Vikan - 13.11.1958, Qupperneq 22

aftur inn til frú Rindone, til að fá sér kaffi og
brauðbita og séð Miriam þar aftur ásamt kunn-
ingjum hennar. Þau höfðu snöggvast horfzt í
augu og það var sýnilegt að bros hennar var
ætlað honum einum. Aftur varð Stan var við
hinn kynlega neista, sem kviknað hafði milli
þeirra.
Þegar Stan ætlaði að fara hafði frú Rindone
bent honum að koma með sér inn í eldhúsið. Þar
hafði hún neytt hann til að taka við tveim þús-
undum dala í tíu og tuttugu dala seðlum.
— Þegiðu nú, sagði frú Rindone. — Þú giftist
stúlkunni Qg borgar mér svo aftur. Þú ert yndis-
legur piltur, Stan, en þú átt eftir að læra margt.
ÍJg skal hjálpa þér.
— En ef mér mistekst? sagði Stan. — Þá get
ég aldrei borgað þér.
— Þér mistekst ekki, sagði frú Rindone örugg.
Þið giftist og eigið sand af krakkagríslingum.
Vertu hamingjusamur. Fóstra gamla þekkir lifið.
Fáeinum kvöldum seinna hafði hann kynnt sig
fyrir Miriam og svo leit út, sem spádómur Rindone
fóstru væri að rætast. Miriam hafði rekið frá sér
alla biðla vegna Stans. Þau voru saman á hverju
kvöldi og Stan fór með hana i alla fínustu klúbb-
ana við Broadway. En nú var pyngjan hans farin
að léttast. 1 kvöld hafði hann eytt síðustu tutt-
ugu dölunum og honum var ljóst að nú varð hann
að biðja Miriam að giftast sér. Hann varð að
fá jáyrði hennar, áður en þau skildu.
En nú þegar þjónninn var farinn frá þeim
varð Stan ljóst, að hann gat ekki stunið upp orð-
unum. Og hann vissi hvernig á því stóð. Hann
elskaði Miriam, elskaði hana miklu heitar en svo,
að hann gæti fengið af sé að valda henni von-
brigðum. Stan leit á mynd sína í speglinum á
borði Rindone fóstru. Hann sá að hann var
aumkunarlegur í framan og hugsaði með sér: Ég
er karlkynsútgáfan af öskubusku, utan hvað ég
hef kálhaus í stað höfuðs. Og I stað þess að vera
eldabuska er ég bréfritari við fjórtánda borð dag-
blaðsins Lúðurinn.
Stan andvarpaði og leit eymarlega yfir borðið.
— Miriam! sagði hann ákveðinn. — Ég hafði
ætlað mér að spyrja þig að dálitlu rétt áðan, en
nú er ég hættur við það. 1 stað þess ætla ég að
segja þér dálítið hræðilegt — um sjálfan mig.
— Hvers vegna, Stan? sagði Miriam glaðlega.
—■ Vertu ekki svona súr á svipinn. Það getur
ekki verið svo slæmt.
fFLJÓTU bragði virtist ungi, laglegi, vel búni
maðurinn og ljóshærða stúlkan, sem sátu and-
spænis hvort öðru í litla viðkunnanlega veit-
ingahúsinu hennar frú Rindona vera mjög ham-
ingjusöm.
Stan Welker, en svo hét ungi maðurinn, vissi,
að hann átti að vera hamingjusamur. Stúlkan,
sem með honum var, hét Mirian Grokk og var
einhver ríkasta kona í veröldinni. Miriam var
líka mjög yndisleg og Stan virtist hún vera
mjög ástfangin af honum. Samt neri hann sam-
an höndunum undir borðinu og reyndi að herða
upp hugann.
— Miriam, sagði hann. — Það er dálítið sem
ég verð að segja þér. Dálítið, sem hefur áhrif á
líf okkar beggja. Stan fánn svitann brjótast út
á báðum gagnaugunum á sér.
— Jæja, ástin mín, sagði Miriam og fallegt
andlit hennar Ijómaði af eftirvæntingu. Hún
hallaði sér ofurlítið áfram.
— Mig langar til að spyrja — spyrja — orðin
köfnuðu í hálsi Stans. Klökkvinn, sem hafði setið
í hálsi hans allt kvöldið, var allt í einu orðinn svo
stór, að hann var að kæfa hann.
— Hvað er það, haltu áfram, Stan, sagði hún.
— Stan seildist eftir vatnsglasi, eins og hann
ætlaði að reyna að skola niður þessum kekki,
sem sat í hálsinum á honum. Ég verð að gera
það, sagði hann við sjálfan sig. Ég verð að kom-
ast í gegnum þetta — þó ekki væri til annars
en að geta borgað frú Rindone. Þegar alls er
gætt, mun Miriam fyrr eða seinna hata mig. Og
hvað eru tvö þúsund dalir í hennar augum?
Um leið og Stan lagði frá sér glasið, kom
þjónninn aftur að borðinu. Miriam greip mat-
seðilinn hugsandi á svip og tafði fyrir þjóninum,
svo að Stan gæti jafnað sig. Stan varð henni
þakklátur fyrir þetta. Hann lét hugann reika til
baka, til þess kvölds fyrir um mánuði síðan,
þegar þetta byrjaði og honum var þungt í skapi,
þegar hann hugsaði til þess, hvernig farið hafði
síðan.
Hann hafði komið inn til frú Rindone þetta
kvöld og af tilviljun komið við Miriam, svo að
hún missti pyngjuna sína á gólfið, en hún var þá
að fara út með nokkrum kunningjum sínum. Hann
hafði tekið pyngjuna upp og rétt henni með af-
sökunarbrosi, sem hún hafði líka svarað með
brosi. Og í sama bili var eins og neisti kviknaði
milli þeirra.
Frú Rindone hafði séð Stan horfa aðdáunar-
augum á eftir Miriam, þegar hún fór út. Hún
hafði alltaf alið í brjósti móðurlegar tilfinningar
gagnvart Stan, allt frá þvi hann var nemandi í
Columbíaháskólanum og hafði litlu á að lifa.
— Þetta er kvenmaður handa þér, hafði frú
Rindone sagt, og hann hafði samþykkt það, þang-
að til hann vissi, hver Miriam var.
— Það er tilgangslaust, hafði hann sagt við
fiú Rindone. — Hún er æðri stéttar og ég er
blásnauður. Það á aldrei saman. Ég get varla
unnið fyrir mér. Sjáðu fötin min. Ég bý í einu
herbergi. Vikulaunin mín hrökkva ekki fyrir einni
hárgi eiðslu handa henni.
•— Þú ert góður piltur, Stan, en þú átt eftir að
læra mikið. hafði frú Rindone svarað. — Hún
Smásaga eftir DOINi EAGLE
er falleg stúlka og engin pjattrófa. Hvað held-
urðu, að þú þurfir mikla peninga til að ná í
þennan kvenmann.
— Hversu mikla? hafði Stan étið upp eftir
henni aulalega. — Alltof mikla. Meira en ég get
útvegað. Það er heimskulegt að hugsa um það,
frú Rindone.
— Hversu mikið hafði frú Rindone endurtekið
af mikilli þrákelkni.
— Ég gæti búið mig sæmilega fyrir um tvö
þúsund dali, hafði Stan sagt. Ég gæti fengið
mér falleg síðdegisföt keypt blóm handa henni
og boðið henni á góða veitingastaði í nokkrar
vikur. En þetta er allt marklaus draumur. Við
skulum gleyma því, frú Rindone. Góða nótt. Því
næst hafði hann farið úr kaffistofunni.
Nokkrum kvöldum seinna hafði hann komið
22
VIKAN