Ljósberinn - 01.06.1947, Side 21

LJÓSBERINN
93
lionum var nú ennþá þyngri, og varð
liann að taka á öllum þeim kröftum sem
hann átti, til þess að verjast því að hljóða.
Þegar svo slöngurnar fóru klukkan tólf,
brakaði í allri höllinni eins og hún væri
að hrynja. Og svo varð dauðaþögn.
Næsta morgun fór hann snemma á fæt-
ur til að heimsækja vini sína, álftirnar.
En þegar hann opnaði dyrnar, mætti hon-
imi hópur af þjónum, bæði konur og
menn. Og á eftir þeim komu þrjár skraut-
klæddar jómfrúr.
„Við erum slöngurnar og álftirnar“,
sögðu þau. „Þú hefur leyst okkur úr
álögum, sem bundu okkur við þessa höll.
Nú getum við farið aftur lieim til föður
okkar, sem elskar og þráir okkur. Fyrir
alla þína miklu hjálp, sem þú liefur veitt
okkur, gefum við þér þessa höll með öllu,
sem í henni er“.
Svo' kvöddu þær hann og settust svo
inn í fallegan vagn og óku burt.
En fiðlarinn settist ekki að í höllinni.
Hann lét þjóna sína spenna tvo fallega
liesta fyrir fallegan vagn og aka sér til
konungshallarinnar, ánægður yfir sigrin-
um og vongóður um, að prinsessan tæki
sér nú vel.
Kóngurinn fagnaði lionum vel, kallaði
á dóttur sína og sagði:
„Sjáðu, dóttir mín! Hér kemur brúð-
gumi þinn. Nú á liann höll og nóg ríki-
dæmi til þess að sjá vel fyrir þér. Nú
verður þú að taka honum vel, og fara
með honum“.
En prinsessunni fannst fátt um, því
hún var ákaflega heimtufrek og hún sagði:
„Nei! Mér nægja ekki þau auðæfi sem
hann hefur eignast nú. Hann verður að
sækja peningana, sem keisarinn í Mar-
okko hefur skuldað okkur svo lengi. Það
eru mikil auðæfi“.
Kóngurinn reyndi að tala um fyrir
henni, en liún lét ekki undan og svo fór,
eins og svo oft áður, að hún varð að fá
vilja sinn. Og fiðlarinn varð enn að hefja
nýjan leiðangur, og var nú mjög áhyggju-
fullur. Utan við höllina mætti hann gamla
manninum.
„Hvað er það nú, sem angrar þig?“
sagði hann.
Fiðlarinn sagði honum, livað nú væri
heimtað af sér. En til þess að sækja alla
þá fjársjóði yrði maður að hafa heilan
herflota til að sigla þangað og lieyja stríð.
Og til þess mundu ekki öll auðæfi undra-
hallarinnar lirökkva.
„Þú skalt ekki missa kjarkinn, lags-
maður“, sagði gamli maðurinn. „Farðu
nú heim í liöll þína og sæktu þér nóga
ferðapeninga. Legðu svo á stað, hug-
hraustur, til strandarinnar. Á leiðinni
muntu mæta nokkrum hraustum félög-
um. Taktu þá með þér, og þú munt liafa
mikið gagn af þeim“.
Þá fékk fiðlarinn kjarkinn aftur. Hann
fór svo heim í liöll sína, fyllti alla vasa
með peningum, og lagði svo á stað til
strandar.
Leið lians lá í gegnum skóg, sem var
langur og dimmur. Þegar hann var kom-
inn nokkuð á Ieið, lieyrði hann brak og
bresti, eins og stór tré væru að brotna.
Og þegar Iiann kom nær, sá hann mann,
sem sleit upp livert tréð af öðru með
rótum, eins og liann væri að reita arfa.
Hann hlóð þeim í köst, og seinast tók
hann vænt eikártré og vafði því utan
um köstinn, eins og það væri reipi.
Framh.