Vikan - 06.11.1958, Blaðsíða 20

til mikils hugarléttis, að lagt hafði
verið á borð fyrir hann úti við glugga.
— Heyrðu! Ertu búinn að týna
liúf unni þinni ?
Hann dró húfuna upp úr vasanum,
hún tók hana og skoðaði hana vand-
lega.
— Hún er úr ósviknu skinni. Ég
er að brjóta heilann um, hvort hægt
sé að búa til úr henni kraga.
Kerti loguðu fyrir framan flesta
legsteinana. Ljósin blöktu í vindin-
um, eins og lifandi verur og hölluð-
ust öll í sömu átt. Sum voru stund-
um nærri þvi slokknuð, en lifnuðu þó
alltaf á ný á nærri því dularfullan
hátt. Eftir rökum malarstígunum
gekk fólkið hljóðum skrefum og tal-
aði í hálfum hljóðum.
Gilles las nöfnin, sem letruð voru á
steinana. Á einum steininum stóð
kvenmannsnafnið Vitaline Basse. Hún
hafði verið krypplingur og vinkona
móður hans. Móðir hans hafði oft
talað um hana.
. . . dáin í guði 32 ára gömul.
Biðjið fyrir henni.
Hann var að huga um að leggja
fáein blóm á leiði hennar, því þar
var ekkert kerti og engin blóm. Hann
langaði til að fara út fyrir kirkju-
garðinn og spyrja um verð á chrys-
anthemum. Konan, sem seldi þau,
myndi horfa á hann undrunaraug-
um. Síðan mundi hann koma aftur
að gröfinni, og þegar hann legði
blómin á leiði hennar, mundu vanda-
menn Vitaline Basse ef til vill fara að
grennslast eftir þvi, hver hann væri.
Hann nam staðar fyrir framan
einn stærsta og skrautlegasta leg-
steininn. Það var girt kringum leiðið
og hægt að ganga þar inn án þess
að beygja sig. Þetta var sýnilega
fjölskyldugrafreitur. Steinninn var
samt nýr og á honum stóð nafnið
Octave Mauvoisin.
Það var föðurbróðir hans, Mauv-
oisin, sem kenndur var við vélknúnu
farartækin. Og Gilles sá á legstein-
Gilles spurði ekki til veg-
ar. Hann var hérumbil hálf-
tíma að finna Rue de Es-
cale, enda þótt hún væri
rétt hjá. Hann kannaðist
óðar við húsið númer
seytján við þá götu. Því
hafði svo oft verið lýst fyrir honum. Aðeins
hinar stóru, tvöföldu dyr höfðu verið málaðar
purpurarauðar, en honum hafði verið sagt, að
þær væru grænar. Á einum stað var hurð í hálfa
gátt og gegnum gáttina sá hann garð. Hann var
ferhyrndur og moldin í honum var svört. Þar sá
hann fáein sígræn tré, sem regnið draup af.
Án þess að hugsa sig um, gekk hann að glugga,
sem skrautofin tjöld voru fyrir. Hann stóð þar
talsverða stund og reyndi að gægjast inn. Hann
hélt hann sæi andlit sitt speglast í glugganum,
en varð þess var, sér til mikillar skelfingar,
að þetta var andlit innan við glugg-
ann og eigandi þess starði á hann
með mikilli undrun. Þetta var andlit
mjög gamallar manneskju og náfölt.
En hann gat ekki gert sér grein
fyrir því, hvort þetta var karlmanns-
eða kvenmannsandlit, því að hann
sneri frá hið snarasta og labbaði
burtu.
Hann fór inn í dómkirkjuna, en
þar voru þeir hálfnaðir með hámess-
una. Þar dvaldist hann, þar til mess-
an var úti. Því næst horfði hann á
söfnuðinn ganga út. Hann taldi sjálf-
um sér trú um, að hann ætlaði að
vita, hvort hann sæi ekki Eloi frænku
bregða fyrir, en í raun og veru lang-
aði hann til að sjá ungu, fallegu
stúlkuna, sem hann hafði séð kvöldið
áður.
Honum leið illa í þessari borg.
Hann vissi hvorki hvert hann ætti að
fara né hvað hann ætti að gera. Allir
störðu á hann. Hann langaði til að
fara inn í kaffihús, en þorði það
ekki af ótta við, að of mikið yrði
eftir sér tekið. Hann tók af sér sel-
skinnshúfuna og tróð henni í vasann,
en það gerði ekkert gagn, því að
sniðið á frakkanum hans var nægi-
legt til að vekja athygli.
Þegar hann kom heim í gistihúsið
tii Jaja um tólfleytið, sá hann, sér
20
VIKAN