Vikan - 13.11.1958, Blaðsíða 21

— Svona, gerið svo vel. Eitt staup sakar engan
mann. Þér eruð nitján ára, er ekki svo? Halló,
Jean! Komdu inn. Hérna eignastu nýjan vin,
sem heitir Gilles Mauvoisin, það er bróðursonur
Dolares.
Það var þeim sjálfum verst, af því þeir héldu
svo mjög að honum víninu, að Gilles sá þá frem-
ur sem skrípi, en eins og þeir voru raunverulega.
Jean Plantel, til dæmis, minnti hann á engi-
sprettu. Hann var alltaf að núa saman höndun-
um, eins og engispretta, sem er að nudda sam-
an framlöppunum.
— Jæja, hérna er ungur hamingjusamur maður.
Og svo var það frænkan Gérardine Eloi, sem
gerði eins mikinn hávaða og tók eins mikið
rúm og öll hin til samans.
— Svo að veslings systir mín . . .
Hún varð fyrst til þess að minnast harmleiks-
ins í Þrándheimi.
— Hvernig vildi þetta til?
Og Gilles, sem var orðinn rjóður í andliti með
leiftrandi augu, svaraði og sagði nakinn sann-
leikann.
— það var ofninn . . .
Frú Plantel beið eftir þeim í borðsalnum. Hún
var mjög virðuleg i framgöngu og fasi. Meðan
á máltíðinni stóð, mælti hún naumast orð af
vörum.
veggja ódýrra gistihúsa í ýmsum borgum. Hún
hafði alltaf haft meiri áhyggjur af honum en
faðir hans.
Faðir hans hafði alltaf reynt að sópa áhyggj-
unum burtu með glaðlyndi sinu og góðlyndi.
— Við höfum fengið að borða í dag og vafa-
laust fáum við líka að borða á morgun, og hvers
getum við óskað fremur? hafði hann sagt.
Og þó hafði hann alltaf dreyrnt um að verða
mikill tónsnillingur!
Gilles hafði það á vitundinni, að einhver hefði
læðst á inniskóm að hurðinni og hlerað. Hann
hreyfði sig ekki.
Hann gat varla sagt, að hann liti á þetta fólk
sem óvini sína, en hann hafði tekið eftir vissum
atvikum, dálítið grunsamlegum, og ef hann ýkti
þau í hugarheimi sínum, þá var það víninu að
kenna.
Þau höfðu gotið augunum einkennilega hvert
til annars, þegar þau sátu í setustofunni eftir
kvöldverðinn og síðan var borið inn meira vín.
Þetta var eins og samsærismenn, jafhvel Gérard-
ine frænka. En þó virtist enginn treysta öðrum.
Það var aðeins eitt, sem þetta fólk virtist sam-
mála um, og það var, að hann, Gilles, skyldi
ekki sleppa úr klóm þess. Gérardine frænka brosti
stöðugt, en brosið var eins og gretta og þegar
sást i tennur hennar, var eins og hún ætlaði að
KYNLEGUR
ARFUR
— Hann verður að koma og búa hjá okkur,
sagði Gérardine frænka. — Eg hringi í stúlk-
urnar mínar og segi þeim að búa út herbergi
handa honum.
— Nei, alls ekki. Hann getur sofið hér í ein-
hverju gestaherberginu í eina eða tvær nætur.
Og gleymdu því ekki, Gérardine, að samkvæmt
erfðaskránni á hann að búa í húsinu Quai des
Ursulines.
— Ásamt kvenmanninum ?
— Þú veizt það mætavel . . .
•—■ En hvað það er leiðinlegt, að Bob skuli
vera í París. Hann hefði haft gaman af að
sýna Gilles borgina.
— Það getur Jean gert. •
Engum datt í hug að spyrja Gilles að því,
hvað hann langaði sjálfan til að gera. Ævi
hans var ákvörðuð, án þess hann væri spurð-
ur ráða. Hann botnaði ekkert í sumu af þessu
og það var minnst á fólk og staði, sem hann hafði
aldrei heyrt getið um og engum datt í hug að
útskýra neitt fyrir honum. Allt og sumt, sem
gert var fyrir hann, var að fylla stöðugt glasið
hans!
Þegar hann hafði verið að láta fisk á diskinn
sinn, hafði hann misst ofurlítið ofan á dúkinn
og orðið svo ruglaður, að um tíma sá hann
hvorki né heyrði og vissi meira að segja ekki
hvort hann var að borða eða ekki.
Bang, bang . . . Bang . . . Bang, bang, bang.
Svo heyrði hann klukknahringingu. Það varð
eitthvert óðagot í eldhúsinu fyrir neðan. Hann
heyrði glamra í eldhúsáhöldum. Svo heyrðist
fótatak i göngum. 1 einhverju svefnherberginu
var einhver að fá sér árbít. 1 öðru herbergi
heyrði Gilles einhvern vera að fá sér bað. Vai'
orðið framorðið?
Gilles hafði þrautir í höfðinu, stundum hægra
megin i höfðinu, stundum vinstra megin. Honum
datt i hug, að ef til vill væri vatnsglas við hliðina
á honum, en þegar hann rétti fram höndina,
varð ekkert fyrir honum nema veggurinn. Óaf-
vitandi stundi hann upp einu orði:
— Pabbi . . .
Hann langaði til að gráta. Honum leið ver en
honum hafði nokkru sinni liðið á ævinni. Það
var einkennilegt, að hann skyldi nefna nafn
föður síns. Hví ekki móður sinnar? Það var ekki
sanngjarnt og hann varð að viðurkenna það.
Það var móðir hans, sem alltaf hafði hugsað
um hann, og hún hafði alið hann upp innan
bíta mann.
Babin horfði á Plantel kaldhæðnislegu glotti,
eins og hann vildi segja:
— Það getur verið, að þú sért hinn mikli
Plantel hluthafi í Basse og Plantel-útgerðarfé-
laginu, en það var nú samt ég, Raoul Babin, sem
lék á þig í þetta skipti.
Hann hafnaði Havanavindlingnum, sem gest-
gjafinn bauð honum, en i stað þess dró hann
upp svartan vindil úr vasa sínum. Gérardine
reykti vindlinga. Plantel hafði sagt við son sinn.
Á morgun verðurðu að taka hinn unga vin
þinn, Gilles, i þínar hendur.
Hann var ekki nógu vel búinn. Hann leit ekki
sérlega glæsilega út í dökku fötunum, sem ekki
höfðu verið saumuð á hann og jakkinn var svo
síður, að hæ£jt var að notast við hann fyrir
frakka. Þau horfðu á hann með athygli. Hann
var ákaflega feiminn og klaufalegur, til dæmis,
þegai- þjónninn var að bjóða honum hina ýmsu
rétti, sem hann hafði aldrei séð áður. Og gest-
irnir litu gagnrýnisaugum hver á annan.
Það var allt ákveðið fyrirfram. Þau ætluðu að
kaupa á hann föt, auðvitað án þess að spyrja
hann. Og svo ætluðu þau að fylgja honum til
húss frænda hans á Quai des Ussulines. En hon-
um var ekkert sagt frá frænkunni, sem hann var
neyddur til að búa hjá, samkvæmt ákvæðum
erfðaskrárinnar.
Stundarkorn hafði Plantel vikið honum af-
síðis. Gilles mundi nákvæmlega það, sem hann
sagði:
— Segið mér eitt! Hvernig gátuð þér haft
uppi á Armanelines í dag? Ég hélt, að þér hefð-
uð aldrei heyrt hennar getið.
Gilles hafði aldrei slu'ökvað á ævi sinni.
Plún kannaðist við mig, þegar ég kom
út úr kirkjugarðinum.
— Hvernig gat hún hafa þekkt yður, fyrst
hún hafði aldrei séð yður áður?
— Hún sagðist hafa þekkt ættarmótið i svipn-
um. Hún þekkti föfur minn og Octave frænda.
— 1 fyrsta lagi hefur hún aldrei þekkt föður
yðar. Hún kom hingað til La Rochellt fyrir aðeins
fimm eða sex árum siðan. Og um frænda yðar er
það að segja, að ég get sýnt yður mynd af hon-
um og sýnt yöur, hversu mjög þér líkist honum!
En ég held að ég viti, hvernig i þessu liggur. Eg
skal skýra yður frá þessu öllu síðar. En til að
byrja með verð ég að áminna yður um að vera á
verði gagnvart Babin, og raunar öllum öðrum,
sem vilja ná tangarhaldi á yður.
Nýiar
ML
í5><yeo7t)
hljómplötur
SrJa $o rs tein s cló 111
ir
• D 841469
HVERS VEGNA (Sigfús Halldórssonj
ITALSKUR CALYPSO (Calipso Italiano)
• D141470
LITLI STUFUR (Tag mig med . .)
OKKAR EINA NÓTT (Dors, mon amour)
• DK1471
Á GÓÐRI STUND (Jóh. Jóhannesson)
KVEÐJA (Jóh. Jóhannesson)
• DK1472
LITLI TÓNLISTARMAÐURINN
(Tólfti September)
8rJa 'jfiorsteiasdóttir
°9
cKaukur lllorth eas
• DK1472
ÞREK OG TÁR (Sjung)
(Viltu með mér vaka er blómin sofa)
FALKINN H.F.
— HLJ ÖMPLÖTUDEILD —
Nýjar
hljómplötur
VIKAN
21