Rauðir pennar - 01.10.1938, Page 205

Það var þín fórn til þrumuguðsins. — Níðingur i nauðum
hjá nánum kraupstu aleinn og gláptir lengi á sárið.
Svo tókstu annað viðbragð og tróðst þá niður logann
og tættir sundur skýluna og reittir af þér hárið.
Síðan æddirðu út úr hellinum á brenndum, bólgnum iljum,
og beina leið í frumskóginn þú hvarfst með dimmu veini.
Og myrkviðurinn gleypti hina fyrstu sorg — og síðar
fannst samanfallin beinagrind og klofið vopn úr steini.
*
Manstu ævintýrið forðum undir suðurhimni sælum,
er sólin skein á pálmalund og hveitiekrur viðar,
og íbisinn og flamingóinn óðu í fljótsins sefi,
og aftanroðinn færðist yfir ljósar vesturhliðar?
— Þá sazt þú inni i höll þinni á sedrusviðarslóli
og svartur þjónn bar gullskál að mjúkum vörum þinum.
Og fagurrauð var kórónan og bruni i blóðsins straumi
og bogadreginn munaður í öllum holdsins línum.
Og perluskreyttar meyjar stigu dansinn þér tii dýrðar,
og duftsins ilmur hneig sem bylgja að þínum næmu vitum.
Og sjálfan guð i veru þinni vinir þínir sáu,
og vorið hló í kringum þig í skærum, sterkum litum.
Og alllaf streymdi fljótið þar fram hjá — móðan helga —
og frjómagninu dreifði út um viðar sléttur landsins.
— En allt i kring var eyðimörkin, dauðans guli grunur,
og gróf þinn draum um hamingju í kvikar öldur sandsins.
Þá reist þú upp — og skipaðir þinum sterku þrælum
þá þraut að brjóta fjöllin til hlýðni við þinn anda:
úr eitilhörðu forngrýti þér friðstól átti að búa,
sem gegn feigðinni og rotnuninni um eilífð skyldi standa.
— Og þrælar þínir stundu hátt í liita og þunga dagsins
og hrundu niður eins og flugur, þegar leið að kveldi.
En ris'ablakkir hlóðust kringum purpurann og pellið,
og pýramidinn hófst — eins og fjall i æðra veldi.
203