Vikan - 13.11.1958, Síða 24

Blásturs-
IiljóMæri
fijrir hnrtta- tttj
utt týlintjfttsli tíltt.
Einkaumboö: ^JJijó^cerat/erzt Siyr. ^JJeicja Jóttur
V E:S TURVf Rl
Leiðin að . .
þessari fjarvist hans. Er hann lauk
upp hurðinni sagði hann:
„Allt í þessu fína, ég „reddaði"
tveim „físum“ og keypti miða á
dansleik, en nú þarf að „fixa“ meiri
pening, og nú kemur til þinna kasta.“
„Já, ég stend við mitt,“ svaraði ég
og var hinn kátasti. „Það er þá bezt
að ég fari sem fyrst og ljúki því af.“
Siðan fékk ég allar nauðsynlegar
upplýsingar hjá mínum ágæta félaga.
Svo hélt ég af stað, en fékk þó áður
tvær „lukkupillur" hjá félaganum. Já
þetta gat ekki annað en blessast, ég
fór á tiltekinn stað og gerði þar mín
viðskipti og áður en hálftími væri
liðinn var ég aftur kominn til hótels-
ins og þá nokkrum þúsundum ríkari
en áður.
„Jæja, hvernig gekk?“ spurði félagi
minn.
„Alveg Ijómandi," svaraði ég og
var nú meira en litið hreykinn af þessu
mikla afreki minu og fyrsta afbroti.
Þetta var hreint ekki svo erfitt hugs-
aði ég með sjálfum mér, um leið og
ég tók upp veskið og fletti fimm-
hundruðköllum framan í félaga minn
sem hrósaði mér á alla lund og kvað
mig vera mjög efnilegan í faginu.
„Jæja nú fáum við okkur eina
„blöndu" og pillur og förum síðan og
sækjum „físurnar" og svo á dans-
leikinn.“
Við blönduðum í glösin, drukkum og
átum pillur og sórum hvor öðrum
að skilja ekki á hverju svo sem
gengi. Er við höfðum tæmt glösin,
gengum við út og fengum okkur bíl,
því ekki var lengur samboðið virð-
ingu okkar að fei'ðast á annan hátt.
Við ókum nú sem leið lá heim til
„stúlknanna okkar“. Við gengum upp
marga stiga og bönkuðum loks á
efsta lofti. Til dyra kom ung og
fremur snotur stúlka, hún brosti sínu
ur árangur hlaut að hafa orðið af
blíðasta brosi um leið og hún sagði:
„Hvað segja gæjamir?"
Jú, við sögðum allt hið bezta og
brátt vorum við seztir inn í lítið en
fremur vistlegt súðarherbergi. Við
höfðum haft með okkur vín og blöndu
og nú var sezt að drykkju og reynd-
ust þessar vinkonur okkár vel lið-
tækar í þjónustu við gamla „Bakkus“
Þær gerðust nú brátt hreifar, og þá
var mál að sýna hug sinn til þessara
kvenna í verki, enda fór svo að fljót-
lega vorum við komin í hin blíðustu
atlot, og ástaryrði ómuðu brátt um
litla súðarherbergið og vissulega kunnu
þær vinkonur að meta velfjáða elsk-
huga.
Er við höfðum dvalið hjá þeim
stöllum um hríð var ákveðið að halda
á dansleikinn. Þær tóku að sér að
# rJramhald. af hls. /4
koma víninu inn og tókst það með
ágætum og þurftum við þvi engu að
kvíða næstu klukkutima. Við tókum
okkur borð úti í horni salarins og
pöntuðum okkur smurt brauð og öl
svo sem háttur er heldri manna. Og
við dillandi músík í örmum þessara
kvenna leið ballið. Við vorum öll orðin
hátt uppi og innileg hvort við annað
þegar ballinu lauk. Við ókum aftur
heim í litla súðarherbergið og þar
var sungið og Ieikið á gítar um stund.
En brátt voru þar öll ljós slokknuð
og aftur mátti greina lágt hvísl ástar-
yrða óma um herbergið uns allt varð
hljótt og svefninn sigraði fjögur lífs-
þyrst ungmenni.
Þannig hafði þessi fyrsti dagm'
minn sem „afbrotamanni“ liðið við
gleði og glasaglaum, ég var nú vel
fjáður og gat í svipinn veitt mér það
sem hugurinn girntist og áhrif á-
fengis og eiturs gerðu tilveru mína
bjarta og glæsta, þar féll hvergi skuggi
á. Þannig liðu nokkrir dagar við alls-
nægtir og áhyggjuleysi, peningum var
sólundað án nokkurra takmarka.
Loks var það síðla kvölds að við
félagarnir vorum vel hreifir og vor-
um að kaupa aðgöngumiða á dansleik,
að tveir óeinkennisklæddir lögreglu-
menn gengu að okkur og báðu okkur
fylgja sér. Við vorum svo sem von-
legt var tregir til, en þeir sögðu að
þetta væri tilgangslaust hjá okkur,
allur mótþrói væri heimzka ein. Við
vorum sem þrumu lostnir, en þorðum
þó ekki að veita neina mótspyrnu
og fylgdum því þessum vingjarnlegu
lögreglumönnum. Nú vorum við flutt-
ir til aðalstöðva Sakadómaraembætt-
isins og þar spurðir lítillega, og gáf-
um þar einungis loðin svör og lítil,
enda báðir vel þéttir og því ekki i
sem beztu ástandi til þess að mæta
fyrir rétti. Við vorum því úrskurð-
aðir í gæsluvarðhald og fluttir á hinn
ömurlega stað að Skólavörðustíg 9.
Þar vöknuðum við næsta dag, við
hroðalega timburmenn og hið ægi-
legasta sálarástand.
Vitandi að nú var var öllu lokið
og engin leið til undankomu, okkar
beið einungis fangelsisvist og djúp
niðurlæging þess, sem leikið hefur of
djarft og látið stjórnast af sjúklegri
ástríðu í vin og það líferni er því
fylgir.
Þetta er í stuttu máli saga mín,
þ. e. tildrög þess að ég lenti í fang-
elsi. Hún er vægast sagt ljót en því
miður sönn.
Þetta er birt hér með það fyrir aug-
um, að auka skilning fólks á lífi
þeirra er lenda i þessari miklu ógæf*
sem því miður veldur fleirum em
þeim sem í fangelsi sitja, sárum
harmi.
IÐIMÓ HLÆR BEZT
Framh. af bls. 5
engu að bæta, enda tek ég það
ekki aftur. En hafi einhver verið
í nokkrum vafa þá tekur hún áf
öli tvímæli nú.
Þá er loks komið að Brynjólfi
Jóhannessyni, sem leikur aðal-
hlutverkið, Joe Keller, verksmiðju-
eiganda. Leikur hans er svo sann-
færandi og hrífandi, að hann held-
ur huga áhorfandans föngnum frá
upphafi til loka. Að mínu viti hef-
ur Brynjólfur aldrei leikið betm-
en nú, síðan hann lék sér Sigvalda
í Manni og konu fyrir um tuttugu
árum síðan. Eg held að það þurfi
kraftaverk að ske, ef betri leikur
sést hér á þessu leikári.
Og að lokum þetta: Yfir allri
sýningunni hvílir mikill menning-
arblær.
K. laf.
VIKAN