Tímarit iðnaðarmanna - 01.04.1947, Blaðsíða 19

Iðnaðarritið 3.-4. XX. 1947
ur finnur, að hann á imgsjón að verja og lifs-
liáttu, sem eiga sér ævafornar rætur. Iðnaðar-
mennirnir herjasl fyrir frjálsu framtaki, og
þar sem athafnafrelsið er, eygja iðnaðarmenn
möguleika lil frekari framfara. Auk þess
herjast þeir fyrir gæðakröfunum, ef til viil
flestum öðrum fremur. Hin langa og erfiða
reynsla þeirra lil að skapa virðingu fyrir viss-
um „lögbundnum hæfileikakröfum“ hefur í
rauninni ált rót sína að rekja til vöruvönd-
unar. Og á því sést, að iðnaðarmennirnir
starfa á hugsjóna- og hagkvæmnigrundvelli.
Um iðnaðarmennina iiefur þetta verið sagt:
„Sannur iðnaðarmaður er göfug manngerð.
Hann er menntur vel, hugkvæmur og lii's-
reyndur, hreinskilinn, hressilegur og glaður
í anda.“
Þessi lifsgleði á fyrst og fremst rót sína að
rekja lil vinnugleðinnar, sem er dyggur föru-
nautur iðnaðarmannsins. Verkskiptingakerf-
ið, sem svo mjög er beitt um þessar mundir
og miðar að þvi, að einstaklingurinn helgi sig
einvörðungu einhverju sérstarfi eða verði
sem smáhlekkur á umfangsmeiru starfssviði,
hefur ekki enn náð til iðnaðarmannsins nema
að litlu leyti. Iðaðarmaðurinn fær enn að
mestu að fylgjast með framleiðslu vöru sinn-
ar úr hráefnisforminu og allt til ])ess, að hún
fer á markaðinn. Hann er gagnkunnugur
framleiðsluháttunum og finnur, að hann er
gildur þáttur athafnalífsins. Hann veit, livers
virði vinnugleðin og einheiting í starfi er.
Honum er alltaf ljóst, að hann fær einhverju
áorkað og fær tjáð lúð bezta sem í honum
býr. Hann finnur, að hann getur beitt aliri
kunnáttu sinni og hæfni, og að þekking sú,
sem hann hefur aflað sér sem lærlingur og
sveinn, verður honum uppspretla, er hann á-
vallt getur ausið úr.
Því hefur oft verið haldið fram, að starf
iðnaðarmannsins veitti fullnægju öllum störf-
um fremur. Flest fólk starfar sem hjól i geysi-
mikilli vél og lítur sjaldan árangur verka sinna,
en iðnaðarmaðurinn fylgist með allri sköpun
framleiðsluvöru sinnar og nýlur ánægjuunar
Smiffurinn ot/ húsgagnacirkitektinn ræðast viff í
verksm i ff junni.
af því að liafa búið lil gagnlegan hlut, sem
her svipmót persónuleika hans og dugnaðar.
En þar eð iðnaðarmaðurinn lítur á starfa
sinn í ljósi hugsjónar og hagkvæmdar, eins
og áður er að vikið, hætlir honum stundum
lil að mikla fyrir sér þá hlið málsins, er lýt-
ur að hugsjónum og arfleifð, er bundið er i
viðjar vanans. Einkum bryddir á því meðal
eldri iðnaðarmanna, að þeim hættir til að lifa í
minningunum um forna frægð og veldi iðn-
aðarmanna, þá er allt stóð með mestum
hlóma. Þeim er ekki óljúft að lifa í fortíð-
inni, en það gelur verið hætlulegt þróun at-
vinnugreinar, ef arfgengir hættir eru látnir
sitja í fyrirrúmi fyrir öðru. Þá vill það oft
gleymast, að allt verður að sníðast eftir tízku
hvers tíma. Tímarnir breytast, lifsvenjur með,
37