Ljósberinn - 01.06.1947, Side 32

4j i/ t) i m e rkur íö ri n
68) J SAGAÍ MYWDUM eftir HENRYKSIENKIEWICZ
„Ó, bara að svo yrói!“ „HlustiiV áfram og sjáið,
hver situr fyrir framann „kofann“ á milli eyrna fíls-
ins. Það er Bwana-Kubwa, hvíti herrann, sein sjálf-
ur fíllinn óttast“. „Aah!“ „Hann hefur í höndum sér
eldinguna, sem liann drepur vonda menn með“. „Aah!“
„Og hann drepur líka ljón ineð henni“. „Aah!“ „En
hann vill ekki gera ykkur neitt illt, ef J>ið sýnið liin-
um góða Mziinu lotningu“.
„Yancig, Yancig!“ „Og þið verðið að gefa hinum
góða Mzimu hananamjöl, hænuegg, nýja mjólk og
hunang“. „Yahcig, Yancig!“ „Komið nær og krjúpið
ineð andlitin við jörðu, frammi fyrir liinum góða
Mzimu“. Undir stöðugum Yancig-hrópum færðu M’
Rua og liermenn hans sig nær. En þeir voru fjarska
gælnir í hreyfingum, því hæði hjátrúarfullur ótti þeirra
við Mzimu og ótti þeirra við fílinn liægði á för þeirra.
Þegar þeir komu auga á Saha urðu þeir óttaslegn-
ir á ný. Þeir héldu, að það væri Woho, einn hinna
stóru, gulu hléharða, sem voru á þessuin slóðuin.
Hinir innfæddu menn óttuðust þá meira en ljónin,
því þeir sótlust umfram allt eftir mannakjöti og réð-
ust oft jafnvel á vopnaða menn af mestu djörfung.
En þeir urðu rólegir, þegar þeir sáu litla negrann
teyma hinn óttalega Woho í bandi.
Lotning þeirra fyrir hinuni góða Mziniu og valdi
hvíta mannsins jókst. Á meðan þeir virtu fílinn og
Saha fyrir sér, hvísluðu þeir hver að öðrum: „Fyrst
þeim hefur tekizt að galdra Wobo-inn, getur ekkert
afl í heiminum sigrast á þeim“. Hátíðlegasta stund-
in liófsl þó, þegar Stasjo sneri sér að Nel, opnaði
tjalddyrnar, hneygði sig djúpt fyrir henni og sýndi
villimönnunum „hinn góða Mzimu“.