Vikan - 29.01.1959, Blaðsíða 4

Eg beið hans allan
Frásögn ungrar stúlku, sem lenti í greipum
ófyrirleitins svikara.
Er G var 17 ára gömul þegar ég flutt-
ist með fóstra mínum til Reykja-
víkur. Við höfðum átt heima í
litlu kauptúni úti á landi allt frá því
ég man eftir mér. Ég er fædd þar í
nærsveitinni, en mamma fluttist með
mig unga til kauptúnsins þar sem
hún vann í fiski þegar til féll. Eftir
nokkur ár giftist hún manni þar í
kauptúninu, þá var ég orðin 6 ára.
Ég vandist fljótt á að kalla stjúpa
minn fóstra, hann er rólyndur maður
og vill öllum gott, ég man að hann
lagði sig í framkróka til að vera
mér góður og vinna traust mitt, en
ég var honum ávallt nokkuð fráhverf,
fannst ég eiga mömmu ein.
Föður minn hef ég aldrei séð,
hvorki fyrr né síðar, hann var lausa-
maður í sveitinni þegar mamma
kynntist honum og fluttist alfarinn
til Ameriku skömmu eftir að ég
fssddist.
Fóstri minn var talsvert efnaður
eftir því sem þá gerðist þar um slóð-
ir og heyrt hef ég síðar að það muni
hafa ráðið nokkru um það að mamma
giftist honum þvi hann var all miklu
eldri en hún og ekki sérlega ásjáleg-
ur maður. En mamma var hins veg-
ar af léttasta skeiði og orðin slitin
eftir margra ára þrældóm, að m'nu
áliti var hún hrifin af fóstra mínum
og giftist honum aðallega vegna þess,
ég varð aldrei vör við annað en hún
bæri djúpa virðingu fyrir honum og
talaði jafnan hlýlega til hans. Ég
held að það sé ekkert hæft í þeirri
sögu að hún hafi gifst honum vegna
fjármunanna.
En þegar ég var orðin 16 ára að
aldri og búin að vera í skóla, skall
reiðarslagið yfir okkur. Ég kom heim
til mín úr vinnu um hádegisbil, vann
þá hjá kaupfélaginu á staðnum og
ætlaði heim í mat. Mér þótti strax
kynlegt að ég skyldi ekki finna mat-
arlykt út um dyrnar þegar ég kom
að húsinu og enginn svaraði þegar ég
kallaði inn.
Ég fann mömmu liggjandi á eld-
húsgólfinu. Hún var dáin. Læknirinn
sagði að það hefði verið snögg hjarta-
bilun. Ég man að að mér sortnaði
fyrir augum þegar allt þetta var af-
staðið, hafði þó staðið mig vel með-
an læknir var sóttur og sent eftir
fóstra mínum, sem þá var í vinnu
rétt utan við kauptúnið. Ég vissi
ekki af mér nokkra stund á eftir og
man það eitt að einhverjar vinkonur
mínar reyndu að hughreysta mig.
Ári síðar fluttist ég til Reykjavík-
ur með fóstra minum eins og áður er
sagt. Hann undi ekki í plássinu eftir
að mamma var dáin og ég var einnig
mjög fús að fara suður. Mig hafði
Vikan hefur nokkrum sinnum
birt frásagnir sem þessar og
reynslan hefur sýnt að þær hafa
vakið mikla athygli og náð vin-
sældum fóiks. Er þar skemmst
að minnast dagbókarinnar frá
Litla-Hrauni, sem blaðið birti
samfellda fyrr í vetur og ennfrem-
ur greinarinnar í næstsíðasta
blaði þar sem sagt var frá fóst-
ureyðingunni.
Hér birtum við frásögn úr
Reykjavik, sem því miður er sönn.
Ung stúlka segir frá því hvernig
hún var tæld og svikin ....
Þess ber að geta að frásögnin
birtist hér verulega frábrugðin
sinni upprunalegu mynd, hafa
langir kafiar verið felldir niður,
orðalagi og málfari breytt allmik-
ið og örfáum atriðum vikið við
þannig að hlutaðeigendur þekkist
ekki.
alltaf langað þangað en ekki gert
mér vonir um að komast fyrr en síð-
ar meir.
FÓSTRI minn festi kaup á íbúð í
Hlíðahverfinu og hann fékk
fljótlega vinnu sem hann hafði
fengið loforð fyrir. Hann var ein-
hverskonar eftirlitsmaður á vegum
stórfyrirtækis, fékk jeppa til afnota
og þurfti oft að vera á ferð á nótt-
inni og stundum út úr bænum. Vinnu-
tíminn var mjög óreglulegur og
st.undum kom hann ekki heim tvo
daga i röð og ég vissi aldrei hvenær
von var á honum. Hann borðaði því
oftast úti á veitingahúsum, nema
þegar hann átti frí heilan dag í einu,
sem einnig kom oft fyrir, þá borð-
uðum við saman heima.
Ég fékk fljótlega vinnu sem af-
greiðslustúlka í mjólkurbúð, það
þótti mér heldur þreytandi og eril-
söm vinna og ekki vel borguð. Ég
undi þó lengi í þessari stöðu, enda
kynntist ég þar ýmsum ágætum vin-
konum mínum.
Ég var ekki búin að vera lengi i
Reykjavík þegar þessar stöllur mín-
ar í mjólkurbúðinni fengu mig með
sér á ball. Ég var strax til í það,
vildi kynnast lífinu í höfuðborginni
og fann til kitlandi óþreyju að sjá
og heyra hvernig fólkið skemmti sér.
Ég dreg enga dul á það heldur að
ég hafði fullan hug á að taka þátt
í þessu lífi, ekki þó í neinu óhófi. Ég
hnfði haft yndi af skemmtunum allt
frá þvi ég var á fermingaraldri, en
heima í plássinu var heldur lítið um
slika hluti.
FYRSTA ballið sem ég fór á, var
haldið í Iðnó. Það var á laug-
ardagskvöldi og troðfullt af
ungu fólki, sem þangað kom til að
skemmta sér. Strákarnir voru margir
hverjir ölvaðir og ölvun ágerðist
þegar leið á kvöldið. Stelpurnar voru
sumar einnig undir áhrifum áfengis
og það þótti mér furðu gegna, ég
var vön því að heiman að strákarnir
skvettu stundum i sig á böllum en
aldrei hafði ég vanizt því að stúlk-
urnar helltu í sig áfengi.
Þarna kynntist ég um kvöldið pilt—
inum, sem hér kemur mest við sögu
og átti sök á því að líf mitt var
næstum orðið tilgangslaust og óbæri-
legt. Þeir virtust vera kunningjar
stúlknanna frá fornu fari og töluðu
mjög frjálslega saman. Ég var mjög
hlédræg og feimin, hafði mig Mtt i.
frammi en fylgdist vel með öllu sem
fram fór.
Það var sérstaklega einn pilturinn,
sem vakti athygli mína framar öðr-
um. Hann var hávaxinn, ljóshærður,
hafði hvíta og slétta húð og var
klæddur mjög fallegum fötum, sem
báru með sér að hann vildi tolla í
tízkunni. Hann talaði í lágum róm og
var aldrei orðmargur, augnaráðið var
athugult og það var eins og hann
horfði í gegnum allt sem hann sá,
eins og ekkert væri hægt að fela
fyrir honum. Þó var augnaráðið
dreymið og gat stundum orðið ang-
urvært þegar hann brosti. En hann
brosti sjaldan. Hann virtist ekki veita
mér neina sérstaka eftirtekt og ekki
yrti hann á mig en mér leið samt
einkennilega óþægilega i návist hans,
mér fannst hálfpartinn eins og ég
sæti nakin fyrir framan hann við
borðið.
Hann dansaði lítið og virtist ein-
göngu gera það fyrir kurteisissakir.
En mér bauð hann ekki upp. Ýmsir
aðrir urðu þó til þess þetta kvöld, en
ekki man ég eftir neinum þeirra, það
voru bara ósköp venjulegir strákar
sem hurfu í fjöldann.
Svo leið að þvi að dansleiknum
átti að verða lokið. Það var kallað sið-
asti dans. Allir þutu fram á gólfið til
að njóta hans. Þá reis ljóshærði pilt-
urinn upp sem hafði ekki sagt auka-
tekið orð við mig allt kvöldið og
spurði hvort ég vildi dansa.
Ég sat eins og lömuð og starði
á hann án þess einu sinni að kinka
kolli. Þegar ég loks gat risið upp
var ég óstyrk í fótunum, svitnaði og
það söng fyrir eyrum mér. Hann
hélt svo einkennilega utan um mig
og sveiflaði mér í kringum sig, svona
hafði enginn haldið utan um mig áð-
ur. Ég minnist þess ekki að við höf-
um neitt talað saman meðan við döns-
uðum, þegar syrpan var búin og ball-
inu lokið sagði hann stuttaralega
„takk fyrir“ fylgdi mér að borðinu
og var þar með horfinn.
Ég átti bágt með að sofna þessa
nótt þegai' ég kom heim. Mér fannst
hann hafa snert eitthvað í mér, sem
ég þekkti ekki áður að væri til. Ég
fann ekki betur en ég væri orðin
ofsalega hrifin af þessum pilti, sem
ég vissi þó varla hvað hét. Og þó ég
hafði stundum áður orðið skotin í
strákum, þá fann ég að aldrei hafði
ég fyrr orðið hrifin á þennan hátt.
EG kom seint til vinnu í mjólkur-
búðina næsta morgun og mér
var ekki grunlaust um að stelp-
urnar glottu þegar ég kom. En
kannski var það bara ímyndun. Það
var mikið að gera þennan dag og
okkur gafst lítið tóm til að tala. sam-
an.
Um kvöldið þegar ég var komin
'heim, búin að þorða, hafði farið í
bað og var að lesa mér til skemmt-
unar, þegar ein vinstúlka mín úr
mjólkurbúðinni, (hún hafði ekki ver-
ið á ballinu kvöldið áður) kom í
heimsókn til mín. Hún var ósköp
Framhald á bis. 18.
4
VIKAN