið bar sann-
arlega keim af því að árið var 2007.
Ef til vill var það rússneski millj-
arðamæringurinn sem sat í hásæti
með kórónu á höfðinu og drakk
Chateau Lafite af stút. Jafnvel gæti
það hafa verið þjónninn sem var
klæddur í köngulóarmannsbúning
og hélt á 20 lítra Melchizedek flösku
af kampavíni sem hann spúði yfir
gestina. Eða kannski var það þegar
ég sá gömlu „villingana“ úr Breið-
holtinu drekka tekíla skot með fyrr-
um stjórnarformanni eins stærsta
banka Bretlands.
Hver sem ástæðan var þá hvarf-
laði þarna að mér að þetta minnti
eflaust á síðustu daga Rómarveld-
is.
Raulaði fyrir milljarðamæringa
Bók Ármanns Þorvaldssonar, fyrrum bankastjóra Kaupthing Singer & Friedlander í Bretlandi, Frozen Assets, kom út í Bret-
landi í gær. Íslensk útgáfa bókarinnar sem ber heitið Ævintýraeyjan − Uppgangur og endalok fjármálaveldis kemur út hérlendis
næsta fimmtudag en þá er eitt ár liðið frá falli Kaupþings. Í köflunum hér að neðan má sjá að á ýmsu hefur gengið í góðærinu.
TOM JONES Hann söng
í veislu Ármannsson
Þorvaldssonar í Lundúnum.
ÁRMANN ÞORVALDSSON Forstjóri Kaupthing Singer & Friedlander er nýbúinn að gefa út bókina Ævintýraeyjan – uppgangur og
endalok fjármálaveldis. FRÉTTABLAÐIÐ/ÚR SAFNI
Hispurslausar íslenskar ungmeyj-
ar sýndu Bretunum því mikla
athygli sem sumir í hópnum áttu
ekki að venjast.
RANGE ROVER Seldist eins
og heitar lummur í
góðærinu.