Ljósberinn - 01.06.1947, Blaðsíða 24

96
LJÓSBERINN
W. BURTON:
jatCiA
Saga frá London
Herbergið þeirra var kjallaraliola langt
undir yfirborði jarðar. I því var moldar-
gólf. I einu borninu lá lítill sjúkur dreng-
ur, vafinn tuskum í stað sængurfata. Göm-
ul kona sat á stól við opið eldstæði, sem í
var snarkandi kolaglóð. Hún stóð upp
og sneri urrandi til móts við Barnardo,
þegar liann gekk inn.
„Það er veikt barn liér. Eg er læknir
og ætla að líta á það“. Rödd hans var
ákveðin og framkoman örugg. Móðir
Brown gaut til hans augunum, en sagði
ekkert. Hún áleit sýnilega, að liann væri
sendur af yfirvöldunum.
Barnardo lagðist á hnéð fyrir frarnan
rúmfleti veika drengsins og tók í hönd
hans, lieita og þvala. Hann var svo mag-
ur, að hann líktist einna mest beinagrind.
Barnardo skoðaði barnið við skin frá
kertisbút í flöskustút og komst að þeirri
niðurstöðu, að barnið þjáðist af illkynj-
uðum sjúkdómi í mjöðminni. Hann sá
strax að sjúklingurinn varð að komast
á sjúkraliús, ef nokkur von ætti að vera
um bata. Hann reis upp, sneri sér að
konunni og sagði: „Drengurinn verður
að fara á sjúkrahús. Ég mun í dag panta
rúm fyrir hann á Charing-Cross sjúkra-
liúsinu. A morgun sæki ég liann. Hafið
þér nokkuð við þetta að athuga?“
Honum til mestu undrunar hafði móðir
Brown ekkert við þetta að atliuga. Þvert
á móti virtist hún fegin að losna við dreng-
inn. Hann var henni aðeins til byrði eins
og nú var komið.
Barnardo hugsaði mikið um þessi börn
á leiðinni heim. Hann gat ekki gleymt
liinni sóttheitu hendi drengsins, sem hald-
ið hafði dauðahaldi um úlnlið lians. Hann
gat ekki lieldur gleymt litlu stúlkunum,
sem staðið liöfðu rennandi blautar og
skjálfandi fyrir framan móður Brown
og varla þorað að líta upp af hræðslu
við að verða barðar. Því lengur, sem hann
hugsaði um þetta, varð lionum það ljós-
ara, að hann hafði ekki hagað sér rétt
í þessu máli. Hvers vegna hafði hann
ekki tekið drenginn strax og flutt liann
á sjúkrahús sitt í Stephney Cauesway, í
staðinn fyrir að láta það bíða til næsta
dags? Án þess að brjóta heilann leng-
ur um þetta, stöðvaði hann leigubíl og
ók aftur til heimkynna móður Brown.
Það var orðið áliðið og bögglarnir lágu
ennþá á búðardisknum hjá kaupmann-
inum.
Móðir Brown var ekki lieima, þegar
liann kom. Litlu stúlkurnar héldu, að
hún yrði lengi úti. Barnardo gekk að fleti
sjúka drengsins.