Ljósberinn - 01.03.1946, Side 13

LJÓSBERINN
53
komu í heimsókn til Jims skoðuðu hann
mjög.
Rob hafði komið oft til hans og undr-
ast mjög heppni hans og dásamað þetta
fína herbergi. Annars var Rob líka hepp-
inn. Hann fékk. atvinnu lijá kaupmanni
einum, að vísu erfiða vinnu, því að hann
átti að sendast með vörur á tvíhjóluðum
handvagni til skipanna við höfnina.
Kaupið var ekki hátt, en bezt af öllu
var það, að hann fékk að sofa í lítilli
kompu undir tröppum. „Það er ágætt“,
sagði hann. „Nú þarf ég ekki að kaupa
niér náttstað eða liggja á götunni“.
Jim fannst litla herbergið sitt í garð-
inum og dvöl sín hjá Jane og Anthony
vera regluleg paradís. En auðvitað var
höggormur í þessari paradís og sá högg-
ormur liét Steve og var hann yngsti son-
ur hafnarverkamanns, er bjó í nágrenni
við Jane. Steve var liár og renglulegur
slöttólfur. Hann var einn af þeim drengj-
um, sem eru allstaðar sjálfkjörnir foringj-
ar yfir öðrum. Steve átti mörg systkini.
Hann var vanur að segja, ef einhver sýndi
honum ekki undirgefni og hlýðni: „Bíddu
bara, ég skal láta liann stóra bróður minn
sýna þér í tvo heimana“.
Steve gat engan veginn liðið Jim. Hann
öfundaðist yfir skúrnum í garðinum, sem
Jim svaf í. Það var af hræðslu við Ant-
hony, að Steve liafði ekki fyrir löngu
lumbrað á Jim eða látið einhvern af
bræðrum sínum gera það. Hann hrædd-
ist Anthony og örundaði eiginlega Jim
af vináttu þessa unga, knélega sjó-
manns.
En þó hann legði ekki út í handalög-
mál við Jim, þá reyndi hann þó að særa
hann með bituryrðum. Það var hann, sem
gaf Jim nafnið „Kanínan“. Öðrum virtist
það ágætt nafn á Jim, og það var ef til
vill eðlilegt. Bjó Jim kannske ekki í kan-
ínuskúr? Jim sárnaði þetta, en reyndi að
láta ekki á neinu bera.
Einhverju sinni, þegar hann kom hehn
að skúrnum, hafði verið dembt úr tveim
sorpílátum fast upp við • dyrnar. Oðru
sinni stóð skrifað með rauðri krít á hurð-
inni: „Hér býr Kanínan“. Jim þurfti
ekki að grennslast eftir því, hver gerði
þetta. En það, sem Jim gramdist mest
af öllu, var það, að Steve komst á ein-
livern dularfullan hátt að veru Jims á
munaðarleysingjahælinu. Sá thni, er Jim
var á munaðarleysingjahælinu, vildi hann
lielzt af öllu að sykki í djúp gleymsk-
unnar. Það var nokkuð broslegt af sár-
fátækum börnum að hópast í kringum
jafningja sinn og stríða honum með veru
sinni á munaðarleysingjaliæli.
Jim ræddi málið við Rob. Rob áleit,
að það eina, sem liægt væri að gera, væri
að gera Steve væna ráðningu. „Eg gæti
vel gert það og auðvitað Anthony, en það
yrði þér að engu liði. Þú hlytir bara verra
af því. Þú verður að liirta liann sjálf-
ur“.
„Já, en liann er stærri en ég“, sagði
Jim, sem var að rétta nokkra ryðgaða
nagla með hamri.
„Heyrðu“, sagði Rob. „Þú heldur á
hamrinum í vinstri hendi. Veit Steve,
að þú ert örvhendur?“
„Nei, það held ég ekki“, sagði Jim.
„Ágætt. Þá hefur þú mjög miklar lík-
ur til þess að verða sigurvegarinn“, sagði
Rob með ákafa. „Næst, þegar hann stríð-
ir þér skaltu fara í handalögmál við Jiann.
I fyrstu skaltu slá hann með hægri hend-