Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 32

434
LJOSBERINN
litli, eg hefi gleymt ykkur! Það er dæmaiaus van-
ræksla hjá bókhaldara mínum, sem þessu veldur.
Eg er þér hjartanlega þakklátur t'yrir, að þú hefir
bent mér á þetta. Slíkt og þvilíkt rná ekki koma
fyrir oftar! Nú skrifa eg nöfnin ykkar í bókina,
svona — þarna standa þau, llans og Elín! Svo sjá-
umst við aftur á jólakvöldið. Oskar þú annars nokk-
urs sérstaklega, Hans litli?“
„Ójá, eg sá brúðu þarna inni í bláum kjól; hún
væri góð handa Ellu, og kannske fáeinir kubbar
handa mér til að byggja úr, en þess gerist nú eng-
in þörf, eg get svo vel verið án þeirra“, sagði hann
svo hvatlega, því að hann var hræddur um, að hann
hefði sýnt alt of mikla ókurteisi. —
Þá hló jólasveinninn. „Jæja, við skriíum kubbana
hjá okkur samstundis. Það skaðar ekki að minsta
kosti, þó að þeir fijóti með“, sagði jólasveinninn og
kinkaði kolli til Hans að skilnaði.
Dvergurinn fór nú méð ílans út um hliðardyr litl-
ar og út í skóginn aftur og á augabragði voru þeir
aftur komnir út á þjóðveginn. Hans var svo glaður,
að hann tók næstum ekkert eftir því, hvernig þeir
bárust þangað.
En í sömu svipan og hann kom út á þjóðveginn
þá þóttist hann heyra skrölt í vagni, og að vagninn
næmi staðar og honum væri lyft upp í hann; en ekki
var hann viss um þ.að, því að honum var svo þungt
í höfði. Hann ætlaði að litast um, en gat það ekki;
hann var svo þreyttur. Þá fanst honum hann halla
höf'ði að einhverju mjúku, ef til vill að vagnkodda