Ljósberinn - 01.06.1947, Blaðsíða 4

76
LJÓSBERINN
Lúðvík
og Hinrik
Lítill, fátæklega klæddur drengur kom
lilaupandi á eftir liinum skólabörnunum,
sem hlæjandi og masandi, og vel búin
gegn kuldanum, voru á leiðinni í skólann.
Litli drengurinn var ljóslifandi mynd
af örbirgð og neyð. Treyjan lians var
þunn og útslitin, en samt var hún brein
og snoturlega bætt. Drengurinn bar skóla-
bækur sínar undir hendinni og þeirri
hendinni, sem laus var, liafði liann stung-
ið í barm sinn á milli linappanna á treyj-
unni. Vafasaint var livort það var litla,
kalda höndin, sem hlýja skyldi treyjunni
eða treyjan hendinni.
Rigningin var á góðum vegi með að
afmá snyrtilegu tölustafina, sem liann
hafði skrifað á reikningsspjaldið sitt og
liann reyndi að verja það fyrir eyðilegg-
ingarregninu eftir því sem hann gat.
Fingur hans voru dofnir af kulda og
þegar hann reyndi að snúa spjaldinu við,
til þess að bjarga því, sem skrifað var
á það, datt spjaldið úr höndum hans nið-
ur á harða gangstéttina og brotnaði.
Lúðvík litli, en það var nafn drengs-
ins, rak upp hljóð af hræðslu og fór að
reyna að týna upp brotin. Vonaði liann
að liann fengi svo stórt brot af spjald-
inu, að hann gæti notast við það í skól-
anum, en þegar honum varð ekki að þeirri
von sinni, fór hann að skæla.
Hin börnin stóðu yfir honum, sum með
forvitni — og sum með meðaumkunar-
svip.
Einn drengjanna, Páll að nafni, sagði:
„Þú ættir heldur að lilæja en að gráta
yfir þessu, því að nú þarftu ekki að skrifa
á spjaldið!“
En annar drengjanna, Ilinrik að nafni,
reyndi að hugga sorgbitna drenginn. Hann
vissi ekkert livað fátækt var og sagði því:
„Taktu þetta ekki svona nærri þér, Lúð-
vík, við eigum víst ekki að nota spjaldið
neitt í dag og þegar þú kemur lieim, kaupa
foreldrar þínir nýtt spjald handa þér!“
En þetta varð aðeins til þess að Lúð-
vík grét ennþá sárara. Honum var vel
kunnugt um, að foreldrar hans liöfðu
engin ráð með að kaupa nýtt spjald lianda
lionum í bráð, því að móðir hans liafði
borgað sinn síðasta eyrir fyrir rúgbrauð
kvöldið áður. Það var miðvikudagur í
dag og engin von um að þeim áskotnuð-
ust peningar fyrr en á laugardagskvöldið.
Þau áttu að vísu dálítið af kartöflum, en
ekki væri liægt að kaupa reikningsspjald
fyrir þær.
Pabbi hans mundi vafalaust kaupa
nýtt spjald handa honum, þegar liann
kæmi með vikukaupið sitt á laugardag-
inn, en það var nú einmitt það, sem gerði
sorg drengsins enn sárari. Hann vissi,
liversu þörfin fyrir hvern eyri var mikil
á fátæka heimilinu þeirra. Foreldrar hans