Vikan - 06.11.1958, Blaðsíða 26

Hvílíkur
matur!
Húsmóðir góð
Þér ættuð að athuga að þér getið
búið til ljúffengan og ódýran mat
Heildsölubirgðir:
EOGERT KRISTJÁNSSON & CO. H.F.
Sími 11400.
BONIG
malckarónm
eru bunar til úi
beziu fáanlegum
hróefnum, enda
verða vinsœlli
með hverju ári,
sem líður.
Biðjið um HONIGS makkarónur.
HONIGS makkarónur má nofa
sem aðalrófi með kjöti og iómöi-
Um eða í súpur o. m. fl.
£03
Elsa Sigfúss
Framh. af bls. 24
erfitt að fá það til að mæta á æfing-
um. —• Ég fylgdist af áhuga með æf-
ingunum og seldi aðgöngumiða að
fyrsta konsertinum. — Það veir mikil
músík á því heimili og móðir Elsu
spilaði undir fyrir hana á fyrstu kon-
sertunum og nú stendur jafnvel til að
þær haldi konsert saman á Selfossi.
Bróðir Elsu er fiðluleikari í Árós-
um og synir hans eru báðir hljóð-
færaleikarar. Þá langar til að koma
hingað einhvern tima ef tækifæri
gæfist og spila, segir hún.
Músíkin heldur áfram í ættinni,
segjum við og spyrjum svo hvort
Elsa hyggi á langdvöl hér að þessu
sjnni.
Nei, ég geri ráð fyrir að fara þann
átjánda. Eg syng inn á band fyrir
útvarpið og trió undir stjórn Karls
Billich leikur undir. Billich setur út
lögin — hann er ljómandi músikant
og lagið hans „Óli Lokbrá“ hefur gert
ljómandi lukku þar sem ég hef sungið
það.'— Ég varð strax hifin af þessu
lagi, þegar ég heyrði það. Samt var
ég dálítið nervus að syngja það alveg
nýtt og óþekkt — ég söng það fyrst
á skemmtun fyrir hermenn, þér vitið
i herbúðum — og viti menn, það
gerir þessa stormandi lukku. Óg þá
vissi ég, að það mundi ganga annars
staðar, því ef hermenn taka ein-
hverju vei, þá er óhætt að bera það
á borð fyrir annað públikum.
Nokkuð sérstak sem þér munduð
vilja taka fram?
Já, ég vildi þakka fyrir þær yndis-
legu móttökur, sem ég hef fengið
hér heima nú. Þær hafa glatt mig
ósegjanlega.
Einn n
mnmti öllnwn
Vegna breytinga á blaðinu reyndist því miður ekki unnt að
birta þessa framhaldssögu í afmælisblaðinu. Við biðjum lesendur
velvirðingar á þessu og birtum söguna áfram, en vegna breytinga
á dálkastærð blaðsins var ekki hægt að ætla annan stað í blaðinu
en þennan.
Thursday sneri bókinni við og fingur hans herptust utan um kalda
byssima. Þarna stóð það. 2/12 . . . Perry Oliver . . . Yuma ... 38. Hann
fann, að hann dró andann örar, eins og veiðihundur, sem á von á bráð.
,,Ég bjóst við að hann kæmi hingað,“ muldraði Smitty. „Ég ætlaði
að ná í lögregluna. En ég hugsaði með mér. Max verður að hafa ánægj-
una. Láttu hann gera þaö!“ Hún rétti hendina að símaborðinu. „Við
skulum ná í Clapp ef —“
„Nei!“ Orðið var skerandi. „Þú sagðir, að ég ætti að hafa ánægjuna.
Ertu viss um, að þetta sé hann?“
„Han kom um tvöleytið. Hann var með rétt ör á réttum stað. Hann
var með brúna skjalatösku og eitthvað langt i umbúðum."
„Hvar er þrjátíu og átta?“
„Innst á þriðju hæð. Hjá brunastiganum — ég hélt kannske að þú
vildir fara þá leið.“
Thursday hristi höfuðið og dró andann djúpt. „Nei, takk. Það er of
bjart ennþá. Það brakar í brunastiganum eins og flutningalest."
Það heyrðist braka í stiganum, og hann leit snögglega við. Harvey
kom haltrandi niður stigann. Hann brosti biturlega. „Ég ætti að kaupa
mér gúmmístaut á þessa hækju. Hávaðinn er alveg að fara með mig.“;
Thursday tók byssuna af gestabóktnni og lét hana falla ofan 1 vasa
sinn. Næturvörðurinn stanzaði við afgrelðsluborðið og yppti öxlum. „Ég?
Ég sá aldrei neitt, Max.“
Sm'itty sagði: „Það er ekkert að sjá, Harvey."
Harvey leit yfir salinn á silkiklædda kálfa Judith Wilmington. „Ekki
núna kannske. Einhvern tíma. Ég ætla að fara út á Casa og fá mér
samloku. Ég skal vera fljótur.“ I
Hann lagfærði hækjuna undir handarkrika sínum og gekk að útidyr-
unum. Thursday muldraði: „Sé þig bráðum,“ við Smitty og gekk að stig-
anum. Gamla konan gekk i humátt á eftir honum og horfði á hann taka
stigann í nokkrum stökkum. Á stigapallinum sá hann augu hennar, hlý
og áhyggjufull. Hann sá líka fjólublá augu dóttur hennar.
Thursday staðnæmdist á annarri hæð. Hann sá Harvey staulast eftir
gangstéttinni fyrir neðan hann. Hann var að kveikja sér í sígarettu.
Hann henti eldspýtunni i rennisteininn og haltraði áfram.
Allt var hljótt í gistihúsinu. Flestir hótelgestanna sváfu úr sér drung-
ann frá laugardagskvöldinu. Einhversstaðar fyrir ofan hann hringdi sími
hvellt.
Þögn á ný. Thursday andaði rólega og tók upp skammbyssuna. öryggis-
lásinn var opinn. Hann laumaðist eins og vofa upp stigann.
Hann snarstanzaði efst í stiganum. Ljósperan lýsti dapurlegu ljósi á
slitið teppið og rifið veggfóðrið. Herbergi þrjátíu og átta var þriðja her-
bergi til vinstri. Hann hélt fast utan um skammbyssuna. Thursday sá
ekkert ljós undir hm'ðinni.
Hann hafði ekki augun af rifunni, kraup niður og leysti skóreimarnar.
Hann smeygði sér úr skónum og tók þá upp með vinstri hendi. Hann lædd-
ist áfram á sokkaleistunum. Hann fór sér að engu óðslega.
Hann hnipraði sig við dyrnar. Birtan frá loftljósinu skein undir glauf-
ina á herbergi þrjátiu og átta. Thursday lagði skóna á mitt teppið, þannig
að tærnar sneru að dyrunum. Hann hallaði sér upp að veggnum við hlið-
ina á dyrunum. Langur handleggur hans tók annan skóinn og dró hann
áfram. Síðan hinn. Þeir hvísluðu, þegar þeir komu við teppið.
Skór hans vörpuðu skugga undir raufin. Thursday barði byssuhlaupinu
léttilega I hvítmálaða hurðina undir skráargatinu.
Ekkert gerðist. Þá riðaði hurðin og gat myndaðist í hana miðja. Hann
fann heitt loft leika um andlit sitt. Hinum megin gangsins var svartur
blettur, hnefastór. Skotið hafði farið yfir skó hans, þar sem magi hans
hefði átt að vera.
Vinstri hendi hans greip í húninn og sneri honum. Hurðin gaf undan.
Thursday sem enn lá á hnjánum leit með öðru auganu inn í dimmt her-
bergið, með byssuhlaupið á undan sér.
Maður var að klifra upp á gluggakistuna. Annar handleggur hans nam
við gluggakarminn. Undir hinum var einhver langur fyrirferðarmikill hlut-
ur. Granni leynilögreglumaðurinn starði á skuggann. Fingur hans greip um
gikkinn og síðan heyrðust tveir hvellir.
26
VIKAN