Vikan - 29.01.1959, Blaðsíða 26

Ég beiö hans...
Framh af bls. 18.
FTíR þessa dvöl í Skíðaskálan-
um mátti heita að Lalli og ég
vœrum saman upp á hvern ein-
asta dag. Við fórum ekki mikið út,
en hann hringdi til mín stundum oft
á dag og við vorum saman ýmist
heima hjá honum eða heima hjá
mér. Hann leigði herbergi vestur í
bæ hjá fólki, og virtist hafa nógan
tíma aflögu. Eg komst aldrei að
raun um hvaða atvinnu hann stund-
aði, hann virtist alltaf eiga frí og
þurfti aldrei neitt að gera. Hann
sagði mér, að hann væri sölumaður
hjá fyrirtæki í bænum og þyrfti ekki
að vinna nema þegar hann vildi, því
hann ætti stóran hlut í fyrirtækinu.
Þessu trúði ég eins og nýju neti.
Þegar liðnar voru tvær vikur fór
Lalli að ympra á því að við ættum
að gifta okkur. Ég trúði varla mín-
um eigin eyrum, hafði aldrei þorað
að vona að honum kæmi slíkt til
hugar, hvað þá að ég hefði nokkuð
minnst á slíkt. Það var meira en ég
hafði búist við. Ég var náttúrlega
strax í sjöunda himni og vildi endi-
lega setja upp hringana strax. En
hann var því mótfallinn, sagðist hafa
mestu skömm á trúlofunum, sagði að
miklu betra væri að biða lengur og
gifta sig svo beint. Ég féllst auð-
citað strax á þetta.
Yið fórum strax að gera áætlanir
um framtíðina og enginn getur
ímyndað sér hvað sæl og glöð ég
var> LalU stakk upp á því að við
biðum í eina sex mánuði og notuð-
um tímann til að útvega okkur íbúð
og annað sem þurfti I heimilið.
Einn daginn kom hann heim til
mín, heldur þungur á brúnina og
ságði að það gæti víst ekkert orðið
af þessu. Mér dauðbrá og spurðl
hann hvað væri að. Hann sagði að
fjárhagur fyrirtækisins væri bág-
ur um þessar mundir, þeir hefðu
orðið að leggja mikið fé í vissar
framkvæmdir og hann fengi ekkert
fé fyrir. sjálfan sig um ófyrirsjáan-
legan tíma.
Við ræddum um þetta fram og
aftuy og loks kom að því að hann
spurði mig hvort ég ætti nokkur
ráð. Ég sagði sem var að ég ætti
ekltert nema það litla sem ég fengi
i kaup í mjólkurbúðinni. Þá spurði
harin mig hvort ég hefði ekki fengið
neínn, arf eftir móður mina. Ég hafði
aidrei hugsað út í það. Ég sagði
að móðir mín hefði verið bláfátæk.
Hinsvegar væri fóstri minn efnaður
nokkuð og hefði alltaf verið mér vel-
viljaðpr' og góður, hann mundi áreið-
anlega hjálpa mér, ef hann vissi að
okkur skorti fó um stundarsakir til
að ganga í hjónaband og stofna bú.
En Lalli bað mig'þess lengstra orða
að segja ekki fóstra mínum frá til-
ætlún okkar. Hann hafði að vísu
beðið mig áður að segja engum frá
því sem til stæði og ég hafði ekki
séð neina ástæðu til þess heldur. En
mér þótti undarlegt að hann skyldi
ekkf ..yilja þiggja hjálp fóstra míns
ef húri-\þyðist.
' tfann færði sín rök fyrir þvi. Hann
^agði að það væri aldrei að vita
nema karlinn væri því mótfallinn
að'ég gjftist svona ung (þá var ég
nýorðin 18 ára) og. reyndi að leggja
stein í götu okkar. Það væri aldrei
að vita hvernig svona karlar tækju
á málunum. Hinsvegar gæti hann
ekkert sagt, ef við kæmurn til hans
einn góðan veðurdag og segðumst
ætla að gifta okkur á morgun. Lalli
sagðist ekki vilja að neinn færi að
blanda sér í ráðagerð okkar. En hann
bað mig að færa það í mál við fóstra
minn hvort ég ætti nokkurn arf eftir
móður mína. En ég skyldi forðast
að minnast einu orði á í hvaða til-
gangi ég spyrði.
Það varð því úr að ég færði þetta
í tal við fóstra minn. Hann varð
dálítið undrandi og spurði mig hvers-
vegna mér hefði allt í einu dottið
það í hug. Ég gaf loðin svör. Hann
sagði mér að hann hefði, þegar hann
giftist mömmu, ánafnað henni helm-
ing eigna sinna og hefði ég þá strax
verið arfleidd að þeirri upphæð. Það
hefði hann gert til þess að ég og
mamma hefðum eitthvað að bíta og
brenna, ef hann félli frá, því sjálfur
ætti hann tvö börn frá fyrra hjóna-
bandi (sem ég hafði ekki vitað um
þangað til núna). Hann vildi því
ekki að við mamma bærum skarðan
hlut frá borði því óneitanlega ættu
þessi börn hans kröfu til arfs eftir
hann.
Hann sagði að sér hefði ekki fund-
ist neitt liggja á að segja mér frá
þessu, ég væri ennþá barnung og
ekkert lægi á. Hann sagði að það
hefði verið hugmynd sin að ég fengi
arfinn útborgaðan áður en ég gifti
mig. Mig langaði að segja honum að
ég væri búin að finna þann eina
sanna rétta og það væri einmitt hans
vegna sem mig langaði til að fá arf-
inn. En ég þorði ekki fyrir mitt litla
lif að segja honum frá því, þótt ég
sæi ekkert athugavert við það. Ég
var viss um að hann mundi bara
samgleðjast mér, en svo var ég hrædd
við Lalla eða öllu heldur auðmjúk
og undirgefin að ég minntist ekki á
það.
Næst þegar ég hitti Lalla sagði ég
honum að ég ætti móðurarf. Hann
sagði mér þá að ég yrði að fá hann
útborgaðan hvað sem það kostaði,
annars gæti ekkert orðið úr hjóna-
bandi okkar. Það væri ekki að vita
nema hann eignaðist peninga fyrr
en seint og siðar meir en nú væri
ákjósanlegt tækifæri til að eignast
íbúð og ýmislegt sem til heimilis
þyrfti. Það ylti þvi allt á þvi að mér
tækist að fá móðurarfinn útborgað-
an. Og lagalega stéð ætti ekkert að
vera þvi til fyrirstöðu, sagði Lalli.
INNST tnni fannst mér einhvern-
veginn sem ég tryði alls ekki
orðum Lalla, mér fannst hann
leyna mig einhverju, fannst hann
búa yfir einhverju illu en ást mín
var svo skefjalaus og blind að ég
varpaði frá mér öllum efasemdum
og lagði allt mitt í hendi Lalla. Ég
vildi trúa honum.
Við vorum sjaldan eða aldrei á
ferli úti við eins og ég hef áður sagt,
i fyrstu stóð mér algerlega á sama,
þvi Lalli veitti mér svo dýrlegan
unað að mig langaði ekki út. Það
vissu því fáir um samdrátt okkar.
En það fór ekki hjá því að það kvis-
aðist út um okkur. Vinstúlkur mtnar
sumar voru með ýnasar dylgjur í
garð Lalla og ein þeirra varaði mig
algjörlega við honum, hann hefði
farið illa með margar stúlkur og nú
væri ég sennilega í netinu. Ég lagði
engan trúnað á þessar sögusagnir og
reiddist alltaf við þær vinkonur sem
þóttust vera að vara mig við. Ég
taldi víst að þær öfunduðu mig.
Svo herti ég mig upp og færði
þetta með arfinn í tal við fóstra minn.
Ég spurði hann hvort hann hefði
nokkuð á móti því að ég fengi arfinn
útborgaðan. Hann varð hissa við og
spurði hvaða ástæða væri til þess.
Ég sagði honum að ég væri leið
á vinnunni, langaði til að fara á
skóla og lifa sjálfstæðu lifi. Hann
bauð mér þá, að ég skyldi hætta
vinnunni, hann skyldi borga fyrir
mig skólagjöld og uppihald meðan
ég væri í skóla. Hann hefði bara
aldrei heyrt ég hefði löngun til að
fara áfram í skóla. Ég þrjóskaðist
við, sagði að ég vildi fara að lifa
sjálfstæðu lífi og ekki vera upp á
aðra komin. Ég væri síður en svo að
vanþakka hans hjálp með þessu.
26
VIKAN