Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 40

442
LJÓSBERINN
;'a'»---'■••••••.'f.......
Ó VÆ N T HÁTlÐ
•••••••
"•.?:•:•
> :*•;*•• ................._ •** "•• .........
> ••••••"* •lí*•••••••••••••••*■•••cfb•••' ••••••
>•••••• ‘-r
,•..o..*
........■.•• ••«■.............fc .•*. :•:
•••••••• •••••••••••••■•••• ............
Xr •••••
LIN G, klang! kling klang! kvað við i litlu
kirkjuklukkunni okkar á kristniboðsstöð-
inni.
„Hvað er nú að tarna? Hvers vegna er verið að
hringja í dag?“ spurðu tveir kínverskir förudrengir.
„Nú er hvorki sunnudagur né samkomudagur hinna
kristnu, og þó er hringtL
„Ó, eg veit þaðu, sagði annar þeirra, „hefirðu ekki
heyrt hann Baó tala um hátíð, sem kristnir menn
halda á vetrum. Hann segir hún sé bæði tilkomu-
meiri og betri en venjuleg nýárshátíð“.
„Ef það er tilhlýðilegt, þá vil eg vera við þá há-
tíðu, sagði eldri drengurinn. Og nú fór hann að leggja
niður fyrir sér, hvernig hann ætti að komast aðu.
Það varð nú að ráði, að þeir skyldu báðir standa
við útidyrnar. Eólkið fór að streyma að. Það mátti
sjá á öllum, að þeir voru glaðir og fullir tilhlökkun-
ar. Þeir hröðuðu sér inn í hátíðarsalinn, Drengirnir
gláptu og góndu og óskuðu þess heitast, að þeir ættu
nú þarna einhvern kunningja í hópnum, sem lofaði
þeim að koma inn.
„Sko, sko!“ sagði yngri drengurinn, „sjáðu litlu,
hvítu stúlkuna þarna og kínverska drenginn með