Ljósberinn - 20.12.1924, Side 35

LJÓSBERINN
437
hann sagði henni það, þá sagði hún honum hreint
og beint, að hann færi með ósannindi, hún tryði ekki
slíkum og þvilíkum þvættingi. En hvernig sem liún
skammaði hann og lamdi, þá misti hann ekki kjark-
inn. Jólin voru bráðum komin og þá kæmi annað-
hvort jólasveinninn sjálfur eða þá einkavinurinn hans,
og þá félli alt í ljúfa löð.
Og vonin gerði kraftaverk á Ellu. Hitinn hvarf frá
henni, og þó að hún væri föl og veikluleg, þá var
henni eiginlega batnað; hún gat farið að vera nokkra
tíma á fótum; og þegar jölakvöldið kom, þá fanst
henni að hún vera orðin alhress.
En hvað aðfangadagurinn var lengi að iíða; en
loksins tók liann þó enda, eins og annað á jörðu
hér. Og þegar fyrsta stjarnan tihdraði, þá sögðu þau
hvort við annað full tilhlökkunar:
„Nú kemur hann bráðum, bráðum, góði, kæri jóla-
sveinninnu.
Og ungu hjörtun þeirra börðust þeim í brjósti. Og
þau fórnuðu höndum til bænar.
En svo leið hver timinn af öðrum og ekki kom
jólasveinninn.
Þá hljómaði silfurskær bjölluhringing úti fyrir.
„Það er hann, það er jólasveinninn!“ sögðu þau
fagnandi.
Hurðinni var hrundið upp og skínandi ljósi brá
inn i stofuna. Prænka gamla varð alveg orðlaus af
undrun.
Það var hann, það var enginn annar en hann. það
var ekki gamli maðurinn úr liamrinum, því að liann
heflr víst verið svo önnum kaflnn, heldur allra bezti