Ljósberinn - 01.02.1946, Blaðsíða 15

LJÓSBERINN
35
konar félagsslcap liann lenti í. Auk þess
voru þessi leigurúm jafnan full af lúsum
og flóm. Þetta var sannarlega neyðar-
úrræði. En nú datt Anthony gott ráð í hug.
„Niður í garðinum er skúr, sem um-
boðsmaður Atkinssons hafði kanínurnar
í. Gætum við ekki fengið hann lánað-
ann? Umboðsmaðurinn er bezti náungi,
ef rétt er farið að lionum. Ég skal hjálpa
Jim til þess að gera hann hreinan og út-
vega honum rúm“.
Jim var hrifinn af hugmyndinni. Jane
var hrædd um að skúrinn væri gisinn og
honum yrði kalt. En Jim og Anthony vís-
uðu á bug öllum hennar athugasemdum.
„Jim er enginn aumingi“, sagði Ant-
hony. „Ef við náum tangarhaldi á kan-
ínuskúrnum, þá fær hann stað út af fyr-
n' sig og þú getur miklu fremur litið eftir
honum, Jane. Ég ætla strax að hafa
upp á umboðsmanninum og biðja liann
að spjalla við okkur hérna uppi“.
IV.
Jim eignast hús.
James Mactavish, umboðsmaður hús-
eigandans, var Skoti, og hann þráði stöð-
ugt fæðingarbæ sinn, Edinborg.
„Gamla skúrinn hans Atkinsons“, sagði
hann. „Nei, — það er ekki hægt. Þið verð-
ið að koma augastað á einhvern annan
6tað fyrir piltinn. Hvað lialdið þið að hús-
eigandinn segði?“
„Viljið þér ekki gera svo vel og setjast
niður, herra umboðsmaður? — Mig lang-
ar svo mikið til þess að hafa drenginn
í grennd við mig. Eins og þér sjáið, þarfn-
ast hann umönnunar. Hvernig líður konu
yðar? Ég hef ekki séð frú Mactavish í
marga daga“.
„Þakka yður fyrir, frú Hollister. Hún
fær afleit gigtarköst, annars líður henni
vel“.
„Eruð þér ekki frá Edinborg, hr. Mac-
tavish?“ spurði Antliony lymskulega. —
Hann vissi, að öruggasta leiðin við að
koma sér vel hjá umboðsmanninum, var
sú, að tala vel um Edinborg.
„Jú, það er ég. í Edinborg sleit ég
barnsskónum. En það eru nú mörg ár
síðan. Já, það er nú það“.
„Það er fallegur bær, herra Mactavish.
Ég hef nú siglt um mörg ár víða um heim
og séð marga fagra bæi, en jafn falleg-
an bæ og Edinborg hef ég hvergi séð“.
„Segið þér satt, Anthony? Það gleður
mig. Það gleður mig vissulega. Nei, —
það er rétt, sem þér segið. Edinborg er
einstakur bær. Þar sér maður liinár
gömlu, æruverðugu hallir, sem gnæfa hátt
yfir bænum eins og arnahreiður. Þar eru
breiðar, fagrar götur, sem liggja upp að
Carlton Hill. Getið þér sagt mér, Ant-
hony, hvar maður sér aðra eins götu og
Princess Street? Hvergi, áreiðanlega
hvergi nokkurs staðar. London er stór,
það skal ég játa, en það er ekki hægt að
bera liana saman við Edinborg“.
Anthony og Jane létu umboðsmann-
inn mása í fullan stundarfjórðung. Þau
hlustuðu með stakri þolinmæði á lofgerð-
arrollu lians um bernskubæinn.
Að lokum sagði Anthony varfærnis-
lega: „Hvernig var það svo með kanínu-
skúrinn hans Atkinssons? Haldið þér,
herra Mactavish, að það sé í lagi?“
„Kanínuskúrinn! Ó, já, ætli ekki það.
Húseigandinn hefur víst ekkert á móti