Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 27

LJOSBERINN
429
sveinninn sé alt af til taks, hvenær sem einhver
drenghnokkinn lætur sér i hug detta að hitta hann?
Nei, kæri vinur, því er nú ekki svo varið! Hann
mundi vilja fá eitthvað að starfa, sá góði jólasveinn,
ef hann ætti svona að dansa eftir hvers manns pípu.
Hann góndi á dverginn alveg steinhissa.
„Hvernig víkur því þá við? Þú talar rétt, eins
og þú þekkir jólasveininn. Þekkir þú hann?“
Þá hló glóðrauði dvergurinn því hærra.
„Ég? Hvort eg þekki hann? Eg sem er foringi
fyrir allri spriklimannasveitinni hans og svo ætti eg
ekki að þekkja hann? Auðvitað þekki eg hann og
skal segja honum, að þú sért að flækjast hérna úti
á þjóðveginum og hann skuli láta þig fá vandarhögg
á jólakvöldið í staðinn fyrir piparköku“.
Hans tók æpandi í höndina á dvergnum. „Segðu
það ekki, kæri, góði hershöfðingi! Þú gerðir það ekki,
ef þú vissir, hvað eg er sorgbitinn. Ef þú veizt, hvar
jólasveinninn býr, þá verðurðu endilega að segja mér
það. Eg má til að hitta hann, eg má til, heyrirðu
það ?“
„Bull! Heldurðu að eg fari að gera mér svo mik-
ið ómak, vegna nokkurra heimskulegra jólaóska! Það
kemur nú ekki til mála, það skal eg segja þér. Þú
verður að láta óskir þinar upp við mig, og þá skal
eg, ef til vill, láta hann vita, ef mér þá gefst færi
á því“.
Nú streymdu tárin niður vangana á Hans litla.
„Eg óska. einskis handa sjálfum mér“, sagði hann,
„það er aðeins vegna systur minnar sjúkrar, að mig
langar að hitta jólasveininn að máli. Hann hefir alveg