Vikan - 13.11.1958, Qupperneq 20

— Jæja, ungi vinur, sagði Babin. — Ég vona
að þér hafið ekkert við það að athuga, þótt ég
kalli yður svo, því að þegar alls er gætt, þá gæti
ég verið faðir yðar. Svo að þér hafið ekkert
frétt? Alls ekki neitt? Þér hafið aldrei séð neina
af þeim auglýsingum, sem birtar hafa verið í
nærri því öllum blöðum heims? Það var kyn-
legt, verð ég að segja. En sannleikurinn er sá,
að það er í rauninni ekki mitt verk að segja
yður frá því. En þér komizt að því innan stundar.
Það er undir lögfræðingnum komið. Armandine,
viltu hringja í Hervineau og vita, hvort hann er
heima. Er það hann? Gott! Ég skal tala við
hann sjálfur.
Armandine rétti honum símatólið.
— Halló! Ert það þú, Hervineau? Er ég að
ónáða þig? Ágætt! Ég hef miklar fréttir að
færa. Hver heldurðu, að sé hérna hjá mér? Nei,
ég er ekki heima. Hérna hjá mér er ungur
maður, sem kallar sig Gilles Mauvoisin. Já, ein-
mitt. Við verðum komnir eftir fimm mínútur.
,— En þú lofar honum þó að drekka teið sitt,
er það ekki? sagði Armandine, þegar Raoul
Babin tók að færa sig í yfirhöfnina aftur.
— Hervinau bíður eftir okkur, og ef þú vissir,
hvað hann ætlar að segja við drengsnáðann,
múndir'ðu ekki vera að fjargviðrast út af ein-
tlm tebolla. Komið þér, piltur minn. Og gleymið
‘því aldrei, að það var þessi góða kona hérna,
sem varð fyrst, til þess að opna dyr sínar fyrir
yður.
Hann sagði þetta ljúfmannlega og hægt, eins
og hann væri að kanna, hvaða áhrif þetta hefði
á Gilles.
— Að undantekinni Jaja!
Og pllturinn minntist hennar, þar sem hún
hafði setið á rúmstokknum hans og verið að
stoppa í sokkana hans.
— Bíllinn minn er úti fyrir. Hervineau býr í
Gargoulleau-stræti.
Það var dimmt úti. Það var stytt upp og fólk
var á rölti um göturnar, því að það var helgi-
■dagur. Babin ók inn í dimman garð og þar var
gamalt hús.
Það var búizt við gestunum og þjónn vísaði
þeim beint inn í bókasalinn. Maður, sem þar sat
inni, stóð skyndilega á fætur og heilsaði þeim.
— Þú þarft ekki að standa á fætur. Láttu bif-
urnar á þér vera í friði. Herra Mauvoisin! Þetta
er herra Hervineau, lögfræðingur frænda yðar.
Lögfræðingurinn var gamall maður, fölleitur
og gráhærður í litlausum kvöldslopp. Hann stundi
þungan og lagði vinstri fótinn upp á stól.
— Fáið yður sæti, herra Mauvoisin. Ég hef
haft mikið fyrir því að hafa uppi á yður.
— Afsakið, én það var nú reyndar ég, sem
fann hann.
— Jæja, hvað um það. En hvernig stendur á
komu hans ...
— Faðir hans og móðir dóu nýlega í Þránd-
heimi. Af slysförum. Og þessi ungi maður hefur
leitað átthaganna.
— Ertu búinn að skýra honum frá þessu?
— Nei, ekki ennþá.
Þeir horfðu þýðingarmiklu augnaráði hvor á
annan, að þvi er Gilles fannst. Því næst sagði
Hervineau:
— Ef til vill ættum við að fá Plantel hingað.
— Það væri kannske ekki úr vegi.
Málafærslumaðurinn tók upp símtólið og
hringdi, en virtist verða undrandi við svarið, sem
hann fékk. Þegar hann hringdi af, talaði hann
lágt við Babin, en Gilles sat eins og á nálum.
Allt og sumt, sem hann heyrði af samtalinu
var þetta:
— Hvar?
— I litlu kaffihúsi nálægt höfninni. Solemdal
er með honum.
— Hvað eigum við þá að taka til bragðs?
— Þú gætir sent einhvern eftir honum.
Kallað var á þjóninn og honum sagt fyrir
verkum. AUt hringsnerist fyrir augum GiUes.
Hann hafnaði vindli, sem Babin bauð honum.
— Nei, þakka yður fyrir. Ég reyki ekki.
— Má þá bjóða yður glas af portvini?
-—- Ég drekk ekki.
Það var eitthvað undarlegt við þetta allt
saman, og Gilles var svo ruglaður, að hann gat
ekki áttað sig á neinu. Það var áreiðanlega verið
að ðraga dár að honum, en á svo kynlegan hátt,
að hann botnaði ekki neitt í neinu.
Hervineau tók til málS:
— Það er ekki hægt að lesa erfðaskrána opin-
berlega fyrri en helgidagarnir eru liðnir. Það er
að segja, ekki á morgun heldur hinn daginn. En,
okkar á milli get ég sagt yður, herra Mauvoisin,
að þér eruð einkaerfingi að eignum frænda yðar.
Síðustu fjóra mánuðina höfum við gert aUt,
sem við höfum getað til að hafa uppi á yður.
Gilles heyrði þessi orð, en það var eins og
hann gæti ekki áttað sig á þýðingu þeirra. Menn-
irnir tveir horfðu á hann með forvitni, til að
vita, hvernig honum yrði við, en þeir urðu undr-
andi, þegar þeir sáu honum ekki bregða. Ef til
vill voru þeir farnir að halda, að hann væri
hálfviti.
— Frændi yðar verzlaði ekki einungis með
vélknúin farartæki, heldur átti hann einnig hluti
í velflestum meiriháttar fyrirtækjum hér í ná-
grenninu. ,
Þjónninn opnaði dyrnar og vísaði Edgard Plan-
tel og Solemdal skipstjóra inn. Plantel virtist
ekki eins rjóður í andliá og áður. Hann greip
snöggvast í hönd Babins og sagði lágt:
— Til hamingju.
— Minnstu ekki á það.
Solemdal horfði með undrun og virðingu á
piltinn, sem hann hafði smyglað á land, en var
nú allt í einu orðmn að einum þýðingarmesta
manninum í La Rochelle.
— Komið þér sælir, herra Mauvoisin. Ég frétti
af tilviljun, að þér væruð kominn til borgarinn-
ar og að þér hefðuð sezt að i litlu gistihúsi
nálægt höfninni. Það gleður mig mjög að sjá
yður hér meðal okkar, og ég vona . . .
Gilles sneri sér snögglega að málafærslumann-
inum, sem hallaði sér aftur á bak í stólnum. Það
sást ógreinilega framan í hann, en Gilles virtist
um. Raddirnar hlutu að koma úr eldhúsinu.
Drottinn minn dýri. Hvílíkur kvöldverður! Og'
hvernig hafði staðið á því, að allir höfðu reynt
að fá hann til að drekka og haldið að honum
víni. Átti það að veita honum yndi. Hafi svo átt
að vera, hafði það gersamlega mistekizt. Hann
hafði haft viðbjóð á víninu, allt frá fyrsta port-
vínsglasinu og tU síðasta glassins, sem hinn
hræðilegi málflutningsmaður' hafði skenkt hon-
um.
— Hvað var það, sem hann sagði við hann,
þegar hann fór?
— Ég vona, að yður líði mjög vel, ungi maður,
og að þér skemmtið yður vel.
Þeir fóru að húsi einu í Réaumm'-götu. Gilles
mundi vel eftir þessum hluta kvöldsins. Veggirnir
meðfram uppgöngunni voru þaktir gömlum
myndúm frá höfninni í La Rochelle frá öllum
öldum.
— Jean sonur minn verður að útskýra þessar
myndir fyrir þér, sagði Plantel. — Hann safn-
ar þeim og er sérfræðingur í þessu.
Brytinn var lágur maðUr en þrekvaxinn með
svartan hárkraga kringum skallann. Svo lág-
vaxinn var hann og gildur, að Gilles fannst hann
vera að horfa á eitthvað, sem líktist manni,
í spegli i f jarska.
— Er Jean heima? Biddu hann að koma niður.
vera kuldalegt háðsglott á andliti hans og það
gerði hann hræddan.
Snöggvast fannst honum hann vera kominn
um borð í skip og það gladdi hann. Rúmið, sem
hann lá í vaggaði eins og skip í ósjó og honum
fannst hann jafnvel heyra öldugjálfur. Það
minnti hann á þá daga, þegar hann var um borð
í Flint og skipið vaggaði og hjó í öldurótinu,
og Gilles lá sjóveikur í koju sinni, en hinn
ágæti skipstjóri Solemdal, leit inn til hans annað
slagið og alltaf var hann jafnvingjamlegur og
alúðlegur.
En hann var þar ekki lengur. Hann var far-
inn frá borði, og hann vissi vel, hvar hann var.
Hann var í fínu húsi í Réaumurgötu í auðmanna-
hverfinu i La Rochelle. Hann vissi ekkert, hvað
klukkan var og enginn ljósgeisli gat smogið
gegnum þykk gluggatjöldin og hlerana. En allar
líkur bentu til þess að fólk væri á ferli í hús-
inu, því að hann heyrði mannamál fyrir neðan
sig og fótatak. Karlmaður og kvenmaður voru
að tala saman. Hvert orð dundi í eyrum hans
sem fallbyssuskot, svo að hann verkjaði í höfuð-
ið. Þetta var allt svo ruglingslegt og framandi,
og hann lá þarna og beið eftir nýrri skothríð.
— Bang . . . bang . . . bang . . . bang . . .
Hann heyrði glamra í diskum, pottum og pönn-
Upp frá því var eins og Gilles hefði misst alla
fótfestu. En hve hann iðraðist þeirrar stundar —
honum fannst vera langt síðan — þegar hann
kom að sáluhliðinu, frjáls maður. Hann minntist
konunnar, sem seldi kertin, staðarins, þar sem
chrysanthemurnar voru seldar í pottum og gam-
als betlara, sem hökti þar framhjá á öðrrnn
fæti . . .
Stór setusalur með opnum arni, sem kyntur
var með brenni. Þar voru djúpir, mjúkir hæginda-
stólar og ilmur af brenni, vindlum og líkjör.
— Gerið svo vel og fáið yður sæti.
Hvernig stóð á þvi, að þessi Plantel hafði
skyndilega tekið hann undir sinn verndarvæng?
Var hann þýðingarmeiri maður en Babin? Hinn
síðarnefndi hafði komið með, en nú virtist hann
vera í öðru sæti. Plantel virtist hafa húsbónda-
valdið.
— Halló! Ert það þú, Gérardine! Komdu snöggv-
ast hérna yfir um og fáðu þér kvöldverð með
okkur. Það er mjög óformlegt. Komdu bara eins
og þú stendur. Hér er dálítið, sem mun koma
þér á óvart. Já . . . Bob er í París? Æ, það
gerir ekkert til.
Því næst varð Gilles að drekka eitt glas af
vínblöndu. Plantel blandaði vínið sjálfur og hristi
það í hristaranum, sem var úr silfri.
Framhaldssaga eftir G. Simenon
20
VIKAN