Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 30

432
LJÓSBERINN
‘asta salnum voru piparkökurnar og alt góðgætið. Já,
það var sæla að fá að koma þarna og fylla vasana,
því að hinn allra indælasti gluggi í sælgætisbúð gætí
ekki gefið manni hugmynd um alla þá dýrð, sem
þarna blasti við.
Dvergurinn hnipti lauslega í Hans.
„Réttu þig nú upp, Hans! nú komum við til hans!“
sagði dvergurinn — „til jólasveinsins11,
Hans varð svo hugfanginn, að hann þorði varla
að anda, en hræddur var hann þó eiginlega ekki,
þó að hann bæri hina mestu virðingu fyrir jólasvein-
inum. Hann sá tvo heljarsterka hnetubrjóta halda
vörð, þar inni, því að hurðin var opin, og loks komu
þeir inn í lítið herbergi, sem ljómaði alt af rósrauðu
ljósi og — þarna stóð jólasveinninn.
Það var öldungur með sítt og hvíttskegg og framúr-
skarandi, já, óumræðilega ljúfmannlegur á svipinn.
Hann var búinn rauðum, gullsaumuðum búningi, líkt
og kóngur í gömlu æfintýri.
Ilans bauð góðan daginn ósköp hæversklega og
tók húfuna sína í hönd sér, áður en hann gengi inn
í herbergið.
Og hann var svo himinlifandi glaður, því að hon-
um fanst jólasveinninn líta svo ógn vingjarnlega til
sín. Dvergurinn sagði Hans hver þetta væri. Og Hans
litli fór óðara að segja sögu sína og honum fórst svo
vel sögusögnin, að margur hefði mátt halda, að hann
hefði daglega átt tal við slíka og þvílíka hefðarmenn.
En jólasveinninn var hreint ekki glaður, það var
eins og einhver skelfingarsvipur á honum.
„Getur það verið?u sagði hann, „getur það átt sér