Ljósberinn - 01.06.1947, Blaðsíða 29

Ljósberinn - 01.06.1947, Blaðsíða 29
LJÓ SBERINN 101 ókunni drengurinn. „En það kalla mig allir Tim, og það verður þú líka að gera“. Tim var hár og grannur og tekinn í andliti og leit út eins og liann hefði verið lengi veikur. Það var einkennilegur glampi í augum hans, sem orsakaði það, að Jim fékk strax traust á lionum. „Jæja, Jim, láttu mig nú lieyra, hvað þú gerðir, áður en þú neyddist til að grýta kössunum í liausinn á mönnunum“. Jim gat ekki stillt sig um að hlæja, þegar honum varð hugsað um allan gaura- ganginn, sem hann liafði komið af stað. Áður en lxann vissi af var liann byrjaður að segja Tifn æfisögu sína frá því hann hitti Jane. Þegar hann hafði lokið frá- sögn sinni launaði Tim lionum með því, að segja frá sínum högum. Tim bjó með tveim yngri systkinum sínum Og sá fyr- ir þeim, með því að vera sendill. Jim datt í liug, að ef til vill gæti liann orðið Tim að liði. Hann sagði honum frá Barnardo, hinum merkilega manni, sem hafði helgað fátækustu börnunum líf sitt. Tim brosti. Það var auðséð, að Tim hafði þolað heldur inikið, til þess að geta trúað öllu því, sem Jim sagði honum. Allt í einu greip hann í handlegg félaga síns. „Við skulum fela okkur liér inni í skot- inu. Vertu hljóður“. Þeir lieyrðu gí-einilega fótatak, sem nálgaðist. „Mér heyrðist einhverjir vera að tala saman. Sérðu nokkurn?“ „Nei, þeir eru víst farnir. En ég hef fengið stærðar kúlu á ennið. Jæja, þetta þýðir ekki. Við skulum snúa við“. Þegar allt var orðið liljótt, læddust drengirnir aftur til fylgsnis Tims. Það Skritliip FaSirinn: „Þú ert alltaf með þessar spurningar, Eiríkur Iitli. Aldrei var ég að ónáða foreldra mína með svona spurningum, þegar ég var litill“. Eiríkur: „Þessu get ég trúað, því ef þú hefðir gert það, þá gætir þú nú svarað spurningum mínum“. rr Frúin (við stúlku, sem er að bjóða sig í vist): „Hvers vegna var yður sagt upp vistinni, þar sem þér voruð áður?“ Stúlkan: „Það var af því að ég gleymdi að þvo börnunum". Börnin (öll í einu): „Góða mannna! Gerðu það fyrir okkur að taka hana“. tr Kennarinn: „Hvað þarf hún manuna þín að borga mikið fyrir 4 pd af jarðarberjum, sem kaupmaðurinn segir að kosti 59 aura pd?“ Drengurinn: „Það er nú ekki gott að segja, því liún er svo dæmalaust lagin á að fá afslátt hjá kaup- mönnunum". rr Frúin (tekur á móti gesti): „Komið' þér sælir, hr. prófessor, og velkominn í hús mitt. En hvernig stend- ur á að þér komið ekki með konuna yðar?“ Prójessorinn (vaknar eins og af draumi): „Já, þarna kemur það! Eg var að brjóta heilann um það alla leiðina, hverju ég hefði gleymt heima, þegar ég fór af stað“. rr Hannes: „Ósköp er liann illilegur á svipinn klár- inn, sem þú keyptir í gær. Hann er víst ekkert góð- ur í sér“. Pétur: „Jú, það er hann. Þegar liann kom út úr hestliúsinu, reis liann upp á afturfæturna og reyndi að faðma mig með framfótunum“. tr Kennarinn (í málfræðitíma): „Hvernig beygist „köttur“?“ Veiga litla: „Hann liringar sig þegar hann sefur, beygir niður bakið og teygir sig þegar liann vaknar, og setur kryppu upp úr hryggnum, þegar hann verð- ur vondur við hundinn". var orðið dimmt, þegar Jim þorði út á götuna. Hann komst heilu og liöldnu heim til sín. Jones-hjónin voru mjög glöð yfir að sjá hann, þau voru farin að óttast um hann. Framh.

x

Ljósberinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ljósberinn
https://timarit.is/publication/362

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.