Vikan - 13.11.1958, Blaðsíða 8

Nan gekk hratt eftir þjóðveginum og hugsaði
um hvað hún ætti að segja við Drew til að
sannfæra hann um, að það væri hann, sem hún
vildi giftast. í>að var kaldur, bjartur dagur,
sólskin og heiður himinn. Hún vildi ekki hugsa
um hvað gerst hefði ef hún hefði ekki verið trú-
lofuð Drew. Það hefði hún ekki verið, ef Símon
hefði ekki sagt svo eindregið, að hann kærði sig
ekki um hana.
Hún leit á klukkuna. Hún hafði ætlað að hitta
Drew klukkan tólf. Hún var næstum tólf. Hún
greikkaði sporið og þegar hún kom inn í þorpið
sá hún, að hann stóð fyrir framan Brewster Arms
og beið hennar. Hann veifaði og kom til móts
við hana.
— Hvernig hefurðu það?
Hún sagði, að sér liði vel, þó það væri allt
annað en satt. Hún var að hugsa um Pollí, sem
hafði farið án þess að skilja eftir nein boð og
hvað Pollí hafði sagt við Drew. Henni fannst eins
og margt hefði gerst á bakvið hana, sem hún
hefði ekki hugboð um. Það þoldi hún ekki. Hvers-
vegna hefði Drew átt að vera að tala um hana
við Pollí? En hún vildi ekki hafa orð á þvi.
— Veðrið er dásamlegt, sagði hún.
Nan og Drew gengu hægt niður götuna. Allt
í einu leit Drew á klukkuna.
— Hálf-eitt. Einmitt tími til að fá sér eitt-
hvað fyrir matinn.
— Eg hélt við ætluðum að fara út að ganga.
— Við getum gert það ef þú vilt. En ég er
þyrstur. Það er líka dálítið kalt úti, finnst þér
það ekki? Og þú komst líka gangandi.
— Eins og þú vilt.
Drew gat gert það sem honum sýndist, ef
hann hefði gengið með henni yfir ásinn þangað
sem enginn sá til þeirra. Hann hefði tekið hana
i fangið og kysst hana og sagt henni hve mikið
hann elskaði hana. En hann gerði ekkert af
þessu. Það var líklegra, að hann mundi halda
fast við það sem hann hafði ákveðið með sjálf-
um sér inni i Brewster Arms þar sem fullt var
af fólki i kringum þau.
Þau settust við barinn og fengu sér að drekka.
— Indælt hér, sagði hún. -— En það er of margt
fólk hérna .Heldurðu að það borði allt saman?
— Það held ég ekki. Annars hef ég mitt borð
svo það gerir ekkert til.
— Það er ágætt. Hún brosti til hans og lyfti
glasinu. Augu þeirra mættust. — Skál fyrir ást-
inni.
— Skál. Drew tæmdi glasið og stakk upp á
því að þau fengju sér annað.
Nan hló. — Ekki strax. Ég er rétt byrjuð á
mínu.
— Nú, kláraðu hann þá. Það gerir þér gott.
— Ég þarf ekkert á hressingu að halda.
— Er það ekki? Ég þarf það að minnsta kosti.
Hann náði í tvö glös í viðbót og settist hjá
henni.
— Þegar við erum búin með þetta, förum við
inn í borðsalinn. Ertu svöng?
— Glorhungruð. Hún leit á hann. Hann var
öðru vísi en hann átti að sér. Það var eins og
honum lægi eitthvað á hjarta. Orðum Pollíar
skaut aftur upp í huga hennar: Drew gerir sér
alveg grein fyrir hvað mun gerast. Hann bara
beið, hugsaði hún. Hann ætlaði að bíða með að
tala við hana, þangað til þau kæmu út úr þrengsl-
unum við barinn. En ef hann vildi slíta trúlof-
uninni vegna þess, að Símon var frjáls mundi
hún alls ekki taka það í mál. Hún vildi ekki láta
telja sig á það.
Borðsalurinn var þvínæst auður. Borð Drews
var innst í salnum I dálitlum afkima. Hann pant-
aði og þjónarnir fóru. Þá fór hann í .vasa sinn og
tók upp umslag, sem hann rétti henni.
— Þetta beið eftir mér, þegar ég kom heim
í gærkvöldi. Það er símskeyti frá amerískum um-
boðsmanni. Lestu það.
Nan opnaði það sjálfandi höndum. Universal
býður sextíu og fimm þúsund dollara fyrir bók
yðar Stopp Getið þér komið til Hollywood og
unnið að myndinni Stopp Laun þúsund dollarar á
viku Stopp Vona að þér takið tilboðinu. Maning.
— Ekki svo slæmt, sagði Drew.
Nan horfði á hann tindrandi augum.
— Þetta er dásamlegt, elskan. Til hamingju.
— Mig hefur alltaf íangað til að fara til
Hollywood.
— Mig líka. Hún snart hendi hans. — Get-
uiðu séð fyrir konu af þúsund dollara vikulaun-
um.
— Það held ég. En ég ætla mér það ekki.
Nan rétti úr sér. Það mundi verða erfitt en
hún ætlaði sér að sigra. Drew var svo eigin-
gjarn, en hún vildi ekki að hann væri svona ó-
eigingjarn. Ekki fyrst honum þótti svona vænt
um hana. Ekki fyrst hann hafði verið svona
dásamlegur við hana þessar vikur.
Framhaldssaga eftir
— Hvað á ég þá að gera? Sjá fyrir mér sjálf ?
Drew leit á hana. Aldrei hafði hún verið eins
falleg, hugsaði hann. Hann vissi hugsanir henn-
ar. Hann einn vissi hvað hann elskaði hana
heitt en þau yrðu ekki hamingjusöm. Hún hélt
það kannske en hann vissi betur. Það var ekki
hægt að þvinga sig til að elska. Hún elskaði
Símon.
— Elskan mín, við giftum okkur ekki.
— Já, ég held að ég hafi gert mitt til þess.
—- Hvað sagðirðu við hana?
— Ég sagði bara, að ef hún ekki færi, mundi
ég segja Símoni lítilræði, sem ég vissi.
Nan hristi höfuðið í angist.
— En Drew, af hverju varstu svona fljótur
að taka ákvörðun? Þú ætlaðir að segja honum
um John, er það ekki?
— Það var ekki allt. Ég rakst á Kirkland lækni
SKUGGAR
— Hvers vegna ekki?
— Af því þú elskar mig ekki, heldur Símon.
— Ö, Drew. Hún vildi, að hún gæti sagt hon-
um, að hún elskaði ekki Simon, en hún gat ekki
logið að honum. — Drew, mér þykir vænt um
þig. Ég vil giftast þér. Ég óska mér þess frem-
ur en alls annars í heiminum.
Drew herti sig upp. Þetta ætlaði að verða
erfiðara en hann hafði búist við.
— Hlustaðu nú á mig. Ég trúlofaðist þér vegna
þess að ég hélt, að þú mundir ekki fá manninn,
sem þú elskaðir.
Hún bandaði óþolinmóðlega með hendinni. —
Hvað fær þig til að halda, að það sé einhver
von nú?
— Ég veit, að Pollí er stungin af.
— En þrátt fyrir það . . .
— Engin andmæli, vina mín.
— Sören, Drew, hvers vegna heldurðu, að Símon
vilji kvænast mér?
Drew brosti.
Ég hef augu í höfðinu.
Nan hrukkaði ennið. Hún minntist þess, að
Drew hafði hjálpað Pollí upp í herbergið daginn
áður. Hann hafði verið lengi.
— Er það þér að kenna, að Pollí fór frá Símoni ?
hérna um daginn og hann sagði mér, að Pollí
hefði alltaf verið að batna. Hún hafði tekið af
honum loforð um að þegja yfir því, sagðist vilja
koma Símoni á óvart. Þetta fékk mig til að sjá
rautt. Sannleikurinn var sá, að hún hélt því
leyndu bara til að koma í veg fyrir, að Símon
sliti trúlofuninni. Og ég held, að liún hafi heldur
ekki elskað Símon. Það sem hún var að hugsa
um var að þú fengir hann ekki.
Nan vissi, að þetta var satt. — Hefði bruninn
ekki orðið, hefði Pollí haldið áfram að haltra
um við stafinn.
— Alvgg áreiðanlega.
— tJtsmoginn lygari Pollí. Við héldum öll, að
það hefði verið sjokkið, sem gerði það að verk-
um, að henni batnaði.
Þið eruð tiltölulega auðtrúa. Hafðir þú ekki
einu sinni neinn grun? Þú þekkir hana betur en
hin.
— Innst inni var ef til vill eitthvað, sem sagði
mér, að kannske væri það bara uppgerð . . .
Hún þagnaði. Hún gat ekki hugsað um annað en
að það væri Drew að kenna, að Polli fór. Hann
hefði ekki átt að fara til Pollíar. Hann hefði getað
lokað augunum fyrir því og látið allt fara sem
8
VIKAN