Ljósberinn - 01.02.1944, Qupperneq 6

6
LJÓSBERINN
Johs. Hansen-Kongslöv:
Kónguriim með tannpínuna
NU sinni var kóngur. Hann réð fyrir
stóru ríki og fjölda þegna. Hann var því
svo auðugur, að honum var hægðarleik-
ur að láta liggja vel á sér.
En það lá nú samt ekki vel á honum.
þeim góða kóngi, því að svo var mál með
vexti, að liann hafði tannpínu, og tann-
pína er eitt af því, sem kóngur getur
fengið rétt eins og hver annar maður.
En það var nú reyndar ekki regluleg
tannpína, heldur voðastórt tannkýli, svo
að annar vanginn á kóngi var helmingi
„feitari“ en hinn. Það var alveg voða-
legt að sjá það.
Kóngur hafði marga, marga lækna, og
hefði nú svo sem getað látið einhvern
þeirra stinga á þessu voða-kýli. En það
var nú, einmitt það, sem liann var svo
óttalega hræddur við. Forsætisráðherr-
ann hans hafði sem sé einu sinni látið
gera það á 6ér, og það hafði hann svarið
við sjálfan 8Íg, að þann skramba skyldi
hann aldrei framar gera, því að aldrei
hafði hann lifað verri dag á æfi sinni.
Svo þorði vesalings kóngurinn þá heldur
ekki að láta stinga á kýlinu sínu.
Hvað átti þá að gera, ja, hvað átti þá
til bragðs að taka?
Gamli, góði kóngurinn var mesti geð-
spektarmaður að náttúrufari; en nú vai
hann alveg utan við sig. Drottningin hans
grét og grét, prinsinn var lúbarinn og
allir hirðmennirnir voru húðskammaðir.
Já, það var nú ljóta standið í gömlu
höllinni.
Læknar konungs höfðu með sér fjöl-
menna fundi; þeir ráðlögðu kóngi að
nota jurtir og ýmsa kynjadrykki, sem þá
rámaði í að þeir hefðu einhverntíma les-
ið um, en aldrei notað sjálfir, og gátu því
ómögulega munað, við hverju þeir drykk-
ir áttu.
Og auðvitað hjálpaði þetta ekki lifandi
vitund. Kóngur hrækti því sulli öllu út
úr sér óðara en það kom honum inn fynr
varir.
„Foj -- tvoj! Það er andstyggilegt bragð
að þessu — si sona“.
Já, það var allt að ganga af göflunum
í gömlu höllinni!
„Yðar konunglega hátign verður allra
undirgefnast að hafa þolinmæði“, sagði
gamall læknir grátandi. „Það líður víst
frá! Það springur bráðum“.
„Líður víst frá — ha! Bullari gamli,
það er víst hann sjálfur, sem springur
bráðum. Þið eruð fábjánar allir saman!
Fábjánar, hálfvitar! Ég, sem held hundr-
að lækna, en hvað getið þið! — si sona!
Hvað getið þið? Foj! Fábjánar, tvoj!“ Og
vesalings kóngurinn hrækti út úr sér langt
fram á gólfið fína og grenjaði: „Æ, æ,
æ, fábjánar!“
„Yðar konunglega hátign! Þér ættuð
að reyna að stinga baðmull í eyrun“,