Vikan - 29.01.1959, Blaðsíða 22

Eftir
Philip Ketchum
í kvöldverö
i
TVEIR lögregluþjónar stóðu hvor sínu meg-
in við Alfreð. Hér virtist sök hans liggja
, • Ijóst fyrir, hann hafði áreiðanlega framið
morðið, hinsvegar harðneitaði hann sekt sinni
cig vék ekki frá framhurði sínum.
j „Katrín hringdi til mín og bað mig að líta inn
tim matarleytið,“ sagði hann við örn. „Hann
sagði mér að Billi væri farinn frá henni fyrir fullt
cjg allt. Ég kom hingað klukkan sjö. Dyrnar
að íbúðinni voru opnar. Ég ýtti dyrunum upp
um leið og ég bankaði og þá sá ég líkið af
iíenni. Ég fór inn og var að stumra yfir henni
þegar Billi kom að mér. Hann öskraði upp og
sagði að ég hefði drepið hana og réðst að mér
ilmsvifalaust Ég fékk ekki einu simU' ráðrúm
tíl að snúast til varnar.“
Billi Karls, eiginmaður hinnar myrtu, muldraði
eitthvað í barm sér heiftúðugur á svip og sagði
Síðan:
„Því ættirðu að fá ráðrúm til að verjast?
Gafstu Katrínu nokkuð tækifæri til þess?"
„Ég myrti hana ekki,“ hreytti Alfreð út úr
sér.
Tveir lögreglumenn komu inn í herbergið með'
Elsu Robins á milli sin. Hún bjó í íbúðinni við
hliðina á. Það var hún sem hafði heyrt þegar
mennirnir slógust og hafði kallað á lögregluna.
Hún ýar á að gizka 35 ára að aldri og óðfús að
leysa frá skjóðunni.
„Segðu mér frá.Billa og Katrínu," sagði örn,
,^hvernig var samkomulagið á milli þeirra?“
í „Þeim kom illa saman," sagði Elsa, „þau
hnakkrifust eins og hundur og köttur. Síðast-
liðna nótt rauk Billi frá henni i fússi.“
! ,,XJt af hverju rifust þau?“
„Billi sakaði Katrinu um að gefa Alfreð of mik-
ið undir fótinn,“ sagði Elsa, „og Katrín bar það
á'Billa að hann héldi við Kötu Hanson.“
„Hver er Kata?“
„Hún býr hérna hinum megin við ganginn.“
„Náið í hana,“ skipaði örn og sneri sér að
lögregluþjónunum. Svo sneri hann sér að Elsu:
„Hvernig stóð á því að þér heyrðuð þetta allt
saman ?“
„Ég gat ekki að þvi gert,“ svaraði Elsa, „vegg-
irnir eru næfurþunnir.“
Lögregluþjónninn sem farið hafði til að sækja
Kötu kom aftur að vörmu spori og skýrði svo
frá að hann hefði barið að dyrum á ibúð hennar
en ekki fengið neitt svar. örn sneri sér að Billa:
„HVað með rifrildið síðastliðna nótt?“
Billi yppti öxlum:
„Víst rifumst við,“ játaði hann, „ég rauk
burtu en ég kom fljótlega aftur og sættist við
Katrínu. Við rifumst aldrei eins heiftarlega og
Elsa vill vera láta. Hún er frömul blaðurskjóða.
Katrin hringdi til mín á skrifstofuna núna í
eftirmiðdaginn. Hún grátbað mig um að koma
snemma heim, ef ég gæti komið því við. Hún
sagðist hafa bakað sveskjutertu í tilefni af því að
við værum sátt á ný og ætluðum að lifa í sátt og
samlyndi. Ég sagðist mundu koma um sjöleytið.
Ég kom aðeins örfáum mínútum of seint — að-
eins örfáum mínútum."
Röddin dó út. Hann starði á Alfreð, fól síðan
andlitið í höndum sér. Hann virtist yfirkominn
af því sem gerst hafði.
örn virti fyrir sér líkið á gólfinu, sem hafði
verið breytt lak yfir. Hún hafði verið kyrkt til
bana. Hann labbaði um íbúðina nokkrum sinnum,
staldraði nokkra stund inn í baðherberginu og
rannsakaði allt þar í hólf og gólf. Síðan gekk
hann inn í eldhús. Ég fylgdi honum eftir inn í
eldhús og velti þvi fyrir mér hvað vakti fyrir
honum. Á borðinu var nýbökuð terta, smurð
kremi.
„Finnst þér sveskjuterta góð?“ spurði öm.
„Ég held ég hafi ekki lyst á henni í augnablik-
inu,“ svaraði ég.
„Það gæti ég,“ svaraði örn, „mér þykir sveskju-
terta alltaf góð. Hvern heldur þú að við ættum
að taka fastan?“
„Sannarlega Alfreð,“ sagði ég, „hann næstum
því hafði krumlurnar utan um hálsinn á konunni
þegar eiginmaðurinn kom að.“
„En hvað með eiginmanninn ?“
„Þarna er svarið: sveskjutertan. Hún hefðí
ekki farið að baka sveskjutertu fyrir sjálfa sig.
Og ekki fyrir neinn nema eiginmanninn úr því
sveskjutertan var tákn um sátt þeirra og sam-
lyndi.“
„Við skulum koma og framkvæma handtök-
una,“ sagði öm.
VIÐ fórum aftur inn i stofuna. örn kallaði
annan lögreglumanninn á eintal. „Farðu að
dyrunum hinum megin við ganginn og bank-
aðu þangað til þú færð svar. Síðan skaltu koma
með kvenmanninn sem kemur til dyra og færa
hana hingað. Ég veit að hún er heima. Svældu
hana út.“
Ég starði furðu lostinn á örn.
Hann hafði ekki augun af Billa og var þung-
ur á brún. Ég vissi að hverju dró, þótt mér
gengi erfiðlega að trúa því.
„Bill, þér eruð hér með handtekinn, ákærður
fyrir að hafa myrt eiginkonu yðar.“
„Hvað eigið þér við,“ hrópaði Bill, „ég myrti
ekki Katrínu. Þér eruð genginn af göflunum."
„Ég er nú samt ansi hræddur um að þér hafið
framið morðið," sagði örn, „þér mýrtuð hana,
réðust síðan á Alfreð í sama bili og hann kraup
við líkið. Mig grunar að þér hafið beðið í íbúð-
inni hinum megin við ganginn, þér komuð svo
n
VIKAN