Vikan - 13.11.1958, Síða 15

r - smádobbl - partí í súðarkytru
-HRAIINI
ófær í þessum lörfum sem utan á mér
héngu. Ég sagði honum sem var, að
ég ætti ekki eyri og gæti því ekki
hætt úr þessu vandamáli.
„Blessaður vertu ekki með neitt
helvítis röfl, reyndu bara að rétta
þig af, svo við getum reddað þessu
sem allra fyrst."
Hann dró nú ofurlítið pilluglas úr
vasa sinum og þekkti ég strax inni-
hald þess. Hann bauð mér að snæða
þessar piliur og þáði ég það með
þökkum, því ég hafði áður komist
í kynni við hið þægilega ástand er
þær komu manni í. Við ókum um bæ-
inn og brátt var ég allur annar,
laus við allar áhyggjur, syngjandi
glaður og fannst sem nú væru mér
allir vegir færir. Samstarf vínsins
og pillunnar höfðu komið mér í ann-
an heim, heim þar sem ég var öllum
fremri. Ég gat allt. Pélagi minn stakk
nú upp á að við tækjum okkur hótel-
herbergi, því hann kvaðst þurfa að
ræða við mig um mjög áríðandi mál.
Mér fannst þetta hin snjallasta hug-
mynd og þar með var ákveðið að við
tækjum okkur herbergi. Við ókum nú
á milli gistihúsanna og loks fengum
við herbergi. Við fórum strax þang-
að inn, en sendum bílinn eftir meira
vini, því ekki máttum við þynnast
upp. Þeg-ar uppá herbergið kom, var
eins og félagi minn yrði hálf vand-
ræðalegur. Hann sat á móti mér þegj-
andi um stund, síðan sagði hann:
„Já, þú ert blankur."
Hann dró upp veski sitt, sýndi mér
að í því voru kynstur af peningum.
„Hvaðan hefurðu þessa peninga,
maður ?“ spurði ég furðu lostinn.
„Uss, blessaður, þetta er fljótfengið
og furðu auðvelt."
„Hvað, þú hefui’ þó ekki stolið
þessu?"
„Nei ekki beint, ég er í smávegis
„dobbli", sem aldrei þarf að komast
upp ef rétt er að farið. Þú ættir eig-
inlega að koma í þennan bransa með
mér, það er skemmtilegra að vera
ekki einn í þessu."
Það runnu á mig tvær grímur. Ég
þorði þetta ekki, þetta getur farið
illa, og þó, mér veitti svo sem ekki
af. Eg var lengi að velta þessu fyrir
mér og sífellt reyndi félagi minn að
sannfæra mig um ágæti þessarar iðju.
Nú var bíllinn kominn og þvi nægar
birgðir af víni við hendina.
„Jæja, hvað segirðu um þetta, ann-
að hvort af eða á og meiri sjúss færðu
ekki hjá mér ef þú hafnar þessu
boði.“
Mér leið að vísu dásamlega í augna-
blikinu, en sá fram á eymd þá er ég
hafði lifað fyrr þennan sama dag og
reyndar oft áður, svo ég lét slag
standa og gaf samþykki mitt.
„Jæja þá fáum við okkur bíl og
kaupum föt og það sem með þarf
á þig, svo förum við á dansleik og
náum okkur þar í „fýsur" og höldum
svo ærlegt „partý“.“
„Allt í lagi,“ sagði ég. og fannst
þetta nú allt stór snjallt og ágætt.
Þetta mundi aldrei komast upp, við
mundum gæta okkar vel í „fram-
leiðslunni" og ekki berast á um of.
Nú var kominn bíll og því ekkert því
til fyrirstöðu að ég yrði „dressaður"
upp.
Var nú ekið til einnar af klæða-
verzlunum bæjarins og keypt þar á
mig föt og það sem með þurfti til
þess að gera mig að virðulegum borg-
ara a. m. k. hvað ytra útlit snerti,
hinu þ. e. því sem inni fyrir bjó varð
ekki breytt í einni svipan. Er við
höfðum lokið þessum „erindarekstri",
ókum við til hótelsins og þar kiædd-
ist ég mínum nýju og glæsilegu föt-
um.
Á meðan á þessu stóð hafði fé-
lagi minn farið í sima til þess að at-
huga möguleika á kvennaselskap. Eg
sat nú og drakk og beið fullur eftir-
væntingar komu félaga míns, því ég
þráði samfélag við konur og fátt var
mér meiri unun en að geta veitt ríku-
lega, sérílagi þegar hið veikara kyn
átti í hlut. Eg drakk drjúgum, þvl
mér leiddist biðin og nú leið mér eins
vel og bezt verður á kosið. Er ég hafði
sumblað þarna einn í nær klukkutíma,
heyrði ég að félagi minn nálgaðist her-
bergisdyrnar og raulaði hann vinsælt
lag fyrir munni sér, þannig að nokk-
Framhald á bls. 24.
Við vorum því úrskurðaðir í gæzlu-
varðhald og fluttir á hinn ömurlega
stað að Skólavörðustíg 9. Þar vökn-
uðum við næsta dag, við hroðalega
timburmenn og hið ægilegasta sálar-
ástand.