Vikan - 29.01.1959, Blaðsíða 8

FORSAGA:
• Julie de Carneilhan er glæsileg kona,
fertug að aldri, af tignum ættum og var gift
aðalsmanni. Þau skildu og hann glfti sig
aftur til fjár og gerðist umsvifamikill á
stjðrnmálasviðinu. Júlia tekur fullan þátt í
samkvæmislifi Parísarborgar, hún á sér ung-
an og ríkan elskhuga en endurgeldur ekki
ást hans, í leynum hugsans elskar hún ennþá
fyrrverandi eiginmann sinn og hann er henni
síður en svo frábitinn. En örlögin spinna
lifsþræði þeirra á ýmsa vegu. Júlía á i fórum
sinum skuldaviðurkenningu frá fyrrverandi
manni sínum upp á eina milljón og á í harðri
baráttu við sjálfa sig hvort hún eigi að krefj-
ast fjárins, þvi hún er fátæk og hefur varla
i sig og á.
Hún varpaði sér út í strætið eins og hún væri
að stinga sér til sunds og muldraði sífellt fyrir
munni sér. Hún kallaði Espivant öllum þeim ó-
nöfnum, er hún mundi eftir í svipinn. Annað veif-
ið varð henni hugsað til Toni Hortiz og vorkenndi
honum hálft í hvoru. Henni fannst tiltæki hans
framúrskarandi bjálfalegt, en þó hefði hann verið
i sínum rétti. Hvað var fólk að sletta sér fram í,
þótt einhverjir vildu fremja sjálfsmorð?
Hún nam staðar við næsta strætisvagnastoppi-
stað og tók vagninn heim á leið.
Næstu daga fékk Julie álíka mikinn skammt af
vonbrigðum og gleðivímu. Hún fór í stóra fata-
quencourt og mágkonu minnar, og Coco Vatard i
stað Puylamare. Og svo . . .“ En til þessa hafði
aðeins Julie de Carneilhan orðið til þess að áfell-
ast frú Encelade (sem var sérfræðingur í nuddi,
upprætingu á hörundsflúri og því að þræða
perlufestar), og nú kom hinn ungi og þrákelknis-
legi Coco Vatard og hin innantóma Lucie Albert
í stað hins liðna.
Stuttu síðar hélt hún að hún hefði veikzt.
En þótt veikindi hefðu sjaldan hrjáð hana, gat
hún sér þess til, að þau stöfuðu af breyttum
lífsháttum. „Svona fljótt?“ hugsaði hún. „Og
ég sem hélt að allt léki í lyndi.“ En líkami hennar
FVRNAR
ÁSTIR
búð, þar sem hún gróf upp roskna og áleitna
greiðslukonu, sem þvaðraði um allt milli himins
og jarðar og reykti á salerninu. En henni varð á
að segja við Julie, ,,Ó, þegar við vorum ungar,
greifynja . . .“ og Julie eyddi átta af tlu þús-
und frönkum sínum í annarri fatabúð.
,,Hvað ertu eiginlega að gera?“ sagði Lucie
Albert í kvörtunartón í símanum. „Maður sér þig
ekki nú orðið.“
„Ég er að vinna," svaraði Julie hátíðlega.
„Komdu til mín ef þú vilt, og ég skal sýna þér
hvernig á að prjóna hanzka, sem hægt er að
þvo.“
Hún var aftur byrjuð á ýmsu föndri. Hún
hafði einu sinni verið mjög lagin i höndunum.
Hún gyllti tvo múlasna, reyndi að fernisera
gamlan kexkassa, sem varð eins og geysistór
karamella. Loks prjónaði hún eitt par af hönzkum
og slæðu úr mjög grófu efni, og Lucie varð frá
sér numin af aðdáun, þegar hún sá handavinn-
una. Hin stóru, dreymandi augu hennar fylgd-
ust illa með nálinni, því að hún gat aðeins verið
kyrr, þegar hún sat við barborðið eða á kaffi-
húsi.
„Ég sá yndislega hanzka, sem hægt er að þvo,
í Rue Fontaine," sagði hún. „Þeir eru til í himin-
bláum lit.“
„Prjónaðir i vél,“ sagði Lucie.
„Já. Hvað gerir það til? Þeir eru jafngóðir."
Julie fór út morgun einn klukkan ellefu, fögur
og heillandi, sjálfumglöð, klædd í grátt og svart,
með fallega hanzka og bleika slæðu. Föl ágúst-
sólin skein á hana, þegar hún staðnæmdist milli
tveggja búðarglugga og virti sjálfa sig fyrir sér
í speglinum milli glugganna. „Svona kona,“
hugsaði hún, „getur hæglega verið glæsileg, ef
hún er glæsilega klædd. Þessi litli flókahattur
með dúfufjöðrinni er stórkostlegur. Þessi bún-
ingur þarfnast ekki annars en dökkgrás karl-
manns. En þeir eru víst nokkuð dýrir."
Henni til mikillar undrunar fylltu nýju fötin
hennar hana angurværð, og hana þyrsti í meira.
Hún stóð annars hugar á gangstéttarbrúninni
og beið, ekki eftir bíl, heldur bílnum, bílnum
hennar. Hún var ekki með sjálfri sér, og vissi
ekki gjörla hvað gerðist í kringum hana. Hún
fitlaði við fingurinn, þar sem giftingarhringur
hennar átti að vera. Þá varð henni skyndilega
Ijóst, að hún hafði týnt manninum, bílnum,
gamla, aðlaðandi húsinu, hringnum og farinu
eftir hringirin. Minningar hennar urðu næstum
að raunveruleika og hún þandi út nasirnar um
leið og hún minntist ilmsins frá honum, þegar
þau unnust sem heitast, og hún minntist kopar-
rauðu hryssunnar sinnar og söðulsins, sem hafði
verið úr rússnesku leðri. „Söðull úr rússnesku
leðri. Ósköp hlýt ég að hafa verið eyðslusöm!
Söðullinn hlýtur að hafa kostað — ja, guð veit
hvað! Hryssan líka. Síðan eignaðist ég lítinn bíl.
Þá kom Encelade gamla í stað Carneilhan Ros-
sagði henni ekki neitt. Hún hugsaði til Espivant
á hvei’jum degi, um Marianne og Toni litla, og
í fullri hreinskilni sagði hún við sjálfa sig, „Það
er einkennilegt hve lítið ég hugsa um þetta
fólk.“
Coco Vatard hafði ýtt undir þetta yfirborðs-
kennda lýðræði. Honum varð margt' fyrirgefið,
því að hann dáðist dyggilega að höttunum og
kjólunuip, bronzlitu sokkunum, sem lágu þétt
upp að smáum, fagurlöguðum leggjum. Julie
virti þetta við hann og var góð við hann dag einn
í hálfrökkrinu i vinnustofunni. En honum gafst
ekki tækifæri til þess að lýsa yfir ósegjanlegu
þakklæti sínu við hávöxnu veruna, sem lá við
hlið hans í daufri skímunni. Þegar hann hafði
sagt fyrsta orðið, glóði sígaretta í skugganum,
og Julie hvíslaði.
„Nei. ÍÉg vil ekki tala um það á eftir."
Julie komst ekki hjá því að taka eftir því,
að þótt Coco væri örlátur, þá var hann farinn
að verða óhugnanlega þunglyndur. Dag einn
reyndi hún að koma honum til að hlæja með
því að segja honum, að hún hefði orðið að selja
armbandsúrið sitt til þess að geta keypt sér
ný föt. En hann hló ekki.
„Já. Ég var handviss um, að þú hefðir gert
eitthvað kjánalegt. Þú leitar aldrei ráða hjá mér.
Þetta armbandsúr — sem ég hef reyndar aldrei
séð þig með — getur komið í góðar þarfir ein-
hvern tíma. Þú hefðir átt að selja það ef til
stríðs kæmi. Ég veit ekki hvað um þig verður,
þegar ég fer.“
„Þú hugsar mikið um stríðið, Coco.“
„Ég er tuttugu og atta ára, Julie."
Þau voru að ljúka miðdegisverði í Bois. Julie
bar púður á nefbroddinn, styrkti roðann á vörum
sínum, sem voru eins litlar og slæða hennar og
hanzkar. Angurværðin, sem htin greindi í gal-
opnurn augum Coco, fékk ekki á hana, því að
hún vissi, að ástin brýst sjaldnast út sem óbæld
kátína.
,rÉg var kallaðui' í landherinn. En ég ætla að
reyna að komast í deild, bar sem ég get séð
um einhverja vél.“
Þar sem hann var einungis að tala um sjálfan
sig og tilraunastríð, greip hún þegar fram í fyrir
honum.
„Meðal annarra orða, Coco. Okkur herra Espi-
vant hefur sinnazt."
„Nú,“ sagði Coco, „það var miður."
Hún hló til hans og hneppti frá sér jakkanum
og lét skína í gráa, bleikfaldaða blússuna, sem
þrýstist fast að barmi hennar.
„Jæja, ég vil ekki fara að rífast. En mætti ég
spyrja hversvegna þér er þannig innanbrjósts
vegna samskipta minna við herra Espivant?"
„Það er augljóst. Þér hefur ekki sinnazt við
hann, nema eitthvað — ja, eitthvað meira en
lítið — hafi gengið á.“
„Nú já. Og hvað svo?“
8
VIKAN