Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 25

LJÓSBERINN
427
væri úti eða livað liann væri að fara. Það var
svo sárkalt, að engan langaði til að opna munninn
meira en hann gat hjá komist.
Myrkrið datt á, áður en hann sæi vitund til borg-
arinnar, sem hann var að keppa til. Og alt af var
að verða þyngra fyrir fæti af snjónum og honum
þyrlaði fram og aftur, og framan í litla snáðann. En
hvað hann var orðinn þreyttur og innkulsa. Honum
fanst hann ekki geta Itomist lengra. Honum kom þá
til liugar að setjast niður utan við veginn og hvíla
sig stundarkorn, það mundi duga. Tunglið kæmi líka
máske upp og þá sæi hann betur fram undan sér.
Og hann settist niður og hallaði sér upp að toi’fu-
hlaða. En hvað honum þótti gott að hvíla sín iúnu
bein! Hann fann ekki lengur til kulda. Nú var snjór-