Tímarit iðnaðarmanna - 01.04.1947, Blaðsíða 21

Iðnaðarritið 3.-4. XX. 1947
ber að geta, að heimurinn hefur alltaf átt
hugsjónanienn, sem staðið hafa fyrir fram-
förum, en slík fyrirbæri iiafa ekki verið tíð.
Það er fyrst nú, að risið hefur upp stétt, sein
sameinuð berst fyrir framförum og hvers-
konar cndurhótum. Þjóðfélagsstáða iðnaðar-
manna stendur líka traustari fótum en áður
fyrr. Þetta má vafalaust þakka því öðrum
þræði, að iðnaðarmannastéttin á Norðurlönd-
um liefip’ haft á að skipa forvígismönnum
gæddum eldlegum áliuga og atorku og liafa
þeir livatt aðra lil dáða með þeim afleiðing-
um, að félagssamtök iðnaðarmanna hafa orð-
ið annað og meira en andlaust, vélrænt
skipulagstæki, eins og oft er raunin á um
verkfræðingafélögin. Félagsskapur verður að
hafa annað og meira sér til ágætis en fyrir-
lestra og fundahöld, liann verður einnig að
liafa til hrunns að bera stéttvisi, félagsanda
launþega, og stangast þar að nokkru liugs-
munir beggja aðila. En verkfræðingurinn á
einkar iiægt með að Jielga sig einvörðungu
úrlausnarverkefnum sínum. Hann gleymir
umliverfinu og öllu verkefnisins vegna, og
þess vegna Iiefur Jiann litla æfingu í því að
konia opinberlega fram. Hann verður oft og
tíðum hlédrægur og einrænn. Hann vill elílvi
upphefja sjálfan sig, og vill ekki láta núa
sér því um nasir, að liann sælvist eftir trún-
aðarstörfum.
Iðnaðarmenn gagnrýna verkfræðingana oft
vegna þess, að þeir Jiafi aflað sér þekkingar-
innar með bóklestri. Þeir líta svo á, að verk-
fræðingana skorti frumlega þeklvingu um
hlutina, lifræna starfsreynslu. Iðnaðarmönn-
um veilisl erfitt að skilja, að Iiajgt sé að nema
liyggingarlist, pípulagningu og annað þess
liáttar einvörðungu af lióklestri og kennslu
i teikningu. Nei, starfsreynslan er frumskil-
yrði, segir iðnaðarmaðurinn. En það er aftur
á móti eldvi lítill límasparnaður að geta lesið
sig áfram í staðinn fyrir að verða að öðlast
þekkinguna með margra ára vinnu i starfs-
greininni.
En smámsaman munu augu iðnaðarmanna
opnast fyrir því, að tælviiin er undirstaða
iðnaðarins og stuðlar að þvi, að iðnaður og
tækni eiga samleið. Svo að dæmi séu nefnd,
má minna á það, að uppfinning trélímsins,
varð lil þess að slíapa nýjar aðferðir við sam-
setningu muna og ennfremur lil spónlagning-
ar. Og steinlimið og járnið hafa komið af
stað þeirri byltingu, sem við sjáum ekki enn
fyrir endann á. Iðnaðarmaðurinn á að kenna
okkur að fóðra steypuna og einangrunar-
tæknin er enn á bernskuskeiði. Iðnfræðingar
og nemendur liafa komið saman í kvöldskólum
iðnaðarmanna, og af hinum fyrrnefndu liafa
þeir lærl að gera uppdrátl að hlutunum.
Verkfræðingnum liefur aðeins verið kennt
að lita á hina tæknilegu hlið málanna. Hann
hefur aldrei kvnnt sér starfrækslu fyrirtækja
og her ekkert skyn á verðlagningu og hag-
fræði, en iðnaðarmaðurinn hefur aftur á
móti fylgzt með framleiðslu vörunnar, og
meistarinn verður að taka próf i verðlagn-
ingu.
Þótt segja megi, að margt sé ólíkt.með verk-
fræðingum og iðnaðarmönnum, mun samt
ekki ofmælt, að þeir vilji og þarfnist náinnar
samvinnu. Það hefur aldrei verið til nein al-
þjóðleg skýring á hugtakinu handiðn (liand-
verk) og aldrei hefur heldur — hvorki á
gildatimanum né síðar verið nein hefð-
bundin skoðun á því, Iivaða atvinnugreinar
beri að líta á sem iðngreinar og hverjar ekki.
Og í framtíðinni má ætla, að tæknilegur
iðnaður (industri) og handiðnin eigi eftir
að þokast æ nær saman. Samband tækni og
handiðnaður á eftir að treystast mjög. Hand-
iðnin heldur þó séreinkennum sínum, eins
og þau birlast i svipmóti l'ramleiðslunnar,
og nninu gæðin hafa mikið að segja, ennfrem-
um nnm listiðnaðurinn eiga sér hauk í horni,
þar sem handiðnin er og kosta verður kapps
um að uppfvlla þarfir og fegurðarkröfur ein-
staklinga.
Verkfræðingar og iðnaðarmenn geta því
mikið lært Iiver af öðrum. Iðnaðarmaðurinn
getur lekið sér til eftirbreytni skapandi hugs-
un og vísindalegt viðhorf verkfræðingsins til
framleiðslunnar. Hann gfctur gætt iðnaðar-
39