Vikan - 06.11.1958, Blaðsíða 21

KYNLEGUR
ARFVR
ínum, að hann hafði dáið fyrir aðeins sex mán-
uðum.
Smám saman tók þessi staður að orka á huga
hans og þegar hann reikaði án tilgangs um
kirkjugarðinn, milli leiðanna, varð honum æ
þyngra um hjartað. Hér hvíldi margt fólk látið.
Það var dapurlegt. Faðir hans og móðir voru
bæði dáin í fjarlægu landi, Noregi. Og enginn
var til að leggja blóm á leiði þeirra. Frændi
hans, Mauvoisin, sem hafði verið frægur fyrir
atorku sína og viljafestu, var dáinn. Vitaline
Basse, krypplingurinn, var „dáin í guði“. Og
þarna hvíldi Léontine Poupier, sem hafði verið
þjónustustúlka afa hans og ömmu og fóstrað
móður hans, þ£gar hún var lítil stúlka.
Allt i einu hrökk hann við og faldi sig bak
við kýpurtré, því að hann hafði séð Eloi frænku
sinni bregða fyrir i svo sem tíu skrefa fjar-
lægð. 1 fylgd með henni voru tvær stúlkur, sem
vafalaust voru frænkur hans. Önnur þeirra var
tileygð. Hin stúlkan, sem var lágvaxin og hnell-
in, svipaðist um, eins og hún væri að gá að ein-
hverju — ef til vill ungum pilti.
Gerardine Eloi bar sig eins og hún væri mjög
þýðingarmikil persóna. Garðyrkjumaður einn var
að hagræða. nokkrum pottum með chrysanthem-
um á leiði einu, og hún stóð þar og skipaði
fyrir, eins og hann hefði verið einn af búðar-
mönnum hennar. Þegar búið var að koma blóm-
unum fyrir, eins og henni þóknaðist, signdi hún
sig og gekk burtu, en frænkur hennar tvær
fylgdu á hæla henni. Allir, sem mættu þeim,
heilsuðu þeim, sumir með alúð og virðingu.
Hvernig stóð á þvi, að Gilles elti þau? Hann
langaði sannarlega ekki til að tala við þau. Hann
átti sannarlega fyrir einnar til tveggja nátta
gistingu enn hjá Jaja.
Um leið og hann gekk út úr kirkjugarðinum,
starði kona ein svo þrálátlega á hann, að hann
roðnaði. Þetta var mjög falleg kona i dýrum
loðfeldi.
Hann var næri kominn fram hjá henni, þegar
hún ávarpaði hann, og um leið fékk hann skjálfta
i hnén.
— Afsakið, herra . . . Ég vona, að ég fari ekki
mannavilt, en eruð þér ekki af Mauvoisin-ættinni.
Ef til vill sonur Gérard Mauvoisin ?
Hann kinkaði kolli.
— Hamingjan góða! Ég hef verið að bíða eftir
yður. Eg var vinkona frænda yðar. Vissuð þér,
að hann var dáinn. Ég þekkti líka föður yðar,
en það er orðið langt síðan það var . . . og
þegar ég sá yður, þekkti ég óðara svipmótið.
Hvernig víkur því við, að þér eruð hér í La
Rochelle ?
— Faðir minn og móðir mín eru bæði dáin,
svaraði Gilles hljómlausri rödd, eins og skóla-
drengur, sem er að þylja lexíu.
Að vitum hans lagði ilm frá loðfeldinum
hennar.
— Þér dveljið hér hjá ættingjum yðar? Vafa-
laust hjá Eloi frænku yðar, er ekki svo?
— Eg hef ekki komið til hennar enn þá. Ég
. . . Ég bý í litlu gistihúsi . . .
— Er yður ekki kalt höfuðfatslausum í þessu
veðri ?
Hann tvísteig þarna vandræðalegur á svip og
þorði ekki að kannast við að höfuðfat hans væri
í vasanum.
Ég vona, að þér takið það ekki illa upp, þótt
ðg spyrji, hvort þér viljið ekki koma og fá yður
bolla af tei með mér? Sjáið til, þarna er leigu-
bíll. Við verðum komin heim eftir tvær mínútur.
Hann hafði áður séð slikar konur sem þessa,
en aðeins í fjarlægð, til dæmis I símaklefum
leikhúsa, en hann hafði aldrei talað við neina
þeirra. Ef hún sagði satt um það, að hún hefði
þekkt föður hans, gat hún ékki verið mikið
innan við fertugt. En hún var mjög ungleg ennþá
og klæddi sig þannig, að hún virtist sem ung-
legust, allt öðru vísi en móðir hans hafði gert,
því að hún hafði fyrir löngu síðan hætt að
halda sér til.
— Svo að þér hafið komið einn yðar liðs til
La Rochelle?
Bílinn angaði þegar af ilmi hennar. Hún lagði
hanzkaklædda hönd sína heimskonulega á arm
hans.
— Enginn til að taka á móti yður á stöðinni'.
Enginn til að bjóða yður velkominn heim! Ef
ég væri ekki einhleyp væri það mér mikil gleði
að fá að bjóða yður að dveljast hjá mér. En,
auðvitað, um leið og frænka yðar kemst að
því, að þér eruð hér . . . Ég held ég hafi séð
hana áðan í kirkjugarðinum. Hún er hávaxin
kona, þurrleg og strangleg á svip og valdsmanns-
leg í fasi.
— Ég veit það.
— Hvað? Þekkið þér hana?
Og hann komst ekki hjá að svara:
— Ég gægðist inn í búðina hennar.
— Viltu ekki te? Jú, þú verður að fá þér te.
Og ég á kökur með. Fáið yður nú sæti og látið
fara vel um yður. Hugsið yður. Þegar ég þekkti
föður yðar var hann á svipuðum aldri og þér
eruð nú. Mér er sagt, að hann hafi ferðast mikið.
Hún var farin úr loðfeldinum. Hún var í silki-
kjól, sem fór henni vel, en var svo aðskorinn,
að líkamsvöxtur hennar kom vel í ljós.
— Jeanne! Okkur langar til að fá te inn í
dyng'juna.
Það var hlýtt og notaiegt í þessu ilmþrungna
herbergi, þar sem allt var lagt silki og pelli.
Jafnvel siminn var hulinn undir kringlóttum
skermi og yfir þessum skermi var þunnur postu-
línshjálmur. 1 sama bili hringdi síminn og hjálm-
urinn var tekinn af.
— Halló! . . . já, elskan . . . ja . . . já . . .
Hún brosti glaðlega meðan hún var að tala i
simann. Svo leit hún á Gilles.
— Já, strax, ef þú vilt.
Hún kallaði aftur til þernunnar:
— Jeanne! Komdu með te handa þremur.
Því næst sagði hún við Gilles:
— Einn af vinum mínum ætlar að líta hér inn.
Hann var líka vinur frænda yðar. Ó, nei, vinur!
Þér megið ekki fara. Honum mun þykja gaman
að kynnast yðar.
Eftir andartak stanzaði bíll fyrir utan. Gilles
varð undrandi, þegar komumaður opnaði sjálf-
ur með klinkulykli. Hann drap eitt högg á dyrn-
ar og opnaði því næst, án þess að bíða eftir
svari.
— Komdu hérna, vinur minn. Hér er dálítið,
sem kemur þér á óvart. Hver heldurðu, að
þetta sé?
Raoul Babin leit snöggvast á Gilles og hristi
höfuðið.
— Hann er af Mauvoisin-ættinni! Frændi
Octaves. Sonur Gérard bróður Octaves. Ég sá
strax ættarmótið. Ég fór út í kirkjugarðinn og
kom strax auga á hann.
Babin gretti sig um leið og hann rétti Gilles
höndina.
— Svo að þér eruð Gilles Mauvoisin, er það ?
— Já, herra.
Babin lék hlutverk sitt vel. Hann lagði hönd
sína á öxl unga mannsins og sagði:
Framhald d bls. 23.
Framhaldssaga eftir G. Simenon
Þrjár öndvegisbækur
Þjóðhátíðin 1874
Bók Brynleifs Tobíassonar um þjóðhátíð-
ina 1874 hefur að geyma glögga og grein-
argóða lýsingu á þjóðhátíðarhaldi um land •
allt og víða erlendis. 1 bókinni birtast frá-
sagnir og endurminningar 30 merkra karla
og kvenna úr ýmsum landshlutum. 150
myndir prýða rit þetta, og hafa margar
þeirra hvergi verið birtar áður. Þessi eigu-
lega bók mun kærkominn gestur á mörgu
íslenzku heimili, enda i flokki þeirra rita,
sem allir hljóta að hafa ánægju af, jafnt
ungir sem aldnir.
Höfuredur ftljálu
Út eru komnar í stórri og veglegri bóli
hinar gagnmerku ritgerðir Barða Guðmunds-
sonar um Njálu og höfund hennar. Hafa
sumar þeirra verið prentaðar áður á víð og
dreif i blöðum og tímaritum, en aðrar
birtast hér í fyrsta sinn.
Skúli Þórðarson magister og Stefán Pét-
ursson þjóðskjalavörður hafa búið bókina til
prentunar. Ritar Stefán fróðlegan inngang
um kenningar Barða.
Bók þcssi mun vafalaust vekja mikla at-
hygli og umræður. Var Njála skrifuð i
Arnarbæli í Ölfusi? Var Þorvarður Þórar-
insson höfundur hennar? Er söguhetjunum
fengið gervi samtíðarfólks Þorvarðs og við
þær tengd atvik, sem gerðust á Sturlunga-
öld ?
Þannig munu menn spyrja, þegai- bók
Barða um þetta efni ber á góma, og um
þetta munu menn deila.
Frá óhyggðum
Komin er út ný bók eftir Pálma Hannes-
son, er nefnist „Frá óbyggðum", ferðasögur
og landlýsingar. Hefur hún að geyma ýtar-
legar frásagnir og lýsingar af Arnarvatns-
heiði, Kili, og Eyvindarstaðaheiði. Þá er
sagt frá ferð í Vonarskarð, löng ferðasaga
frá Brúaröræfum, lýsing á Fjallabaksvegi
nyu-ðra, sagt frá ferð upp í Botnavér o. fl.
Síðan kemur ritgerð um Borgarfjarðarhérað
landfræðilegt yfirlit og jarðfræðileg sköp-
unarsaga.
Síðari hluti bókarinnar, Or dagbókum,
hefur m. a. að geyma frásögn af ferð í
Heljargjá og Botnaver, flugferð að Græna-
lóni og annari að Hagavatni, frá Skeiðarár-
hlaupinu 1945, og loks eru kaflar úr minnis-
blöðum um Heklugos.
í bókinni eru 20 ágætar myndir úr öræfa-
ferðum, og hefur Pálmi tekið þær allar.
Félagsmenn í Bókaútgáfu Menningarsjóðs
fá 20% afslátt frá bókhlöðuverði allra öt-
gáfubóka forlagsins. Gerizt áskrifendur!
Bókaútgáfa Menningarsjóös
og Þjóövinafélagsins
Hverfisgötu 21, Reykjavík,
simar 10282 og 13652.
VIKAN
21