Ljósberinn - 01.06.1947, Blaðsíða 26

98
LJÓSBERINN
dauðaþögn á alla og menn hlustuðu meS
athygli. Barnardo Iiélt áfram máli sínu:
„Kona þessi lieitir móSir Brown. Hiin
leitar uppi börn, hvar hún fær þau veit
enginn. Hún geymir þau í argvítugri
kjallaraholu. SpyrjiS nábúa hennar,
hvernig hún fer meS börnin. Hún fer
liræSilega meS þau, sveltir þau og lemur.
Svo þegar tækifæriS býSst, leigir hún
þau eSa selur hæstbjóSanda. ViIjiS þiS
taka hennar málstaS? Ég fann þrjú börn
hjá henni. Eitt þeirra lá fyrir dauSanum,
vafiS innan í tuskur, og ekkert var gert
til aS lina þjáningar þess. Ég tók börnin
meS mér til Stephney. Og þaS er þess
vegna, sem hún ræSst á mig. GerSi ég
ekki þaS, sem mér bar aS gera?“
„Jú, jú! Vissulega!“
Barnardo leit í kringum sig eftir móS-
ur Brown, en hún var liorfin. Nú fyrst
varS honum þaS ljóst, aS hann liafSi sagt
henni, livaS hann héti og hvar börnin
voru. Hann varS á einn eSa annan hátt
aS koma í veg fyrir, aS hún næSi stúlk-
unum aftur á sitt vald.
Smátt og smátt dreifSist mannfjöld-
inn.
Nokkrum dögum síSar komu bænda-
hjón í heimsókn til Barnardos. Þau höfSu
átt dóttur, en misst hana, og nú voru
þau komin til aS biSja Barnardo um litla
stúlku til fósturs. Konan var meS föt
látnu stúlkunnar sinnar meS sér. Barn-
ardo athugaSi skrána yfir börn hælisins.
Allt í einu datt honum í hug litlu stúlk-
urnar frá móSur Brown. Hann lét senda
eftir þeim. Konan varð strax hrifin af
þeirri yngri. En hvernig var nú meS föt-
in, voru þau mátuleg? Hún hafSi ákveðið
að láta fötin vera nokkurs konar tákn frá
æðri máttarvöldum. Hún fór með barnið
inn í annað herbergi til að máta hana í
fötin. Skömmu síðar kom hún aftur ljóm-
andi af gleði.
„Sjáðu, Charles“, sagði hún við mann
sinn. „Fötin af Maríu eru alveg mátu-
leg á hana. Er hún ekki indæl? Nú höf-
um við fengið Maríu okkar aftur“.
„Já, en líttu á hina. Hún er líka indæl!“
Endirinn varð sá, að hjónin tóku báð-
ar stúlkurnar. Nú eignuðust litlu stúlk-
urnar friðsælt og gott heimili, og það
voru mikil viðbrigði frá því, sem áður
hafði verið. Barnardo gat veriö hreykinn
af „barnaráni“ sínu frá móður Brown.
XXVII.
„Blótsami-Jens“ kemur aftur til
sögunnar.
Nú fóru góðir tímar í liönd fyrir Jim.
Hann dvaldi lijá Jones-hjónunum, sem
létu allt eftir honum og tilbáðu hann.
Hann þurfti ekki lengur að örvænta um
næsta næturstað og nú hafði hann fasta
atvinnu. Á hverjum morgni líeimsótti
hann barnaheimilið í Stephney Causeway,
þar sem hann átti marga góða vini og allt-
af var eitthvað nýtt að heyra. Daglega
bættust nýir lieimilisleysingjar í hópinn.
Jim hafði mikla ánægju af að lijálpa
hinum nýkomnu til að átta sig á hlut-
unum. Þegar morgunbænum var lokið,
en þær flutti Barnardo ætíð sjálfur, lagÖi
Jim af stað til vinnu sinnar. Hjá skóburst-
unarskrifstofunni var alltaf á hverjum
morgni hópur af drengjum, sem biðu eft-
ir umsjónarmanninum, er afhenti kass-
ana þeirra.
Jim undi vel við að bursta skó manna.